Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που
Πρόσφατες αναρτήσεις

Trolls World Tour ★★★

Πολύ πριν το «Οι Ευχούληδες 2: Παγκόσμια Περιοδεία» τεθεί στη διάθεση των θεατών και βγει το πόρισμα από τους κριτικούς για το αν η ταινία αξίζει, ένα πράγμα ήταν σαφές: η συνέχεια της καθολικής επιτυχίας «Οι Ευχούληδες» θα μείνει στα χρονικά της ιστορίας του κινηματογράφου ως η πρώτη παραγωγή μεγάλου στούντιο που θα άφηνε πίσω την έξοδο της στους κινηματογράφους για να γίνει διαθέσιμη άμεσα μέσα από τις streaming πλατφόρμες. Ο λόγος: η κρίση του κορονοϊού! Και έτσι το «Οι Ευχούληδες 2» κυκλοφορεί για να τον δουν όλοι, σπάει το ρεκόρ το πρώτο σαββατοκύριακο ως το “πιο επιτυχημένο ξεκίνημα ενός τίτλου streaming”, και εμείς ίσως είμαστε μάρτυρες πως η βιομηχανία του θεάματος αλλάζει ριζικά! Πέρα όμως από την ιστορική ή μη σημασία της, η ταινία σαν ταινία αποτελεί μια άκρως βελτιωμένη και, τολμώ να πω, αρκετά πιο αστεία συνέχεια σε σχέση με την πρώτη. Με ένα πανέμορφο animation και ένα soundtrack, το οποίο όπως και στην προηγούμενη ταινία είναι σχολαστικά επιμελημένο για να είναι αναπόσπα

The Burnt Orange Heresy ★★★

Ο Giuseppe Capotondi, ο οποίος ξεκίνησε τον κινηματογράφο με το σύγχρονο indie νουάρ «Η Διπλή Ωρα» του 2009, δρα εδώ και καιρό ως σκηνοθέτης τηλεοπτικών σειρών. Το «Διαρρήκτης Υψηλής Τέχνης» σηματοδοτεί την επιστροφή του στον κινηματογράφο, και πρέπει να ομολογήσουμε ότι δεν περνάει απαρατήρητη. Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός χαρισματικού κριτικού τέχνης, του James Figueras (Claes Bang), που πιστεύει ότι, σε αντίθεση με τον ίδιο τον καλλιτέχνη, οι κριτικοί έχουν τη δύναμη να χειραγωγούν το πώς αντιλαμβάνεται το κοινό ένα έργο τέχνης. Όταν ο ίδιος μαζί με την αμερικανίδα τουρίστρια Berenice Hollis (Elizabeth Debicki) πηγαίνουν στην έπαυλη ενός εμπόρου τέχνης, τα πράγματα και οι καταστάσεις δεν είναι όπως φαίνονται. Ποιος είναι ο ρόλος της κριτικής στη ζωή ενός καλλιτέχνη; Είναι η κριτική και η τέχνη δύο πραγματικά αλληλένδετες διαδικασίες; Αυτά είναι τα ζητήματα που επιθυμεί να διερευνήσει ο ιταλός σκηνοθέτης στη νέα του ταινία, θέματα πολύπλοκα που σηκώνουν ώρες συζήτησης κι

Three Billboards outside Ebbing, Missouri ★★★★

Μετά το εξαιρετικό «Αποστολή στην Μπριζ» και το άκρως ενδιαφέρον «Επτά ψυχοπαθείς», ο ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν Μακ Ντόνα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο λαμπρούς κινηματογραφιστές της εποχής μας. Η έντονη αίσθηση του αντίκτυπου των λέξεων, των χειρονομιών και των εικόνων που διαθέτει είναι σπάνια στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου και συμβαδίζει με την πρωτοφανή επιμέλεια του στην κατασκευή των λεπτομερέστατων, σύνθετων αφηγήσεών του. Με δεδομένη την έκφραση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”, ως ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Μακ Ντόνα πήρε το χρόνο του για ετοιμάσει το νέο του κινηματογραφικό πόνημα. Και μετά από πέντε χρόνια σιωπής επιστρέφει με το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» ένα άλλο μικρό θαύμα αφηγηματικής ισορροπίας όπου ο βαθύς πόνος και το λακωνικό χιούμορ, οι απροσδόκητες ανατροπές, η οργανική ροή δράσης και οι χαρακτήρες που αλλάζουν αλλά πάντα παραμένουν οι ίδιοι, δένουν αρμονικά. Η ιστορία απλή: Η κόρη της

Film Stars Don't Die in Liverpool ★★★★

Το 1981, ο βρετανός ηθοποιός Πίτερ Τέρνερ έλαβε ένα τηλεφώνημα που τον ενημέρωνε ότι η πρώην εραστής του, η βραβευμένη με Όσκαρ σταρ του Χόλιγουντ Γκλόρια Γκράχαμ, είχε καταρρεύσει σε ξενοδοχείο και αρνιόταν νοσοκομειακή περίθαλψη. To «Film Stars Don’t Die in Liverpool» είναι η πραγματική ιστορία του Πίτερ αναφορικά με το τι συνέβη όταν συμφώνησε να την πάρει υπό την προστασία του στο σπίτι της εκκεντρικής οικογένειάς του στο Λίβερπουλ. Μέσω αναδρομών είναι επίσης και η πραγματική ερωτική ιστορία ενός νεαρού άνδρα και μιας πολύ μεγαλύτερης σε ηλικία, πρώην διάσημης, γυναίκας. Και μπορεί τα παραπάνω να παραπέμπουν σε μια τύπου “Ρωμαίος και Ιουλιέτα“ καταδικασμένη ιστορία αγάπης, όμως το έργο του Πολ Μαγκουιγκαν δεν είναι μια τυπική βιογραφία. Πρόκειται για μια, σε ίσα μέρη, γοητευτική, γλυκόπικρη, χιουμοριστική και απελπιστικά θλιβερή ιστορία αγάπης. Και μπορεί ανά διαστήματα να βγάζει μια ωραιοποιημένη πλευρά, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να θριαμβεύει αθροιστικά. Καλύπτοντας τόσες

War for the Planet of the Apes ★★★½

Όταν πριν από λίγα χρόνια ανακοινώθηκε ότι η 20th Century Fox θα αναβιώσει τον «Πλανήτη των Πιθήκων» του 1968 με τουλάχιστον τρεις ταινίες στους κινηματογράφους, το εγχείρημα αντιμετωπίστηκε με καχυποψία. Ωστόσο, όταν εμφανίστηκε το 2011 ο «Πλανήτης των Πιθήκων: Η Εξέγερση» του Ρούπερτ Ουάιατ, οι ανησυχίες εξαφανίστηκαν: η ταινία ήταν κάτι το φρέσκο, πολύ συναρπαστικό και έξυπνο. Στο δεύτερο μέρος, «Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Αυγή», ο Ματ Ριβς αναλαμβάνοντας να την οδηγήσει, παραδίδει στο κοινό ένα έργο σκληρότερο, πιο ζοφερό με πλήρως υλοποιημένους χαρακτήρες, προθέσεις και φιλοδοξίες. Ο αγώνας μεταξύ ανθρώπων και πιθήκων είχε γίνει ένας σύγχρονος, τεχνικά έξυπνος κι ανθεκτικός κινηματογράφος. Η απόφαση η πλοκή να περιστρέφεται γύρω από τον Σίζαρ με το καστ να αλλάζει σε κάθε ταινία αποδείχθηκε μεγαλοφυής. Για ακόμα μια φορά στο σκηνοθετικό τιμόνι ο Ριβς επιχειρεί να οδηγήσει αυτή την τριλογία σε ένα άξιο τέλος. Μετά τα καταστροφικά γεγονότα της «Αυγής», οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων

Transformers: The Last Knight [0.5/5]

Χωρίς αμφιβολία, το «Transformers 5: Ο Τελευταίος Ιππότης» θα προσελκύσει τις μάζες στον κινηματογράφο προσφέροντας στο κοινό τα ιδία με τους προκατόχους του σε όλους τους τομείς. Το να υπερνικάς όμως τον προηγούμενο εαυτό σου και τις δικές σου ηλίθιες ιδέες ξανά και ξανά, οδηγεί επιτακτικά είτε σε μια θεϊκή ύπαρξη είτε σε μια φάρσα, η οποία περιπαίζει πολύ εμφανές τους πάντες και είναι πολύ δύσκολο να την κρίνεις. Όπως και στο «Transformers 4: Εποχή Αφανισμού», έτσι και εδώ η υποτιθέμενη ιστορία, η οποία θα ήταν εύκολο να ειπωθεί σε μία ώρα και μισή αλλά εδώ ξεχειλώνεται για πάνω από δυόμισι ώρες, για ακόμα μια φορά κατακλέβει τους πάντες και τα πάντα. Το μαγικό εδώ όμως είναι ότι το κάνει με λιγότερη ντροπή και με ακόμα λιγότερη συνεκτικότητα. Χωρίς να ασχολείται σε επίπεδο συνέχειας, το «Transformers 5» όχι μόνο αντιφάσκει με τα προηγούμενα, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό σκηνή με σκηνή. Φράσεις, αποφάσεις χαρακτήρων, αλλά κι ολόκληρες σκηνές είναι εντελώς χωρίς νόημα και εξυ