Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2012

Χρυσές Σφαίρες: Υποψηφιότητες 2012

Καλύτερη Ταινία (Δράμα) Argo Django Unchained Life of Pi Lincoln Zero Dark Thirty Καλύτερη Ταινία (Κωμωδία ή Μιούζικαλ) The Best Exotic Marigold Hotel Les Misérables Moonrise Kingdom Salmon Fishing in the Yemen Silver Linings Playbook Καλύτερη Ανδρική Ερμηνεία σε Δραματική Ταινία Daniel Day Lewis (Lincoln) Richard Gere (Arbitrage) John Hawkes (The Sessions) Joaquin Phoenix (The Master) Denzel Washington (Flight) Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία σε Δραματική Ταινία  Jessica Chastain (Zero Dark Thirty) Marion Cotillard (Rust & Bone) Helen Mirren (Hitchcock) Naomi Watts (The Impossible) Rachel Weisz (The Deep Blue Sea) Καλύτερη Ανδρική Ερμηνεία σε Κωμωδία ή Μιούζικαλ Jack Black (Bernie) Bradley Cooper (Silver Linings Playbook) Hugh Jackman (Les Misérables) Ewan McGregor (Salmon Fishing in the Yemen) Bill Murray (Hyde Park on Hudson) Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία σε Κωμωδία ή Μιούζικαλ Emily Blunt (Salm

Life of Pi [4.5/5]

Υπάρχουν δύο είδη ταινιών που αποτελούν τις μεγαλύτερες προκλήσεις για τους σεναριογράφους και τους σκηνοθέτες: ταινίες για τη φύση της θρησκευτικής πίστης και ταινίες που ασχολούνται με την ίδια τη φύση της αφήγησης. Και τα δυο ειδή μπορούν να καταντήσουν να είναι απίστευτα διδακτικά και στενόμυαλα, επειδή απλά βλέπουν τα πράγματα από μια οπτική γωνία και υιοθετούν μια άποψη που σεναριακά μπάζει από παντού. Η κινηματογραφική μεταφορά από τον Ang Lee του μπεστ-σέλερ μυθιστορήματος του Yann Martel, «Η Ζωή του Πι», διαθέτει μια εξαιρετική ισορροπία ανάμεσα στο φιλοσοφικό και το θεμελιωμένο, μετατρέποντας την σε μια από τις καλύτερα γραμμένες και σκηνοθετημένες ταινίες της χρονιάς. Το στόρι, δομημένο ως μια σειρά από αναδρομές στο παρελθόν, βρίσκει έναν μεσήλικα ονόματι Piscine Molitor `Pi` Patel (Irrfan Khan) να αφηγείται σε έναν μυθιστοριογράφο (Rafe Spall) τα γεγονότα της επιβίωσης του πάνω σε μια σωσίβια λέμβο, στη μέση του Ειρηνικού ωκεανού, μαζί με μια τίγρη της Βεγγάλης. Από τα

Wreck-It Ralph [3.5/5]

Αν και σίγουρα θα υπάρχουν πολλοί που θα υποστηρίζουν το αντίθετο, προσωπικά πιστεύω ότι το 2012 ήταν μια σχετικά καλή χρονιά για τα κινούμενα σχέδια. Με τα Brave, Μαδαγασκάρη 3, ParaNorman και Οι Πέντε Θρύλοι να είναι μερικά από αυτά, η φετινή χρονιά διαθέτει πολλές ελκυστικές ταινίες για όλες τις ηλικίες. Και ενώ το «Ραλφ: Η Επόμενη Πίστα» φαινόταν κάπως λιγότερο ελπιδοφόρα από τις υπόλοιπες (τουλάχιστον στα μάτια μου), κατέληξε να είναι μια απρόσμενη απόλαυση και ένα από τα καλύτερα animation του έτους. Γραμμένο από τους Jennifer Lee και Phil Johnston και σε σκηνοθεσία Rich Moore, το «Ραλφ: Η Επόμενη Πίστα» είναι μια εξαιρετικά καινοτόμος ταινία χάρη στον τρόπο που αναμιγνύει πραγματικούς χαρακτήρες βιντεοπαιχνιδιών στον κόσμο του. Δεν περνά ούτε λεπτό χωρίς να γίνεται κάποια αναφορά σε κάποιο βιντεοπαιχνίδι ή κάποιον χαρακτήρα ή κάποιο χαρακτηριστικό κλισέ των συγκεκριμένων παιχνιδιών. Ο Bowser, ο Σόνικ ο Σκαντζόχοιρος, ο Q`Bert, ο Zangief, ο Dig Dug και δεκάδες άλλοι κάνουν κάμ

Τα Βραβεία των Ηθοποιών - Υποψηφιότητες 2012

Καλύτερη  Ερμηνεία Συνολικού Καστ Καλύτερη  Ερμηνεία Από Άνδρα Ηθοποιό Σε Α'  Ρόλο Denzel Washington, Flight John Hawkes, The Sessions Bradley Cooper, Silver Linings Playbook Daniel Day-Lewis, Lincoln Hugh Jackman, Les Miserables Καλύτερη  Ερμηνεία Από Γυναίκα Ηθοποιό Σε Α'  Ρόλο Jessica Chastain, Zero Dark Thirty Naomi Watts, The Impossible Helen Mirren, Hitchcock Jennifer Lawrence, Silver Linings Playbook Marion Cotillard, Rust & Bone Καλύτερη  Ερμηνεία Από Άνδρα Ηθοποιό Σε B'  Ρόλο Alan Arkin, Argo Javier Bardem, Skyfall Tommy Lee Jones, Lincoln Robert De Niro, Silver Linings Playbook Phillip Seymour Hoffman, The Master Καλύτερη  Ερμηνεία Από Γυναίκα Ηθοποιό Σε B'  Ρόλο Nicole Kidman, The Paperboy Sally Field, Lincoln Anne Hathaway, Les Miserables Maggie Smith,The Best Exotic Marigold Hotel Helen Hunt, The Sessions

The Hobbit: An Unexpected Journey [4/5]

Αρχικώς, θα ήθελα να μιλήσω για τον ελέφαντα που βρίσκεται στο δωμάτιο και που οι περισσότεροι κάνουν πως δεν βλέπουν και να δηλώσω την πραγματικότητα (όχι τη γνώμη μου) για το γεγονός ότι το «Χόμπιτ: Ένα Αναπάντεχο Ταξίδι» δεν είναι και δεν μπορεί να είναι τόσο καλό όσο η εκπληκτική τριλογία που συνεπήρε τον κόσμο πάνω από μια δεκαετία πριν. Δεν είναι δυνατόν για τον έναν και απλό λόγο: στην πρώτη τριλογία, η μοίρα ολοκλήρου του κόσμου βρισκόταν σε κίνδυνο, καθώς το φλεγόμενο μάτι του Sauron ατένιζε τον κόσμο από την κορυφή του πύργου προσπαθώντας να καταστρέψει οτιδήποτε είναι καλό. Στο «Χόμπιτ», οι ήρωες μας απλά πηγαίνουν σε ένα βουνό για να σκοτώσουν έναν δράκο. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι όσο να ΄ναι ένα κάποιο δραματουργικό βάρος χάνεται στη σύγκριση αυτών των δύο. Και προφανώς, με την ανακοίνωση ότι το ταξίδι του «Χόμπιτ» στη μεγάλη οθόνη θα διαρκέσει τρεις ταινίες για να ολοκληρωθεί, σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα για ένα

Βραβείων συνέχεια…

Πέντε ακόμα ενώσεις κριτικών ανακοίνωσαν τα βραβεία τους με τις τέσσερις από αυτές να ψηφίζουν ως καλύτερη ταινία, δίνοντας γέρο πλεονέκτημα στην Οσκαρική κούρσα, την ταινία της Kathryn Bigelow, Zero Dark Thirty. Στις ερμηνείες τα πράγματα είναι διαφορετικά αφού πέρα από τον Daniel Day-Lewis στον Α’ Αντρικό δεν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει κάποιο φαβορί στις υπόλοιπες κατηγορίες. Αναλυτικά τα βραβεία δόθηκαν: Τα βραβεία της Ένωσης Online Κριτικών της Βοστώνης (BOFCA) Καλύτερη Ταινία : «Zero Dark Thirty» Καλύτερη Σκηνοθεσία : Kathryn Bigelow για το «Zero Dark Thirty» Καλύτερος Ηθοποιός : Daniel Day-Lewis για το «Lincoln» Καλύτερη Ηθοποιός : Jessica Chastain για το «Zero Dark Thirty» Καλύτερος Β' Ανδρικός Ρόλος : Tommy Lee Jones για το «Lincoln» Καλύτερος Β' Γυναικείος Ρόλος : Anne Hathaway για το «Les Miserables» Καλύτερο Σενάριο : Tony Kushner για το «Lincoln» Καλύτερη Ξένη Ταινία : «Oslo, August 31st» Καλύτερο Ντοκιμαντέρ : «How to Survive a Plague»

The Master [3/5]

Σαγηνευτική και υπνωτική το ένα λεπτό, ουτοπιστική κι εκνευριστική το επόμενο, το «The Master» είναι, για ακόμη μια φορά, ένα άκρως φιλόδοξο έργο τέχνης από τον Anderson. Αυτή τη φορά, όμως, φαίνεται να υπερβαίνει τα όρια του και να μην έχει πλήρως τον έλεγχο, παραλείποντας να κρατήσει τα πάντα ενωμένα σε ένα συνεκτικό, ικανοποιητικό σύνολο. Και μπορεί το εγχείρημα του να είναι εμποτισμένο με πάθος και δημιουργική σκέψη, αλλά είναι πάρα πολύ αφηρημένο για να σου επιφέρει μια μόνιμη επίδραση. Μοιάζει σαν μια ταινία που αποτελείται από ενδιαφέροντα και προκλητικά τμήματα που ποτέ δεν ενώνονται καλά προκειμένου να δημιουργήσουν μια συνολική εμπειρία. Όσο εξαιρετικά γυρισμένο κι αν είναι, η ένταση που διαθέτει δεν μπορεί καμία στιγμή να καλύψει το ποσό δυσνόητη και ανεπαρκής είναι η ιστορία. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια σειρά από εξαιρετικά κινηματογραφημένα πλάνα και σκηνές, οι περισσότερες από τα οποίες δεν διαθέτουν κανένα δραματικό βάρος ή κάποια σπουδαιότητα. Τολμώ να πω - χωρίς

Bernie [3.5/5]

Δεν υπάρχει τίποτα πιο παράξενο από μια παράξενη πραγματική, αληθινή ιστορία. Και ο Richard Linklater όχι μόνο κατάλαβε ότι η ιστορία που είχε στα χεριά του ήταν συναρπαστική, αλλά διαθέτει και την κατάλληλη κινηματογραφική ικανότητα προκειμένου να τη διηγηθεί τέλεια. Ο εφευρετικός σκηνοθέτης (Πριν το Ξημέρωμα, Waking Life, A Scanner Darkly, Fast Food Nation) έχει συνδυάσει την αφήγηση με το ντοκιμαντέρ προκειμένου φτιάξει ένα μοναδικό και τέλειο όχημα που θα του δώσει τη δυνατότητα να πει την ιστορία του Bernie Tiede. Δεν θα σας χαλάσω την ιστορία, ούτε θα σας αφαιρέσω τις απολαύσεις που σας περιμένουν κατά τη διάρκεια του έργου, μπαίνοντας σε πάρα πολλές λεπτομέρειες. Αυτό που θα επισημάνω είναι ότι (σε συνεργασία με τον δημοσιογράφο Skip Hollandsworth) ο Linklater έχει γράψει ένα σενάριο που βασίζεται εξολοκλήρου σε πραγματικά στοιχεία. Και αυτά είναι οι χαρακτήρες, συμπεριλαμβανομένων των κατοίκων της πόλης, και η ιστορία τού τι συνέβη. Ο τρόπος με τον οποίο αυτή η ξεκαρδιστικ

People Like Us [2/5]

Οι Kurtzman και Orci είναι οι σεναριογράφοι των δύο πρώτων ταινιών «Transformers», του Star Trek και του Cowboys & Aliens, μεταξύ άλλων. Αποτελεί σίγουρα έκπληξη το γεγονός ότι η νέα τους προσπάθεια είναι ένα δράμα σχέσεων, το οποίο στερείται ειδικών εφέ και ίσως να είναι και λίγο πιο ελκυστική από τις ταινίες που ανέφερα, αλλά εξακολουθεί να μην διαθέτει ψυχή. Ίσως το πραγματικό πρόβλημα της ταινίας να είναι η κεντρική της ιδέα. Ο Sam Harper ανακαλύπτει μετά τον θάνατο του πατέρα του ότι έχει μια ετεροθαλή αδελφή κι έναν ανιψιό. Όμως, αντί να ομολογήσει τους οικογενειακούς δεσμούς τους, μπαίνει στη ζωή τους έως ότου η αδελφή του να είναι σε κίνδυνο να τον ερωτευτεί. Ένα τέχνασμα που είναι περιστασιακά ενοχλητικό, σε σημείο που εμποδίζει την ταινία να πει αυτό που πραγματικά θέλει να πει, να απεικονίσει δηλαδή αυθεντικά κατεστραμμένους ανθρώπους που αγωνίζονται να συμβιβαστούν με μια συναισθηματική κρίση. Το γεγονός, δε, ότι η ταινία είναι λουσμένη στο φως του ήλιου και διαθέτ

Ανακοινώθηκαν τα πρώτα βραβεία

Ο χορός της Οσκαρικής περιόδου έχει ξεκινήσει για τα καλά με τις πρώτες κιόλας Ενώσεις Κριτικών να ανακοινώνουν τα βραβεία τους. Την αρχή έκανε την Δευτέρα η Ένωση Κριτικών Της Νέας Υόρκης ακολουθούμενη από τις επιλογές του National Board of Review, της αρχαιότερης ένωσης κριτικών της Αμερικής. Μεγάλος νικητής και στις δυο ενώσεις η νέα ταινία της βραβευμένης με Όσκαρ Σκηνοθέτιδας Kathryn Bigelow, «Zero Dark Thirty».  Ιδού που έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης και οι δυο ενώσεις:  New York Film Critics Circle Awards Καλύτερη Ταινία : «Zero Dark Thirty» της Kathryn Bigelow  Καλύτερος Σκηνοθέτης : Kathryn Bigelow για το «Zero Dark Thirty»  Καλύτερο Σενάριο : Tony Kushner για το «Lincoln»   Καλύτερος Ηθοποιός : Daniel Day-Lewis για το «Lincoln»  Καλύτερη Ηθοποιός : Rachel Weisz για το «The Deep Blue Sea» Καλύτερος Β' Ανδρικός Ρόλος : Matthew McConaughey για τα «Bernie» και «Magic Mike»  Καλύτερος Β' Γυναικείος Ρόλος : Sally Field για το «Lincoln»  Καλύτερ

On the Road [1/5]

Η πολιτισμική επιρροή της Μπιτ γενιάς, το λογοτεχνικό κίνημα που έδρασε στην Αμερική τις δεκαετίες του 1950 και 1960, έχει εμπνεύσει κι επηρεάσει τη μουσική και τον κινηματογράφο σε πολλά διαφορετικά επίπεδα. Το ημι-αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Jack Kerouac, «On the Road», κατέχει κεντρικό ρόλο στην εξάπλωση της μπιτ λογοτεχνίας συλλαμβάνοντας πλήρως το πνεύμα της. Ως εκ τούτου, το να το μεταφέρεις στο σινεμά δεν επρόκειτο πότε να είναι ένα εύκολο εγχείρημα, αλλά ο Walter Salles, ανόητα κατά τη γνώμη μου, δέχτηκε την πρόκληση της προσαρμογής του και το γύρισε. Παρ’ όλες τις καλές προθέσεις, όμως, η ταινία είναι πέρα για πέρα προβληματική. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Είναι μακρύ το ταξίδι από την αρχική δημοσίευση του μυθιστορήματος του Jack Kerouac το 1957, μέχρι την κινηματογραφική μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη το 2012. Μετά από 60 χρόνια, οι καιροί έχουν σίγουρα αλλάξει και οτιδήποτε μπορεί να φαινόταν επαναστατικό κι ανορθόδοξο τότε, σήμερα δεν σου προκαλεί το ί

Αν... [3/5]

Να πω την αμαρτία μου την ταινία την έχω δει πολλές μέρες τώρα, αλλά απέφευγα να γράψω γιατί ήθελα να περάσει λίγο αυτή η πρώτη εντύπωση και να σκεφτώ τι είδα, πως ήταν κ.ο.κ. Μετά από σκέψεις λοιπόν και συζητήσεις, αποφάσισα να μη μπω σε λεπτομέρειες, ούτε και να το πολύ-αναλύσω και να μείνω στο έξης: το «Αν…» είναι μια καλή ταινία. Είναι τόσο απλό. Θα ακούσετε ότι είναι μια τηλεταινία, θα πουν ότι η βασική ιδέα είναι κλεμμένη, ότι το τέλος θυμίζει την τάδε ταινία και γενικά επικριτές υπάρχουν πολλοί. Το κακό βέβαια στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι η κακή άποψη και το κακεντρεχές σχόλιο είναι έτοιμο να γραφτεί και να ειπωθεί πριν καλά-καλά δουν την ταινία, απλά και μόνο επειδή την υπογράφει ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Να ξεκαθαρίσω κάπου εδώ ότι δεν είμαι φαν του κ. Παπακαλιάτη. Σαφώς και έχω δει τις σειρές του, όπως όλοι άλλωστε, αλλά μέχρι εκεί. Τον θεωρώ έναν καλό καλλιτέχνη, ότι κι αν αυτό περιλαμβάνει. Το πρώτο κινηματογραφικό εγχείρημα του, τώρα, περιλαμβάνει κάποια

The Paperboy [0.5/5]

Ίσως θα έχετε ακούσει ότι το «The Paperboy» είναι η ταινία στην οποία η Nicole Kidman «κατουράει» τον Zac Efron. Όντως συμβαίνει, αλλά είναι για να απαλύνει τον Efron από ένα τσίμπημα μέδουσας, οπότε ίσως δεν είναι τόσο kinky όσο νομίζατε ή ελπίζατε. Βέβαια, αν επικεντρωθεί κάποιος σε αυτή τη σκηνή, θα παραβλέψει όλα τα άλλα εξεζητημένα κι εξευτελιστικά γελοία περίεργα στοιχεία που περιέχονται σε αυτό το ψευτο-κουλτουρέ χάος. Σε σκηνοθεσία του Lee Daniels (Μονάκριβη), με ένα σενάριο γραμμένο από τον ίδιο και τον Peter Dexter, βασισμένο σε μυθιστόρημα του 1995 του ιδίου του Dexter, το «Paperboy» είναι μια ακραία trash ταινία που θέλει τον Zac Efron να προσπαθεί να κάνει σεξ με μια υπερσεξουαλική Nicole Kidman και τον Matthew McConaughey να παίζει έναν κρυφά ομοφυλόφιλο άνδρα με πολύ αυτοκαταστροφικές σεξουαλικές προτιμήσεις. Υπάρχει, επίσης, ένας χαρακτήρας με βρετανική προφορά, προκειμένου να τον παίρνουν στα σοβαρά. Θα έρθετε αντιμέτωποι με το γραφικό ξεκοίλιασμα ενός αλιγάτορα.

Rise of the Guardians [4/5]

Πρέπει να σταματήσω να υποτιμώ τη DreamWorks Animation. Σίγουρα έχουν κυκλοφορήσει κάποιες πατάτες, όπως το Καρχαριο-μάχος και κάποιες από τις ταινίες «Σρεκ». Αλλά αυτό το στούντιο animation πολλές φορές έχει καταφέρει να με εντυπωσιάσει, ειδικά με ταινίες που η υπόθεση τους ακούγεται αρχικά απαίσια (βλέπε Kung Fu Panda και Τέρατα κι Εξωγήινοι). Νόμιζα ότι βρισκόμουν σε μια χρονική περίοδο όπου θα μου ήταν δύσκολο να καθίσω και, πραγματικά, να απολαύσω μια ταινία κινουμένων σχεδίων που το κοινό στο οποίο στοχεύει είναι, ξεκάθαρα, τα μικρά παιδιά. Ειδικά μετά από τις ταινίες τις Pixar, πίστευα ότι θα ήταν πολύ πιο δύσκολο. Γι’ αυτό έμεινα πραγματικά έκπληκτος από το πόσο το «Οι Πέντε Θρύλοι», βασισμένο στο «The Guardians of Childhood» του William Joyce, στην πραγματικότητα εμπεριέχουν όλα τα καλά συστατικά, από την ποιότητα των κινουμένων σχεδίων, την επιλογή των ηθοποιών που δανείζουν τη φωνή τους, μέχρι την απόδοση των χαρακτήρων και, πολύ βασικό, την ψυχαγωγία. Υπάρχουν πολλές τ

Let The Countdown To Awards Season Begin

Ανακοινώθηκαν σήμερα οι υποψηφιότητες των πρώτων σημαντικών βραβείων που μας βάζουν δυναμικά στην Οσκαρική περίοδο Αυτά δεν είναι άλλα από τα Independent Spirit Awards ή ελληνιστί τα Ανεξάρτητα Βραβεία Κινηματογράφου. Τα συγκεκριμένα βραβεία δίδονται από την μη κερδοσκοπική οργάνωση Film Independent αποκλειστικά σε ανεξάρτητες ταινίες και ανεξάρτητους δημιουργούς. Οι φετινοί υποψήφιοι έχουν ως εξής: Best Feature "Beasts of the Southern Wild" "Bernie" "Keep the Lights On" "Moonrise Kingdom" "Silver Linings Playbook" Σχολιασμός : "Beasts of the Southern Wild", "Bernie" και "Moonrise Kingdom" τα έχω δει. Αισθητή η απουσία του "The Sessions" από την πεντάδα. Ενημερωτικά το "Silver Linings Playbook" θα φιγουράρει σε πολλές κατηγορίες στα επερχόμενα Όσκαρ. Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013. Best Director Benh Zeitlin, "Beasts of the Southern

A Royal Affair [4.5/5]

Το ιστορικό δράμα του Nikolaj Arcel, «A Royal Affair», με πρωταγωνιστές τον κορυφαίο ηθοποιό Mads Mikkelsen, τον βραβευμένο με Αργυρή Άρκτο καλύτερου ανδρικού ρόλου στο 62o Φεστιβάλ Βερολίνου Mikkel Folsgaard και το νέο, πολλά υποσχόμενο, αστέρι Alicia Vikander, είναι ένα καλό παράδειγμα μιας εξαιρετικά καλοφτιαγμένης κι απολαυστικής ταινίας εποχής που ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στο ρομάντζο και την πολιτική με φόντο την Δανία του 18ου αιώνα. Η ιστορία εξιστορεί το πώς ο επαρχιακός Γερμανός γιατρός κι ερασιτέχνης φιλόσοφος Johan Struensee (Mads Mikkelsen) έγινε η κινητήριος δύναμη πίσω από τον βασιλιά της Δανίας, μετατρέποντας, για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, μια από τις πιο οπισθοδρομικές χώρες τις Ευρώπης σε ένα προοδευτικό μοντέλο του διαφωτισμού αρκετές δεκαετίες πριν την Γαλλική Επανάσταση, εξερευνώντας παράλληλα και την παράνομη σχέση του με τη βασίλισσα της Δανίας, Caroline Matilda (Alicia Vikander), και τις επιπτώσεις που αυτή αποφέρει. Το κλειδί για την επιτυχία του έργου

SuperClasico [1.5/5]

Το στόρι (πάνω-κάτω) είναι το έξης: Ο Christian (Anders W Berthelsen) ταξιδεύει μαζί με τον γιο του, Oscar (Jamie Morton), στο Μπουένος Άιρες, ελπίζοντας να κερδίσει πίσω τη δύστροπη γυναίκα του, Anna (Paprika Steen). Εκείνη, όμως, ετοιμάζεται να παντρευτεί με έναν πολύ δημοφιλή, ιδιαίτερα όμορφο, αστέρα του ποδοσφαίρου. Σαν θεατές ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια σχεδόν υπερβολικά ανάλαφρη κωμωδία. Χωρίς να υπάρχει αμφιβολία, το έργο λειτουργεί καλύτερα την πρώτη μισή ώρα, καθώς ο σκηνοθέτης Ole Christian Madsen έχει εμποτίσει την ταινία με μια ακαταμάχητα χαλαρή ατμόσφαιρα, η οποία ενισχύεται από τον γρήγορο ρυθμό και τις συμπαθέστατες ερμηνείες. Καθώς περνά η ώρα, η ταινία, παρόλο που έχει κουτσοκαταφέρει να δημιουργήσει ένα διασκεδαστικό κλίμα και να σε βάλει μέσα σε αυτό, αρχίζει να σε φοβίζει. Ο λόγος: τα κωμικά στοιχειά που διαθέτει και επιτυγχάνουν τον στόχο τους (να σε κάνουν να γελάσεις, δηλαδή) είναι πολύ λίγα συγκριτικά με τις κρυάδες και τα παντελώς αδικαιολόγητα πράγματα

Frankenweenie [3/5]

Το «Frankenweenie» αποτελεί μια μεγάλου μήκους απόπειρα αναδιατύπωσης και αναθεώρησης της μικρού μήκους live-action ταινίας που ο ίδιος ο Tim Burton είχε γυρίσει το 1984. Το νέο αυτό stop-motion παραμύθι αναστημένων κατοικίδιων σίγουρα παρακολουθείται ευχάριστα και είναι άκρως διασκεδαστικό, αλλά σου δίνει πάρα πολύ την αίσθηση μιας μαλθακής αναμάσησης παλιών επιτυχιών. Αυτοί που ψάχνουν κάτι νέο και φρέσκο από τον μακάβριο Αμερικανό σκηνοθέτη, θα πρέπει να περιμένουν λίγο περισσότερο. Εδώ, ο Burton το καραδιασκεδάζει και φαίνεται. Καταφέρνει και αναφέρεται σε μια πλειάδα από κλασσικά και εικονικά τέρατα διαφόρων ταινιών τρόμου (Δράκουλας, Φρανκενστάιν, Γκρέμλιν κ.ο.κ.), ενώ το ίδιο εμφανή είναι και το κλείσιμο του ματιού στο δικό του έργο. Και αυτό λειτουργεί στο μεγαλύτερο κομμάτι του έργου, στα σημεία όμως το «Frankenweenie» μοιάζει περισσότερο με ένα ερωτικό γράμμα προς τον κινηματογραφικό κόσμο του Burton, παρά ως ένα νέο, εντελώς πρωτότυπο φιλμ. Το τετριμμένο, αν κι αναμφισβ