Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Darling Companion [0/5]

Θα σταματήσουν άραγε ποτέ οι ταινίες να μας εκπλήσσουν; Πώς είναι δυνατόν όλη αυτή η δημιουργικότητα του ανθρώπου που στο βιογραφικό του περιλαμβάνονται ταινίες όπως τα Μεγάλη Ανατριχίλα, Γκραν Κάνιον και Αταίριαστοι Εραστές να είναι υπεύθυνη για τούτο εδώ το ανούσιο κι ανεκδιήγητο δράμα; Με ένα καστ που περιλαμβάνει ονόματα όπως Diane Keaton, Richard Jenkins, Dianne Weist, Kevin Kline και πολλούς άλλους, αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να μην είναι καλό; Πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο εξοργιστικά ανούσιο; Είναι πραγματικά καταθλιπτικό να γνωρίζεις τον πλούτο των ταλέντων που συνωμότησαν για να γυριστεί αυτό το αδρανές κι άτονο έργο.

Η ιστορία: οι Beth (Keaton) και Joseph (Kline) είναι ένα χρόνια παντρεμένο ζευγάρι με δύο μεγάλες κόρες. Μια μέρα, η Beth ανακαλύπτει ένα εγκαταλειμμένο σκυλί σε έναν αυτοκινητόδρομο, το διασώζει και το κρατά ονομάζοντας το «Freeway». Η κόρη τους, Grace, κρατά επαφή με τον κτηνίατρο που κουράρει τον Freeway και τον παντρεύεται έναν χρόνο αργότερα, στο σπίτι διακοπών της οικογένειας στα Βραχώδη Όρη (μας δίνεται αυτή η πληροφορία μέσω του παρακάτω κειμένου επί της οθόνης: «One year later. Beth and Joseph`s vacation home in the Rockies»!!!!!!!!). Κατά την διάρκεια μιας βόλτας με τον Joseph, ο Freeway το σκάει και όλη η οικογένεια τρέχει πανικόβλητη στα δάση για να τον βρει φυσώντας σφυρίχτρες και ουρλιάζοντας «FREEWAY».

Η όλη «ιδέα» (μερικοί θα έλεγαν ιστορία ή σενάριο αλλά, πιστέψτε με, δεν αξίζει αυτή τη διάκριση) της ταινίας πληροί στο μέγιστο τις προϋποθέσεις για το βραβείο της «πιο ηλιθίας ταινίας της χρονιάς». Η αναζήτηση για τον Freeway μοιάζει να είναι αιωνία. Οι μισοί χάνονται το βράδυ στο δάσος. Έντονες καταιγίδες ξεσπάνε. Σε ένα, εντελώς ανεξήγητο και περιττό, καρτούν κομμάτι της ταινίας, ο σκύλος δέχεται επίθεση από λύκους. Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και μια κουλή τσιγγάνα ονόματι Carmen (πόσο κλισέ;) να έχει την 6η αίσθηση και να τους στέλνει από εδώ κι από εκεί σε άσκοπες αναζητήσεις τραβώντας ακόμα περισσότερο από τα μαλλιά και την διάρκεια αλλά και την «υπόθεση» του έργου. Ολόκληρες σκηνές διαδέχονται η μια την άλλη χωρίς καμιά λογική μετάβαση και όλος αυτός ο κακός χαμός που μένεις αποσβολωμένος να παρακολουθείς, σκέπτεσαι ότι θα μπορούσε να επιλυθεί σε λιγότερο από πέντε λεπτά εάν ένας και μόνο χαρακτήρας έμπαινε στον κόπο να διερωτηθεί οποιαδήποτε απορία ή καθόταν να σκεφτεί την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν. Αλλά όχι, πού τέτοια τύχη…

Από τα πρώτα κιόλας πλάνα της ταινίας, είναι εύκολο να καταλάβεις ότι κάτι δεν πάει καλά δεδομένου του ότι η ψηφιακά γυρισμένη ταινία μοιάζει να γυρίστηκε με ένα παλιάς εποχής handycam. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, όταν οι χαρακτήρες αρχίζουν να ανοίγουν τα στόματά τους και οι επιτηδευμένοι διάλογοι αρχίζουν να ηχούν στα αυτιά σου, αντιλαμβάνεσαι πλήρως ότι δεν υπάρχει κάτι που αυτό το καστ των ταλαντούχων ανθρώπων μπορεί να κάνει προκειμένου να σώσει την ταινία. Καθώς το έργο βυθίζεται όλο και πιο γρήγορα στα πιο προφανή συμπεράσματα, καθίσταται προφανές ότι το μόνο που ενδιαφέρει τους Kasdan είναι να παραγεμίσουν την ταινία με όσο το περισσότερο ψευδή μυστικισμό και γλυκανάλατες στιγμές μπορούν, αδιαφορώντας πλήρως για οτιδήποτε άλλο. Είναι σε τέτοιο βαθμό η αδιαφορία του που κατάφεραν και γύρισαν μια ταινία για ένα σκυλί χωρίς να υπάρχει σκυλί! Χωρίς ουσιαστικές σκηνές να δείχνουν τον σκύλο και τις αλληλεπιδράσεις του με την οικογένεια σκοτιστήκαμε αν θα το βρουν ή όχι!

Δεν θα μπω σε περισσότερη ανάλυση και θα κλείσω με το εξής: εκεί που τελειώνει η μαγεία του κινηματογράφου, εκεί ξεκινά το «Ατίθαση Συντροφιά». Αποφύγετε το με κάθε κόστος…

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται