Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The Dictator [2/5]


Με το Borat, ο Sacha Baron Cohen έγινε αμέσως ένας από τους σημαντικότερους κωμικούς του πλανήτη. Πολύ εύκολα επινόησε έναν φανταστικό χαρακτήρα εμπλουτισμένο με κάθε γνωστό στερεότυπο του δυτικού πολιτισμού και μέσα από αυτόν δημιούργησε ένα αβίαστα ξεκαρδιστικό αλλά και ενοχλητικό mockumentary (είδος φιλμ όπου πλασματικά γεγονότα παρουσιάζονται σε μορφή ντοκιμαντέρ) που ήταν τόσο πολιτικό όσο και κωμικό. Ο Baron Cohen έμοιαζε προορισμένος για «κωμικά» μεγαλεία, αλλά εδώ, με τον τρίτο (ή τέταρτο αν μετράτε και τον Ali G) χαρακτήρα του, τον δικτάτορα Aladeen, ότι διαγραφόταν σαν μια πολλά υποσχόμενη καριέρα, τώρα φαντάζει σχεδόν εξ’ ολοκλήρου μέτρια.

Όπως και οι δυο προηγούμενοι χαρακτήρες του Cohen, ο δικτάτορας Aladeen είναι μια προσωπικότητα που έχει δημιουργηθεί ειδικά για να υπάρχει έξω από την πολιτική ορθότητα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό επιτυγχάνεται στα πρώτα είκοσι λεπτά της ταινίας, που αποτελούν και την πιο επιτυχημένη στιγμή της. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά μονό μια δικαιολογία για τον Baron Cohen και τους συγγραφείς-συνεργάτες να βρουν τις πιο γελοίες καταστάσεις προκειμένου να εξερευνήσουν τον απολύτως διεφθαρμένο ηγέτη και μέσω αυτού να σατιρίσουν τα πάντα. Ο Baron Cohen ούτως ή άλλως έχει αποδείξει περίτρανα το ποσό καλός είναι στο να συμπεριφέρεται με τρόπο που είναι ταυτόχρονα αποτρόπαιος και ξεκαρδιστικός. Μετά από αυτά τα πρώτα λεπτά, όμως, η ταινία αγγίζει τα όρια της γελοιότητας.

Παρόλο που και το Borat και το Bruno διέθεταν κι αυτά ένα κάποιο σενάριο, ήταν ουσιαστικά μια σειρά από σκετς που αφορούσαν έναν εξωφρενικό χαρακτήρα. Παρατηρώντας πραγματικούς ανθρώπους προσπαθώντας να αντιδράσουν σε αυτόν, δημιουργόντουσαν συναρπαστικές για τον θεατή καταστάσεις. Αυτό που κάνει τον «Δικτάτορα» να διαφέρει από τις δυο προηγούμενες κινηματογραφικές δουλείες του, είναι ότι διαθέτει μια πιο παραδοσιακή αφήγηση, μια δομή τριών πράξεων, στην οποία ο Aladeen υποτίθεται ότι πρέπει να υποστεί μια ουσιαστική αλλαγή, κάτι που το σενάριο αποτύχει πλήρως να επιτύχει πειστικά. Πρώτον γιατί καταπιάνεται και σπαταλά πολύ χρόνο σε ένα παντελώς ηλίθιο love-story, δεύτερον γιατί υπάρχει μηδενική χημεία μεταξύ Cohen και των συμπρωταγωνιστών του (Anna Faris και Jason Mantzoukas) και τρίτον γιατί το σενάριο δεν κάνει ποτέ τον Aladeen ελκυστικό ή έστω λίγο συμπαθητικό στο κοινό, παρά μόνο τον αφήνει να είναι ένας κρετίνος σε ολόκληρη τη διάρκεια του έργου.

Τίποτα από όλα αυτά ,όμως, δεν θα είχε πραγματικά σημασία αν η ταινία ήταν αστεία. Δυστυχώς, δεν είναι. Προκαλεί σπάνια κάτι περισσότερο από ένα χάχανο. Περά από ένα δυο, τα περισσότερα αστεία είναι πέρα για πέρα ανέμπνευστα και χοντροκομμένα σε τέτοιο βαθμό που μοιάζουν περισσότερο σαν στεγνές υπερβολές παρά ως σάτιρα. Και όλα πάνω στα ίδια αναμασημένα και προφανή θέματα του ρατσισμού, της ομοφοβίας και του μισογυνισμού. Χωρίς να υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο βάθος και ενθουσιασμός στο όλο εγχείρημα, το «Ο Δικτάτορας» δεν είναι παρά μια τεμπέλικη ταινία που η μονή της φιλοδοξία είναι να προσθέσει ακόμα έναν χαρακτήρα στο ρεπερτόριο του διασήμου ηθοποιού.

Σχόλια

  1. ti tupos einai autos mwre! piga kai to eida sta village! Akoma gelaw!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. na to koitakseis auto . isos exeis kati sobaro pou xrizei amesis psixiatrikis eksetasis .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. An odws pisteueis anonime oti h tainia einai Gia pano apo duo tha sou sistisw tn diko mou psixologo an Kai Mia h allh tha prepei na pas an kathese Kai grafeis teties anohsies Gia Mia "tainia" San auti.. H tainia eixe ligo gelio alla den htan Gia pawn apo duo suggnwmh an gremizw tn kosmo sou :(

      Διαγραφή
    2. den katalabes .. to sxolio einai gia auton pou "akoma gelaei" ....
      oso gia ta 2/5 diafono ... einai arketa "eugeniki bauthologia" .

      anoninos 14-8 . marios

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται