Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Moonrise Kingdom [3/5]

Πάντα θα υπάρχει κάτι αναμφισβήτητα ευχάριστο στις ταινίες του Wes Anderson. Μπορεί να είναι ο νούμερο ένα ένοχος στην αναπαραγωγή του ιδίου στυλ ξανά και ξανά, αλλά οι απόψεις του πάνω σε διαφορετικά θέματα είναι αναπόφευκτα ενδιαφέρουσες. Εδώ, σπάζοντας την αλήθεια κάπως το καλούπι του, χρησιμοποιεί ως ραχοκοκαλιά την ιστορία μιας νεανικής αγάπης, προκειμένου να μιλήσει για ουσιώδη πράγματα.

Η ιστορία έχει ως έξης: σε ένα απόμερο νησί της Νέας Αγγλίας, ένα νεαρό αγόρι είχε εξαφανιστεί από τους προσκόπους. Ο αρχηγός των προσκόπων (Edward Norton) μαζί με τη βοήθεια του αρχηγού της τοπικής αστυνομίας (Bruce Willis) ξεκινούν την έρευνα για την ανεύρεση του. Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι ότι στην πραγματικότητα, το αγόρι το έχει σκάσει μαζί με την κόρη του Bill Murray και της Frances McDormand. Συγχυσμένα και προβληματισμένα, τα δυο δωδεκάχρονα παιδιά τρέχουν μακριά μαζί, ελπίζοντας να βρουν ο ένας στον άλλον αυτά που δεν τους δίνουν οι μεγαλύτεροι. Καθώς η οικογένεια της κοπέλας, οι πρόσκοποι κι ο μοναχικός σερίφης ψάχνουν για τα παιδιά, μια επικίνδυνη καταιγίδα ετοιμάζεται να χτυπήσει το νησί. Ο Anderson παίρνει τον χρόνο του προκειμένου να μας παρουσιάσει τον νέο κόσμο που έχει κατασκευάσει, αλλά και να αναπτύξει σωστά όλους τους χαρακτήρες. Μόλις αυτό επιτευχτεί και οι δύο νεαροί εραστές τελικά συναντηθούν, η όλη υπόθεση επιταχύνει.

Όπως και στις προηγούμενες ταινίες του, ο Anderson εγχέει χαρούμενα έξυπνα κομμάτια στο στερεοτυπικά ιδιόμορφο στυλ του, δημιουργώντας ένα οπτικά δελεαστικό κι επιδέξια ευρηματικό έργο, γεμάτο με τη φωτεινή παστέλ αισθητική που τον χαρακτηρίζει. Πιο συγκλονιστικό από όλα, όμως, είναι το γεγονός πως αυτή είναι η πρώτη ταινία που ο Anderson προσφέρει ωμά ένα εύκολο να αποκρυπτογραφηθεί μήνυμα. Ξεκινώντας αλλά και τελειώνοντας με μια ηχογράφηση που εξηγεί το πώς να οικοδομήσουμε μια συμφωνία, ο Anderson θέτει ένα κομμάτι χαρτί μπροστά από το πρόσωπό μας, που γραφεί: «Αυτή είναι η ιστορία περίπου. Καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε την». Ενώ κερασάκι στην τούρτα είναι και το εξαιρετικό σάουντρακ της ταινίας (σας συνιστώ να καθίσετε μέχρι τους τίτλους τέλους για να το εκτιμήσετε πλήρως). Όλα αυτά μαζί με μια πλειάδα ιδιόρρυθμων χαρακτήρων, παιγμένοι στην εντέλεια από ένα επιτελείο εξαίσιων ηθοποιών, μετατρέπουν το «Ο Έρωτας του Φεγγαριού» σε μια τόσο παράξενη ταινία που βλέπεται όχι μόνον άνετα, αλλά και με φοβερό ενδιαφέρον.

Οι ταινίες του σκηνοθέτη Wes Anderson μπορεί να είναι είτε ευχάριστα παράξενες είτε οδυνηρά ιδιόρρυθμες, ανάλογα με την άποψή σας. Η τελευταία του ταινία, μια κωμωδία σχετικά με τους κινδύνους και τους πόνους της νεανικής αγάπης, δεν παρεκκλίνει ούτε στιγμή από το μοναδικό στυλ του σκηνοθέτη, αλλά για πρώτη φορά η ιδιοσυγκρασία του δεν είναι απωθητική.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται