Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Mission: Impossible – Ghost Protocol [2/5]

Το, περιέργως ακόμα συμπαθές, franchise αποτελεί ένα από τα πιο άνισα στην κινηματογραφική ιστορία, με την ποιότητα να ανεβοκατεβαίνει από το ένα έργο στο άλλο. Το πρώτο έργο του Brian De Palma, εγώ δεν το θυμάμαι ως μια ταινία δράσης. Ίσως η μνήμη μου είναι ελαττωματική αλλά ήταν λίγο πολύ ένα κατασκοπικό θρίλερ. Πιο αργό σε ρυθμό απ’ ότι οι συνέχειες που ακολούθησαν και περισσότερο εξαρτώμενο από την ένταση και την πονηριά, παραμένει ακόμα το καλύτερο της σειράς. Στην συνεχεία τον John Woo που εισήγαγε τη δράση δημιουργώντας το απαράδεκτο M:I2, ενώ την σκυτάλη πήρε αμέσως μετά ο J.J. Abrams ο οποίος κατάφερε να προσθέσει κάποια διασκέδαση και προσωπικότητα στο franchise, μετατρέποντας το αρκετά καλό Mission: Impossible 3 σε αυτό που πλέον είναι γνωστό ως «θεαματική δράση», με εντυπωσιακές σκηνές, με απίστευτα τεχνολογικά gadget και με έξυπνες δόσεις χιούμορ εκεί που πρέπει.

Με τις ερμηνείες σε αυτό το είδος να περνούν πάντα σε δεύτερη μοίρα, όλα τα συστατικά των τριών προηγούμενων επιστρέφουν, όχι όμως στον βαθμό που περιμένεις. Δράση υπάρχει αλλά όχι αρκετή, gadget υπάρχουν αλλά όχι πολύ επιτυχημένα, θεαματικές σκηνές υπάρχουν, με αποκορύφωμα αναμφίβολα το ήδη γνωστό Burj Khalifa κομμάτι στο Ντουμπάι, μια σκηνή που ειλικρινά σου κόβει την ανάσα, αλλά παρόλα αυτά φαντάζουν λίγες. Ο Brad Bird (στην πρώτη του live-action ταινία) σκηνοθετεί μια οπτικά εντυπωσιακή και άκρως ψυχαγωγική ταινία που όμως, όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους, έχεις την αίσθηση ότι κάτι έλειπε. Και αυτό είναι ένα δυνατό στόρι. Η ταινία ξεκίνα δυναμικά με θετικό το γεγονός ότι όπως και στο πρώτο φιλμ, το τέταρτο μέρος εστιάζει λιγότερο στο χαρακτήρα του Ethan Hunt και περισσότερο στην δυναμική της ομάδας, δίνοντας την ευκαιρία στους χαρακτήρες να επιτύχουν το απίστευτο με τη χρήση ενός σούπερ υπολογιστή ή κάποιας άλλης εξαιρετικής συσκευής. Ξεφουσκώνει, όμως, πολύ γρήγορα αφού το ερώτημα που έχεις καθώς την παρακολουθείς είναι γιατί γίνονται όλα αυτά…

Φυσικά και υπάρχουν ανάλογου τύπου ταινίες που δεν δίνουν σωστές ή λογικές εξηγήσεις αλλά ακόμα κι αυτές δεν φαντάζουν τόσο ανούσιες όσο το «Πρωτόκολλο Φάντασμα». Αυτό συμβαίνει γιατί ποτέ δεν εξηγούνται οι πραγματικοί στόχοι του κακού της υπόθεσης (πιο μονοδιάστατος ρόλος από αυτόν του Michael Nyqvist δεν έχει γραφτεί) αφού θέλει να φέρει ΗΠΑ και Ρωσία σε πόλεμο, απλά γιατί μπορεί! Χωρίς έναν αξιόλογο αντίπαλο αυτό που μένει είναι οι πρωταγωνιστές να παλεύουν να σώσουν τον κόσμο από κάτι που ξέρουμε εξαρχής ότι δεν θα καταφέρει να τους νικήσει. Αν μπορείτε να τα δεχτείτε όλα αυτά, τότε το μονό σίγουρο είναι ότι θα διασκεδάσετε.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται