Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Men in Black III [2.5/5]

Έχουν περάσει δέκα χρόνια από την τελευταία απογοητευτική ταινία των «Ανδρών με τα Μαύρα» και 15 ολόκληρα χρόνια από την εξαιρετική πρώτη, και στην πραγματικότητα κανείς δεν περίμενε ούτε ήθελε μια ακόμα συνεχεία. Και μοιάζει, σχεδόν, πάρα πολύ εύκολο να απορρίψει κάποιος μια συνέχεια ενός franchise, όταν έχει περάσει τόσο καιρός από την προηγούμενη ταινία. Μην το κάνετε όμως. Το MiB3 χάρη σε ένα μεστό σενάριο καταφέρνει να είναι μια καλή ταινία που θα σας εκπλήξει ευχάριστα.

Με την τρίτη ταινία, ο σκηνοθέτης Barry Sonnenfeld, με τη βοήθεια των σεναριογράφων, ξανασυλλαμβάνει την παλιά μαγεία μεταξύ του Will Smith και του Tommy Lee Jones. Ιδιόμορφο και εφευρετικό, γεμάτο με όλα τα περίεργα και υπέροχα εξωγήινα πλάσματα για τα οποία οι ταινίες «Men in Black» είναι γνώστες, το έργο αναπαράγει τον γνώριμο κόσμο του MiB στο μέγιστο. Χρησιμοποιεί, δε, όλα τα μέσα (συμπεριλαμβανομένου και του 3D) για να μεγιστοποιήσει τη μοναδικότητα του σαν concept, αλλά και για να αυξήσει τη ψυχαγωγία του κοινού. Παρόλα αυτά, ο τρόπος με τον οποίο διασκεδάζει τη σημερινή εποχή το κοινό έχει αλλάξει. Γι’ αυτό και το MiB3 ανανεώνει το franchise με μια τολμηρή πλοκή που περιλαμβάνει το ταξίδι στον χρόνο. Θα μου πείτε, πόσο κοινότυπη μπορεί να είναι μια τέτοια ιδέα για μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι το καλύτερο κομμάτι του έργου. Από τη μια, μέσα από τα μάτια των πρακτόρων βλέπουμε όχι μόνο την εκτόξευση του Απόλλων 11 αλλά και την «αληθινή» ιστορία πίσω από τον μύθο του Andy Warhol. Από την άλλη, η διακωμώδηση διαφόρων ιστορικών γεγονότων είναι κάτι το απολαυστικό. Εδώ, λοιπόν, η ιδέα του ταξιδιού στο παρελθόν είναι τόσο εμπνευσμένη όσο κι απόλυτα πιστευτή και την όποια ο Sonnenfeld καταφέρνει να παρουσιάσει εξαιρετικά και με αξιοσημείωτη προσοχή ώστε να αποφύγει οτιδήποτε θα ακύρωνε τη βασική της σύλληψη. Γνωρίζει πώς να πει μια ιστορία με αξιοπρεπείς ρυθμούς προκαλώντας το γέλιο, ενώ παράλληλα διαθέτει κι ορισμένες δραματικές στιγμές που δίνουν στους χαρακτήρες περισσότερο βάθος.

Και μιας και μιλάμε για χαρακτήρες, το MiB3 διαπρέπει και σε έναν άλλο τομέα. Στην εξερεύνηση της ανεξιχνίαστης σχέση μεταξύ του πράκτορα J (Will Smith) και του πράκτορα K (Tommy Lee Jones). Και είναι αυτή ακριβώς η αναθεώρηση, δέκα χρόνια αργότερα, των γνωρίμων χαρακτήρων, που σου προκαλεί έντονα συναισθήματα, προσδίδει τον σωστό τόνο νοσταλγίας στην ταινία και την ανεβάζει πέρα από τις προσδοκίες. Η τελική σκηνή, δε, η οποία είναι συναισθηματική πληρωμή της ταινίας, είναι πολύ πιθανόν να σας φέρει δάκρυα στα μάτια . Με τον Barry Sonnenfeld στο τιμόνι και πάλι λοιπόν, το Οι «Άνδρες με τα Μαύρα ΙΙΙ» είναι ότι θα μπορούσαμε να ελπίζουμε και πολλά περισσότερα… ψυχαγωγία που δεν απαιτεί πολλή σκέψη διαθέτοντας όμως ουσία και καρδιά.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται