«Μην προσπαθήσετε να με ψυχολογήσετε. Πολλοί προσπάθησαν, όλοι απέτυχαν». Κάτι τέτοιο ακούγεται δια στόματος Woody Allen, ο όποιος εμφανίζεται για πρώτη φορά μπροστά από την κάμερα μετά το Scoop του 2006, και φυσικά είναι δύσκολο να μην χασκογελάσεις με την αμεσότητα του. Και πιστέψτε με, αν ο Woody αισθάνθηκε ότι έπρεπε να εμφανιστεί ξανά σαν ηθοποιός προκειμένου να πει στους κριτικούς και στον κόσμο να μην μπει στον κόπο να προσπαθήσει να τον καταλάβει, τότε αυτό είναι σίγουρα δικαίωμά του. Από την άλλη, όμως, κάνεις δεν λέει ότι πρέπει να τον ακούσουμε…
Έχοντας παρατείνει την διαμονή του στο Λονδίνο και μετά από μια σύντομη κι ευχάριστη παραμονή στο Παρίσι, ο Woody Allen συνεχίζει την ευρωπαϊκή περιοδεία του και αυτή τη φορά σειρά έχει η Ρώμη. Σε περίπτωση που δεν κρατάτε σκορ το «Στη Ρώμη με Αγάπη», είναι η 44η μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη. Και μέχρι τώρα, νομίζω, ότι οι περισσότεροι θεατές πιθανώς θα έχουν στο μυαλό τους ένα βασικό προφίλ των ταινιών του Woody Allen και πάνω-κάτω μια ιδέα τού τι θα δουν (εκτός κι αν είναι αναλαμπή τύπου Match Point, που κάνεις δεν την περίμενε). Εδώ το έργο αποτελείτο από τέσσερις διαφορετικές, ασύνδετες μεταξύ τους, ιστορίες. Και οι τέσσερις είναι κάτι σαν μικρά διασκεδαστικά διηγήματα (σαν ανάγνωση από ένα από τα λογοτεχνικά έργα του Allen) με κοινό παρανομαστή όλων, πέρα από την τοποθεσία, το θέμα. Το θέμα εδώ είναι η αγάπη και ο Allen ασχολείται με ένα διαφορετικό είδος αγάπης σε κάθε κομμάτι. Έχουμε την ιδέα της ακατανόητης αγάπης, της οικογενειακής αγάπης, της (δυσδιάκριτης, θα έλεγα) γραμμής μεταξύ ρομαντικής και σεξουαλικής αγάπης και τέλος της αγάπης που έχεις μετανιώσει που έζησες και που συμβαίνει τόσο συχνά στη ζωή.
Παρόλο που και οι τέσσερις ιστορίες του παρακολουθούνται πολύ ευχάριστα σαν σύνολο, η ταινία κινείται στη γνωστή μετριότητα των τελευταίων δημιουργιών του σκηνοθέτη και αυτό γιατί μοιάζει να μην ξέρει τι θέλει να πει. Είναι μια μελέτη για την έννοια της φήμης και της εμμονής της κοινωνίας με τη διασημότητα; Θα πρέπει να επικεντρωθούμε μόνο στις ιστορίες αγάπης, γιατί εντέλει, το έργο δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια σοφιστικέ ρομαντική κωμωδία; Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ενδιαφερόμαστε πραγματικά για κάποιον από τους χαρακτήρες, αφού είναι εδραιωμένοι σε μια σειρά από ιστορίες που στερούνται την αλήθεια. Είναι σαν να λείπει από το έργο η σπονδυλική στήλη. Οι χαρακτήρες του μπλέκονται σε απρόβλεπτες καταστάσεις και ερωτοτροπούν με τον κίνδυνο μόνο για να επιλέξουν την ασφαλέστερη επιλογή με μια νοσταλγική ματιά στο τι θα μπορούσε να ήταν.
Και μπορεί η Ρώμη να συμβαδίζει περισσότερο με το προσωπικό του όραμα, αφού το ρομάντζο προκύπτει από ένα μέρος γεμάτο νευρώσεις κι εμμονές. Στο «Στη Ρώμη με Αγάπη» είναι σαφές ότι ο Allen παίρνει ρεπό να ξεκουραστεί και κάνει κάτι που ναι μεν του επιτρέπει να παίξει με αίσθηση του χιούμορ, αλλά χωρίς να προκαλέσει αρκετά τον εαυτό του προκειμένου να δημιουργήσει μια πλήρη 100 λεπτών ταινία. Χαμένη ευκαιρία…
Έχοντας παρατείνει την διαμονή του στο Λονδίνο και μετά από μια σύντομη κι ευχάριστη παραμονή στο Παρίσι, ο Woody Allen συνεχίζει την ευρωπαϊκή περιοδεία του και αυτή τη φορά σειρά έχει η Ρώμη. Σε περίπτωση που δεν κρατάτε σκορ το «Στη Ρώμη με Αγάπη», είναι η 44η μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη. Και μέχρι τώρα, νομίζω, ότι οι περισσότεροι θεατές πιθανώς θα έχουν στο μυαλό τους ένα βασικό προφίλ των ταινιών του Woody Allen και πάνω-κάτω μια ιδέα τού τι θα δουν (εκτός κι αν είναι αναλαμπή τύπου Match Point, που κάνεις δεν την περίμενε). Εδώ το έργο αποτελείτο από τέσσερις διαφορετικές, ασύνδετες μεταξύ τους, ιστορίες. Και οι τέσσερις είναι κάτι σαν μικρά διασκεδαστικά διηγήματα (σαν ανάγνωση από ένα από τα λογοτεχνικά έργα του Allen) με κοινό παρανομαστή όλων, πέρα από την τοποθεσία, το θέμα. Το θέμα εδώ είναι η αγάπη και ο Allen ασχολείται με ένα διαφορετικό είδος αγάπης σε κάθε κομμάτι. Έχουμε την ιδέα της ακατανόητης αγάπης, της οικογενειακής αγάπης, της (δυσδιάκριτης, θα έλεγα) γραμμής μεταξύ ρομαντικής και σεξουαλικής αγάπης και τέλος της αγάπης που έχεις μετανιώσει που έζησες και που συμβαίνει τόσο συχνά στη ζωή.
Παρόλο που και οι τέσσερις ιστορίες του παρακολουθούνται πολύ ευχάριστα σαν σύνολο, η ταινία κινείται στη γνωστή μετριότητα των τελευταίων δημιουργιών του σκηνοθέτη και αυτό γιατί μοιάζει να μην ξέρει τι θέλει να πει. Είναι μια μελέτη για την έννοια της φήμης και της εμμονής της κοινωνίας με τη διασημότητα; Θα πρέπει να επικεντρωθούμε μόνο στις ιστορίες αγάπης, γιατί εντέλει, το έργο δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια σοφιστικέ ρομαντική κωμωδία; Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ενδιαφερόμαστε πραγματικά για κάποιον από τους χαρακτήρες, αφού είναι εδραιωμένοι σε μια σειρά από ιστορίες που στερούνται την αλήθεια. Είναι σαν να λείπει από το έργο η σπονδυλική στήλη. Οι χαρακτήρες του μπλέκονται σε απρόβλεπτες καταστάσεις και ερωτοτροπούν με τον κίνδυνο μόνο για να επιλέξουν την ασφαλέστερη επιλογή με μια νοσταλγική ματιά στο τι θα μπορούσε να ήταν.
Και μπορεί η Ρώμη να συμβαδίζει περισσότερο με το προσωπικό του όραμα, αφού το ρομάντζο προκύπτει από ένα μέρος γεμάτο νευρώσεις κι εμμονές. Στο «Στη Ρώμη με Αγάπη» είναι σαφές ότι ο Allen παίρνει ρεπό να ξεκουραστεί και κάνει κάτι που ναι μεν του επιτρέπει να παίξει με αίσθηση του χιούμορ, αλλά χωρίς να προκαλέσει αρκετά τον εαυτό του προκειμένου να δημιουργήσει μια πλήρη 100 λεπτών ταινία. Χαμένη ευκαιρία…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου