Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Journey 2: The Mysterious Island [0.5/5]

Ο Josh Hutcherson επιστρέφει στον ρόλο του Sean Anderson, ενός επαναστατικού έφηβου ο οποίος σέρνει (πολύ εύκολα νομίζω) τον θετό πατέρα του, Hank (Dwayne Johnson), σε μια περιπέτεια για να βρει ένα μυστηριώδες νησί. Προκειμένου να φτάσουν εκεί, θα χρειαστούν τις υπηρεσίες ενός πιλότου (Luis Guzman) και της κόρης του (Vanessa Hudgens), έτσι ώστε να τους πετάξουν στο πιο επικίνδυνο τμήμα του Ειρηνικού Ωκεανού, όπου (φυσικά) μια φρικτή θύελλα θα τους αναγκάσει να προσγειωθούν στο νησί του προορισμού τους.

Το Ταξίδι στο Κέντρο της Γης ήταν μια από τις πρώτες ταινίες που κατάλαβε την εμπορική σημασία του 3D και το χρησιμοποίησε ως εργαλείο για την «καλυτέρευση» της κινηματογραφικής ποιότητας, αλλά κυρίως και της ενίσχυσης των ταμιών στα σινεμά. Κι ενώ η πρώτη ταινία ήταν, ας πούμε, κάπως μπροστά από την εποχή της, οπότε είχε ένα ενδιαφέρον, το «Ταξίδι 2: Το Μυστηριώδες Νησί» συγκριτικά υστερεί σχεδόν με όλες τις υπόλοιπες ταινίες που έχουν την ένδειξη 3D στον τίτλο τους. Κι αυτό όχι γιατί από τεχνικής πλευράς η παράγωγη της ταινίας δεν είναι αξιοπρεπέστατη, αλλά επειδή τίποτα άλλο δεν λειτουργεί στην ταινία πέρα από αυτό. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να δω και κανένα αριστούργημα πηγαίνοντας στην προβολή, αλλά αλίμονο, δεν περίμενα με τίποτα αυτό που είδα. Απλά, μια περιπέτεια που δεν αξίζει να αναζητήσετε στις αίθουσες.

Τα καλά νέα πρώτα: στο «Ταξίδι 2» έχει αντικατασταθεί ο Brendan Fraser. Αυτή είναι η καλή είδηση και είναι το σύνολο από τις καλές ειδήσεις! Από κάθε άλλη άποψη, η ταινία είναι πραγματικά κακή. Και από πού να ξεκινήσω. Αρχικά, από τον εφιαλτικό πολτό ιδεών που συνοψίζονται στο γεγονός ότι: Η «Μυστηριώδης Νήσος» του Ιούλιου Βερν, τα «Ταξίδια του Γκιούλιβερ» του Τζόναθαν Σουίφτ καθώς και το «Νησί των Θησαυρών» του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον ήταν όλα βασισμένα σε ένα μέρος που πραγματικά υπήρχε. Στη συνέχεια, ότι γι` αυτού του είδους τις ανόητες, οικογενειακές περιπέτειες φαντασίας, σημαντικός παράγοντας προκειμένου να λειτουργήσουν είναι οι πρωταγωνιστές τους να σε συνεπαίρνουν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, αισθάνθηκα πως κανένας από αυτούς δεν ήθελε καν να είναι εκεί. Ο Michael Caine απλά είναι η ντροπή της ταινίας. Ο Josh Hutcherson ας ελπίσουμε ότι θα σταματήσει να παίζει σε τέτοιους είδους ταινίες (πρωταγωνιστεί και στα Η Γέφυρα για την Τεραμπίθια και Zathura: Μια Περιπέτεια στο Διάστημα, φτάνει), η Vanessa Hudgens απλά τρέχει γύρω-γύρω με ένα μικροσκοπικό σορτσάκι και μπλουζάκι, τον Luis Guzman τον έκρυβα με το χέρι μου να μην τον βλέπω όποτε εμφανιζόταν και τέλος, παρόλο που ήταν ο μόνος που έδειχνε έναν κάποιο ενθουσιασμό στον ρόλο του, ο Dwayne Johnson είχε τις δυο από τις τρεις χειρότερες σκηνές ολόκληρης της ταινίας. Και τέλος, λόγω των απεριορίστων κλισέ κι εντελώς άκυρων διαλόγων και σκηνών που η ταινία διαθέτει. Πράγματα γίνονται χωρίς να εξηγούνται, υπάρχουν ατάκες όπως «εάν πεθάνουμε εκεί έξω, η μαμά θα μας σκοτώσει», παρόλο που ολόκληρη η ταινία είναι βασικά μια κούρσα ενάντια στον χρόνο οι χαρακτήρες πάντα βρίσκουν χρόνο να προσπαθούν να είναι πνευματώδεις, αστείοι ή έξυπνοι και φυσικά υπάρχουν πάντα αυτές οι οικογενειακές, ευαίσθητες στιγμές, τύπου «ξέρω ότι είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε ένα τεράστιο ηλεκτροφόρο χέλι, αλλά θέλω απλώς να ξέρεις ότι σ` αγαπώ» που διαδραματίζονται στην πιο ακατάλληλη στιγμή.

Το «Ταξίδι 2» στερείται συγκίνησης κι ενθουσιασμού. Κυρίως, όμως, αποτυγχάνει παταγωδώς στο πιο βασικό στοιχείο τέτοιων ταινιών: να είναι διασκεδαστική. Υπάρχουν στιγμές που δεν θα βαρεθείτε απόλυτα, αλλά αν αυτό είναι όλα όσα αναζητάτε σε μια ταινία, θα πρέπει να διευρύνετε τους ορίζοντές σας ή αυτούς των παιδιών σας…

Σχόλια

  1. egw to vrika glykouli. k eixe kai foveres eikones. den pas gia thn plokh etsi k alliws. to thema einai ta mageftika topia, to teleio 3d pou spanizei dystyxws. proswpika perasa poly efxarista.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται