Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Beauty and the Beast 3D [5/5]

Η «Πεντάμορφη και το Τέρας» είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα καλύτερα κλασσικά της Ντίσνεϊ. Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτή την ταινία. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε να κάνουμε με την πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων που προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Εντελώς δικαιολογημένα, κατά την άποψη μου, αφού όλα τα θετικά στοιχεία των προηγούμενων μεγάλου μήκους ταινιών της Ντίσνεϊ, στην «Πεντάμορφη» συνδυάζονται και μας δίνουν ένα καθαρό αριστούργημα.

Αυτό που κάνει την «Πεντάμορφη» μια τόσο λαμπρή ταινία είναι το γεγονός ότι η σχέση μεταξύ των δύο χαρακτήρων του τίτλου δεν μοιάζει τεχνητή ή μονοδιάστατη, ακόμα κι αν είναι από χαρτί. Σε αντίθεση με άλλα διάσημα παραμύθια, το συγκεκριμένο είναι αρκετά ρεαλιστικό ως προς τον ορισμό της αγάπης. Η ιστορία σπάει όλες τις συμβάσεις, καθώς δεν ακολουθεί τον δρόμο του «έρωτας με την πρώτη ματιά», αλλά αφήνει τον ρομαντισμό να εξελίσσεται με έναν λογικό ρυθμό. Η Belle αποδεικνύεται επίσης μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ηρωίδες της Ντίσνεϊ, δεδομένου ότι δεν ταιριάζει στο πρότυπο της τυπικής πριγκίπισσας, όπως η Χιονάτη και η Ωραία Κοιμωμένη. Διαθέτει προσωπικότητα και επιδιώκει να κάνει πολλά περισσότερα από απλά να παντρευτεί έναν πρίγκιπα. Το Τέρας είναι επίσης ένας αρκετά πεισματάρης αλλά αξιαγάπητος χαρακτήρας που παρά το σκληρό παρουσιαστικό του, διαθέτει μια καλοσύνη που η Belle ανακαλύπτει σιγά-σιγά.

Ακόμα ένα στοιχείο που κάνει την ταινία ακόμα καλύτερη είναι τα τραγούδια των Alan Menken (σύνθεση) και Howard Ashman (στοίχοι). Αν και οι δύο έκαναν καταπληκτική δουλειά στην Μικρή Γοργόνα, η μουσική τους εδώ είναι η καλύτερη τους στιγμή. Το τραγούδι του τίτλου είναι πολύ πιθανόν ένα από τα πιο ρομαντικά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ, συνδυάζοντας όμορφους στίχους με μια αξέχαστη μελωδία. Αυτό το τραγούδι ενισχύει την περίφημη σκηνή χορού της ταινίας. Τα υπόλοιπα τραγούδια σφύζουν από ενέργεια και χιούμορ και συμβάλουν κι αυτά στην ταινία σε μεγάλο βαθμό. Πιθανώς, όμως, το σημαντικότερο συστατικό που κάνει την «Πεντάμορφη» να ξεχωρίζει είναι το εκπληκτικό animation της. Οι σχεδιαστές της Ντίσνεϊ έκαναν καταπληκτική δουλειά στο να είναι απολύτως τέλεια τα πάντα, από τα σχέδια των χαρακτήρων μέχρι τα φόντα και τα σκηνικά. Κάθε χαρακτήρας έχει την προσωπικότητα του, είτε κωμική είτε δραματική, καθώς οι σχεδιαστές τούς επιτρέπουν να αναπνέουν συνδυάζοντας εκπληκτικά την φωνή του ηθοποιού με τα κινούμενα σχέδια. Η ταινία είναι φωτεινή και πολύχρωμη καθώς και σκοτεινή ή θλιβερή όταν είναι απαραίτητο. Ιδιαίτερη μνεία στο κάστρο του Τέρατος. Το γοτθικό κάστρο έχει σχεδιαστεί τόσο πολύ στην εντέλεια, που ξεχνάς ότι βλέπεις μια ταινία κινουμένων σχεδίων.

Η επανέκδοση της ταινίας σε 3D δίνει τη δυνατότητα σε μικρούς και μεγάλους να τη δουν στην μεγάλη οθόνη για πρώτη ή για δεύτερη φορά, αντίστοιχα. Να πω εδώ, βέβαια, ότι το 3D δεν είναι τίποτα το σπουδαίο, αλλά αξίζει να δεις την ταινία γιατί μετά από τόσα χρονιά παραμένει μια συναισθηματικά συγκινητική εμπειρία. Η «Πεντάμορφη» θα είναι μία από εκείνες τις ταινίες που θα θυμόμαστε για πάντα και ξέρω ότι πρόκειται για μια ταινία που θα δείξω στα παιδιά μου μια ημέρα. Μια ιστορία τόσο παλιά, με ένα μήνυμα τόσο αγέραστο όσο και καθολικό: αγάπα τον συνάνθρωπο σου και μην κρίνεις τους άλλους από την εμφάνιση τους. Κι αφήστε στην Ντίσνεϊ να το παρουσιάσει με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να αγκαλιαστεί και να κατανοηθεί από μικρούς, όσο και μεγάλους. Μερικές από τις καλύτερες ταινίες κινουμένων σχεδίων στον κόσμο προέρχονται από τα στούντιο του Ντίσνεϊ και η «Πεντάμορφη και το Τέρας» μπορεί να καταταχτεί επάξια στην λίστα με τα αριστουργήματα τους.

Σχόλια

  1. Εξαιρετική ταινία!Μακάρι να γίνουν κι άλλες τέτοιες ταινίες και τα κινούμενα να έχουν λιγότερη βία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται