Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The Raid: Redemption [4/5]

Όταν μια ταινία ανοίγει με τον πρωταγωνιστή να προσεύχεται να επιβιώσει από αυτό που πάει να κάνει, τότε, αν μη τι άλλο, είσαι σίγουρος ότι κάτι θα πάει στραβά. Αυτός ο πρωταγωνιστής είναι ο Rama (Iko Uwais), ένας από τους αστυνομικούς μια επίλεκτης ομάδας ειδικών δυνάμεων που πάνε να εισβάλουν στο κτίριο του άρχοντα των ναρκωτικών, Tama. Τοποθετημένο σε μια άθλια περιοχή της Τζακάρτα, το αδιαπέραστο φρούριο του Tama φιλοξενεί από γκάνγκστερ και δολοφόνους μέχρι εμπόρους ναρκωτικών, αλλά κι απλό κόσμο. Χάρη σε ένα ανοργάνωτο σχέδιο, οι αστυνομικοί γίνονται γρήγορα αντιληπτοί, τα φώτα σβήνουν και η κατάσταση βγαίνει εκτός έλεγχου, καθώς οι ένοικοι στρέφονται εναντίον τους σε μια γεμάτη αίμα μάχη.

Πολύ σπάνια βλέπουμε τέτοιου είδους ταινίες στον κινηματογράφο. Ταινίες στις οποίες εξαιτίας της απίστευτης ψυχαγωγίας που σου προσφέρουν, η ιστορία τους είναι το τελευταίο πράγμα που σε ενδιαφέρει καθώς τις παρακολουθείς. Μια τέτοια ταινία είναι το «Επιχείρηση: Χάος». Μια καταιγιστική ταινία δράσης και τίποτε άλλο. Κάτι που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι υπέρ-αρκετό. Εξαιρετικά έντονη κι αγωνιώδης από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, η ταινία είναι αναμφίβολα μια από τις καλύτερες ταινίες δράσης των τελευταίων δεκαετιών, όπως πολύ εύστοχα υπερηφανεύεται και η αφίσα της ταινίας. Αφήστε πίσω οτιδήποτε θα σας έκανε να μην πατέ να την δείτε (χωρά προέλευσης, γλωσσά, άγνωστοι συντελεστές) και τρέξτε γρήγορα στο πλησιέστερο σινεμά για 101 λεπτά καθαρής και αγνής δράσης. Με σκηνές που θα αποτελούν σημείο αναφοράς στο πάνθεον της κινηματογραφικής ιστορίας, το έργο κλιμακώνεται σταδιακά και φτάνει να αγγίζει το απόλυτο της διασκέδασης, κάτι που έκανε όλη την αίθουσα να το επευφημεί σε ολόκληρη τη διάρκεια της παραφροσύνης του.

Τι είναι όμως αυτό που κάνει το «Επιχείρηση: Χάος» να είναι τόσο εξωφρενικά διασκεδαστικό; Απλό. Οι σκηνές ξύλου είναι οι καλυτέρα χορογραφημένες σκηνές που έχω δει ποτέ σε ταινία δράσης και η επιδεξιότητα με την οποία απεικονίζονται στην οθόνη, τόσο από τους ηθοποιούς όσο κι από τους κινηματογραφιστές, είναι απαράμιλλη συγκριτικά με άλλες σύγχρονες ταινίες δράσης. Με τη μια εξαιρετικά δημιουργική σκηνή να διαδέχεται την άλλη, όλες δεμένες με ένα εκπληκτικό μοντάζ, η αίσθηση ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν σε αυτό το λουτρό αίματος ανεβάζει την αδρεναλίνη σου στα ύψη. Με την κάμερα, εφευρετική χωρίς ποτέ να αποσπά την προσοχή, να βρίσκεται πάντα στην καρδιά της βίας, ο θεατής είναι μόνο λίγα εκατοστά μακριά από κεφάλια που κόβονται και δέρματα που σκίζονται από κάθε είδους αιχμηρά αντικείμενα, καθώς οι ένοικοι του κτιρίου επιτίθενται στους αστυνομικούς με μια μανιώδη, απερίσκεπτη δολοφονική φρενίτιδα.

Με σαφή την ικανότητα σύλληψη κι απόδοσης της ακατέργαστης φυσικής ενέργειας που απαιτείται για μια τέτοια μεγάλη ταινία δράσης, λοιπόν, η ταινία είναι βέβαιο ότι θα αποκτήσει εχθρούς λόγω έλλειψης σεναρίου. Όντως, με εξαίρεση ενός και μόνο από τους χαρακτήρες της ταινίας, όλο το υπόλοιπο καστ αποτελείται είτε από μοχθηρούς αναλώσιμους τύπους, είτε από τρομπαρισμένους με αναβολικά action-heroes. Αν προσθέσουμε εδώ και μια μάλλον πρόχειρη και φαινομενικά τελευταίας απόπειρας κοινωνικοπολιτική κριτική για τη διαφθορά και τη σημασία της, θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτό που μας μένει είναι, τυπικά, μια ταινία που στερείται ουσιαστικής ουσίας. Δεκτό σαν επιχείρημα. Σε μια καθαρά προσωπική άποψη, όμως, πιστεύω ότι το φιλμ και ιστορία διαθέτει και χαρακτήρες. Όλα δοσμένα μέσα από το δικό του ξεχωριστό στυλ. Και τι εννοώ, εκτός από την εναρκτήρια σκηνή, όπου ο Rama αφήνει έγκυο τη σύντροφό του για να πάει στη δουλειά, όλη η ταινία λαμβάνει χώρα σε σχεδόν πραγματικό χρόνο. Η πλοκή του έργου και οι χαρακτήρες αποκαλύπτονται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου μέσα στο χάος του τσιμεντένιου πύργου. Η ταινία έχει τον τίτλο που έχει για κάποιο λόγο. Και αυτό είναι γιατί καταγράφει ένα γεγονός, όχι μια ιστορία, και η έλλειψη αναδρομών στο παρελθόν ή σκηνών με απώτερο νόημα επιτρέπουν στο έργο να μοιάζει πιο συγκρατημένο.

Το «Επιχείρηση: Χάος» είναι στην τελική μια πολύ έντονη εμπειρία που δεν πρέπει να χάσετε. Ένα παγκόσμιας κλάσης παράδειγμα τού πως πρέπει να είναι οι ταινίες δράσης και συνάμα μια βιτρίνα για την ανάδειξη ενός νέου σούπερ σταρ πολεμικών τεχνών με τη μορφή του Iko Uwais.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται