Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Skyfall [4.5/5]

Η πολυαναμενόμενη 23η νέα ταινία του James Bond σκηνοθετημένη από τον Sam Mendes με πρωταγωνιστές τους Daniel Craig και Javier Bardem είναι γεμάτη από όλες εκείνες τις τυπικές συγκινήσεις κι ενθουσιασμούς που έχουμε συνηθίσει να περιμένουμε από τον αγαπημένο κατάσκοπο της Αυτού Μεγαλειότητος τα τελευταία πενήντα χρόνια. Ωστόσο, αυτή τη φορά, ερχόμαστε, προς έκπληξη μας, με μια αναζωογονητική προσέγγιση που καταφέρνει να δώσει νέα ενέργεια στο μακροβιότερο franchise όλων των εποχών.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Από την πρώτη κιόλας εκπληκτική εναρκτήρια σεκάνς που ξεκινά με μια καταδίωξη με μοτοσικλέτες στις στέγες των σπιτιών για να καταλήξει σε μια σώμα με σώμα μάχη στην κορυφή ενός κινούμενου τρένου, αντιλαμβάνεσαι ότι όλα όσα θα περίμενες από μια ταινία Bond είναι εδώ. Οι εξωτικές τοποθεσίες υπάρχουν (Κωνσταντινούπολη, Σαγκάη, Μακάο), όπως και οι όμορφες γυναίκες (Naomie Harris, Berenice Marlohe και η δική μας Τόνια Σωτηροπούλου). Τα επικίνδυνα ακροβατικά και οι περιπετειώδεις σκηνές δίνουν και αυτά το παρόν. Η δράση και η αγωνιά είναι πανταχού παρούσες, όπως και το χιούμορ. Και καθώς η ταινία προχωράει, αντιλαμβάνεσαι ότι με το «Skyfall» ο Mendes θέλει και καταφέρνει να αποδώσει έναν φόρο τιμής σε ολόκληρο το franchise εκθέτοντας και μερικές φορές ανατρέποντας τις ιδέες μας για το ποιος είναι ο Bond, μέσα από ένα σενάριο που προσπαθεί να ανακαλύψει την προέλευση του, ενώ παράλληλα με έξυπνο τρόπο κάνει και μια εξερεύνηση των αλλαγών που ο χαρακτήρας έχει υποστεί μέσα σε αυτά τα πενήντα χρόνια.

Αντίθετα με τις περισσότερες ταινίες του James Bond, η πλοκή είναι απλή και δεν σας αφήσει με ένα πονοκέφαλο προσπαθώντας να καταλάβετε το τι συμβαίνει. Στον πυρήνα του «Skyfall» υπάρχει όμως κάτι πιο έντονο και διαφορετικό που ανεβάζει την ταινία σε νέα ύψη και επικεντρώνεται σε δυο σημεία. Πρώτον η ταινία θέτει πανέξυπνα ένα μεγάλο ερώτημα: είναι η βρετανική μυστική υπηρεσία, και κατ’ επέκταση ο Bond και η Μ, χρήσιμοι στον 21ο αιώνα; Και οι δύο αμφισβητούν τη θέση τους στον κόσμο, αναρωτώμενοι αν είναι πάρα πολύ μεγάλοι για αυτό το παιχνίδι και αν εξακολουθούν να είναι αναγκαίοι σε έναν κόσμο όπου ο εχθρός δεν είναι πλέον ολόκληρα έθνη, αλλά απρόσωποι άνδρες που κρύβονται στις σκιές. Και δεύτερον μεγάλο βάρος στην ταινία δίνεται στο δεσμό του Bond με την M. Πάντα υπήρχαν δείγματα της σχέσης τους σε προηγούμενες ταινίες, αν θυμάστε στο GoldenEye του 1995, η Μ (η Dench, στην πρώτη Bond εμφάνιση της) αποκαλεί τον Bond (τότε Pierce Brosnan) έναν σεξιστικό, απαρχαιωμένο μισογύνη κι ένα κατάλοιπο του Ψυχρού Πολέμου. Το «Skyfall», όμως, πηγαίνει τη σχέση τους ένα βήμα παραπέρα διερευνώντας την πλήρως για πρώτη φορά. Και αυτό ισχύει εδώ, πέρα από όσα θα περίμενε κανείς από μια ταινία Μποντ, προσθέτοντας κάτι νέο και διαφορετικό στο έργο. Του δίνει καρδιά και συναισθηματικό βάθος. Μέσα από αυτά τα δύο σημεία λοιπόν, ο νέος Bond που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Casino Royale, εδώ πατάει γερά στη γη και βρίσκει τον δρόμο του σε νέους ορίζοντες. Και τα αποτελέσματα είναι συναρπαστικά.

Μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας του φιλμ για άλλη μια φορά είναι οι συντελεστές του. Από την μια έχουμε τους ηθοποιούς. Πρώτον και καλύτερο τον Daniel Craig, ο οποίος, εδώ στην τρίτη του φορά στον ρόλο του Bond, είναι καλύτερος από ποτέ. Κινείται πιο εύκολα, χαμογελάει πολύ περισσότερο, είναι πολύ πιο σίγουρος, πιο ανθρώπινος. Στην αντίπερα όχθη, στον ρόλο του κακού, συναντάμε τον Javier Bardem. Πέρα για πέρα απολαυστικός, είναι σίγουρα ένας από τους καλύτερους κακούς που έχουμε δει στη σειρά κι αυτό γιατί καταφέρνει να πλάσει έναν ολοκληρωμένο και τρομερά απειλητικό χαρακτήρα. Η μαεστρία, τώρα, της ενσωμάτωσης στο καστ της Judi Dench ως Μ στο Goldeneye εξακολουθεί να αποδίδει καρπούς και το «Skyfall» είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη στιγμή της. Τέλος, οι νέες προσθήκες στο καστ, από τον Ralph Fiennes και τον Ben Whishaw μέχρι τη Naomie Harris, είναι εξίσου υπέροχες. Και από την άλλη έχουμε τον σκηνοθέτη του έργου. Στο «Skyfall», ο Mendes έχει επιδέξια κατασκευάσει μια εξαιρετική ταινία, καταφέρνοντας να βρει μια ισορροπία μεταξύ δράσης και δράματος, φως και σκοταδιού, όπως επίσης παλιού και νέου Bond, κάτι που κανένας σκηνοθέτης δεν έχει καταφέρει εδώ και δεκαετίες.

Μπορεί λοιπόν να είναι 50 ετών, αλλά χάρη στον Mendes, την εκπληκτική δουλειά του κινηματογραφιστή Roger Deakins και το άπαιχτο καστ, αυτή είναι, χωρίς αμφιβολία, μια από τις πιο όμορφες ταινίες του Bond που θα δείτε ποτέ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται