Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Extremely Loud & Incredibly Close [2/5]

Οι καλές προθέσεις αφθονούν σε αυτό το, μετά την 9/11, δράμα, αφού στην καρδιά του υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Η εκτέλεση της είναι τόσο αδέξια, όμως, σε σημείο όπου το όλο εγχείρημα γίνεται υπερβολικά κολακευτικό ή συναισθηματικό. Και αυτό συμβαίνει σχεδόν κάθε φορά που μια ταινία έχει ως αντικείμενο της την 9/11. Ο λόγος; Τα πράγματα είναι «δύσκολα» και αν οι δημιουργοί της ταινίας δεν είναι προσεκτικοί φτάνουν στο σημείο της συναισθηματικής εκμετάλλευσης, και εδώ είναι επικίνδυνα κοντά. Διαθέτοντας, επίσης, ορισμένα προβλήματα σε κάποια σημεία στη πλοκή του και, για να είμαι ειλικρινής, έναν ιδιαίτερα αντιπαθητικό και ενοχλητικό κεντρικό ήρωα, το «Εξαιρετικά Δυνατά & Απίστευτα Κοντά» παρά τη φιλοδοξία του δυστυχώς δεν μοιάζει ποτέ εντελώς αληθινό.

Η ταινία αφόρα τον Oskar (Thomas Horn), ένα πρόωρα ανεπτυγμένο παιδί, του οποίου ο πατέρας (Tom Hanks) σκοτώθηκε κατά τις επιθέσεις στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου. Ο Oskar ήταν πολύ δεμένος με τον πατέρα του κυρίως λόγω τον διάφορων πάζλ, πειραμάτων και παιχνιδιών που σκαρφιζόταν προκειμένου εκείνος να λύσει. Μια μέρα ψάχνοντας τα υπάρχοντά του, ο Oskar ανακαλύπτει ένα κλειδί μέσα σε έναν φάκελο με τη λέξη «Black» τυπωμένη πάνω του. Πεπεισμένος ότι κι αυτό είναι μέρος ενός ακόμα πάζλ του πατέρα του που πρέπει να λύσει, ξεκινά μια ανελέητη αναζήτηση σε όλη την πόλη της Νέας Υόρκης προκειμένου να ανακαλύψει τη σημασία του κλειδιού.

Και εδώ έχουμε να κάνουμε με το πρώτο λάθος της πλοκής. Το γεγονός ότι δεν περιλαμβάνει τη μητέρα του (Sandra Bullock) στη διαδικασία. Και παρόλο που από ένα σημείο και μετά έχει βοήθεια από έναν ηλικιωμένο σιωπηλό παππού (Max von Sydow), ακόμα και τότε δεν είναι λίγο επικίνδυνο πράγμα για ένα παιδί; Τρέχει κυριολεκτικά σε όλη την Νέα Υόρκη, μερικές φορές και τη νύχτα. Αν και έχουμε δει ότι ο Oskar είναι έξυπνος και ευρηματικός, δεν είναι παρά ένα αγόρι, φαινομενικά περίπου 9 ή 10 χρονών. Δεύτερο ακόμα μεγαλύτερο λάθος η ίδια η φύση του κεντρικού χαρακτήρα. Ο Oskar είναι βαθύτατα αναστατωμένος από τον παράλογο θάνατο του πατέρα του, αλλά η επιθετικότητα του αποξενώνει το κοινό, η μητέρα του δεν μπορεί να τον πλησιάσει και σίγουρα ούτε κι εμείς. Πληγώνει τον εαυτό του, κρύβεται κάτω από το κρεβάτι του και κλειδώνεται στο μπάνιο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο νεαρός Thomas Horn κάνει σπουδαία δουλειά στην ταινία και καταφέρνει να φέρει εις πέρας κάποιες δύσκολες σκηνές με καταπληκτική αυτοπεποίθηση. Βρήκα, όμως, τον Oskar να είναι ένα αφόρητο, κακομαθημένο παιδί. Καταλαβαίνω ότι έχει πληγωθεί και προσπαθεί να λειτουργήσει μέσα από τον πόνο του. Καταλαβαίνω ότι είναι κυριευμένος από παράλογους φόβους και του είναι πολύ σκληρό να κοινωνικοποιηθεί με τους γύρω του. Μερικοί θα προσπαθήσουν να εξηγήσουν την συμπεριφορά του με γενικεύσεις που έχουν να κάνουν με την άγνοια των παιδιών ή κάποιο διαγνωσμένο πρόβλημα υγείας. Αλλά δεν ισχύει. Τι υποτίθεται ότι πρέπει να αποκομίσουμε από τις σκηνές στις οποίες ο ίδιος επιπλήττει τη μητέρα του; Είναι τόσο σκληρός στην μητέρα του και αδιαφορεί για τους άλλους ανθρώπους που πραγματικά θα ήθελα να τον χαστουκίσω!

Τουλάχιστον 30 λεπτά πιο μεγάλο απ΄όσο πρέπει, το «Εξαιρετικά Δυνατά & Απίστευτα Κοντά» μοιάζει υπολογισμένο και στερείται συναισθηματικού βάρους. Προφανώς, έχει ως στόχο να επιτύχει κάτι πολύ βαθύτερο, αλλά αποτυγχάνει. Το τέλος της ταινίας εξηγεί όλων των ειδών τα θέματα, από τη σχεδόν αδύνατη σύμπτωση της κατοχής του κλειδιού μέχρι τις αποφάσεις που λαμβάνονται από τη μητέρα. Χωρίς να πω τίποτα παραπάνω, ας πούμε ότι η συγκεκριμένη ανατροφή των παιδιών μπορεί να περιγραφεί μονάχα ως ανεύθυνη. Θα πρέπει, επίσης, να ειπωθεί ότι, όσον αφορά το κλειδί, το όλο πράγμα δεν εξελίσσεται σωστά. Ασφαλώς, το κλειδί είναι απλά ένα στοιχείο της πλοκής για να τραβήξει την προσοχή των θεατών, αλλά ακόμα και έτσι, μια καλύτερη εξήγηση, ακόμα και η πιο απλή, θα ήταν ωραία. Δεν έχω καμιά ένσταση σχετικά με το υποκριτικό κομμάτι της ταινίας. Όπως προαναφέρθηκε, αν και είχα προβλήματα με τον Oskar, ο Horn είναι πολύ καλός. Ο Tom Hanks, σε ένα μικρό χρονικό διάστημα στην οθόνη, καταφέρνει να δώσει πνοή στο χαρακτήρα του και μπορούμε να δούμε γιατί ο Oskar πονάει τόσο όταν τον χάνει. Η Bullock έχει τον άχαρο ρόλο της χήρας που πενθεί και είναι αξιοπρεπέστατη. Το δευτερεύον καστ περιλαμβάνει τον Von Sydow, σε μια αδιανόητη υποψήφια για Όσκαρ ερμηνείας αφού δεν κάνει τίποτα το δύσκολο, τον Jeffrey Wright και την υπέροχη Viola Davis. Μόνο ο John Goodman, ως θυρωρός της πολυκατοικίας, σπαταλάτε σε έναν άδειο, μάλλον ασήμαντο ρόλο (πρέπει επίσης να αμφισβητήσω τις ικανότητές του ως θυρωρού…).

Επί του φινάλε, τι πραγματικά έπρεπε να πάρουμε από το «Εξαιρετικά Δυνατά & Απίστευτα Κοντά»; Ότι δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση για όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο; Ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας; Ότι δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε τους στόχους μας; Δεν υπάρχει τίποτα νέο εδώ. Όπως είπα, η ταινία έχει καλές προθέσεις, αλλά κάτι σχετικά με το όλο πράγμα μοιάζει βεβιασμένο. Ο Daldry επιθυμεί να χρησιμοποιήσει το σκηνικό της 9/11 για να μιλήσει για σημαντικά θέματα. Μερικές φορές, όμως, οι καλές προθέσεις δεν είναι αρκετές.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται