Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Le Capital [3.5/5]

Ένα γήπεδο γκολφ, ένα μπαλάκι και μία τρύπα. Σκοπός: ποιος θα βάλει πρώτος το μπαλάκι μέσα σε αυτήν. Έτσι ξεκινάει το «Capital». Με ένα παιχνίδι. Παρόμοιο παιχνίδι είναι και οι χρηματοοικονομικές συναλλαγές και από πολλές απόψεις, αυτά τα δυο παιχνίδια μοιάζουν κατά πολύ. Ο στόχος είναι ο ίδιος, να προωθήσεις κάτι με αρκετή ισχύ. Το κίνητρο είναι επίσης το ίδιο. Παίζεις για να κερδίσεις. Τεχνική, τσαγανό, θάρρος, στρατηγική και γνώση είναι το παν. Σε αντίθεση με το γκολφ, όμως, το παιχνίδι των συναλλαγών παίζεται καλύτερα όταν παραβιάζονται οι κανόνες. Κανείς δεν θαυμάζει έναν απατεώνα στο γκολφ. Και είναι κατά τη διάρκεια αυτού του αρχικού παιχνιδιού που συμβαίνει ένα γεγονός το οποίο θα αποτελέσει εφαλτήριο για την ιστορία που ο Κώστας Γαβράς θέλει να μας διηγηθεί.

Η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από τα μάτια του Marc Tourneuil (Gad Elmaleh), νεοδιοριζόμενου προέδρου της τράπεζας Phenix της Γαλλίας. Το διοικητικό συμβούλιο νομίζει ότι έχει διαλέξει έναν πρόεδρο που θα έχει τα ηνία της τράπεζας έως ότου ένας από την παλιά φρουρά μπορεί να αναλάβει. Εκείνος, προς έκπληξη όλων, έχει άλλα σχέδια.

Αυτό που είναι πρωτίστως ακαταμάχητο στην ταινία είναι να παρακολουθείς αυτόν τον έξυπνο, νεαρό άντρα καθώς παίρνει τολμηρές κι απίστευτα απάνθρωπες αποφάσεις εξοργίζοντας τους γύρω του και ικανοποιώντας τους μετόχους. Διαθέτει έναν στόμφο και μια σιγουριά, επιτρέποντας σε εμάς το κοινό να βιώνουμε εμμέσως, μέσα του χαρακτήρα του, την όλη κατάσταση που επικρατεί. Διαχειριζόμενος δισεκατομμύρια με την ταχύτητα του φωτός και γυρνώντας τον κόσμο με το εταιρικό του τζετ, ο Elmaleh το διασκεδάζει αφάνταστα στον ρόλο του Marc. Σαγηνευτικός, έξυπνος, αξιοθαύμαστος, αλλά και ταυτόχρονα απεχθείς, πλάθει έναν πλήρως ολοκληρωμένο χαρακτήρα, καταφέρνοντας να μας κρατά, σχεδόν, πάντα με το μέρος του.

Μεγάλο ρόλο στην επιτυχία της διάπλασης του χαρακτήρα από τον Elmaleh παίζει το σενάριο της ταινίας. Ο Γαβράς καθορίζει με ακρίβεια τον κόσμο στον όποιο ο Marc κυριαρχεί και παρουσιάζει λεπτομερώς τις μηχανορραφίες του χαρακτήρα, επιτρέποντας μας να σκεφτούμε μόνοι μας τις ηθικές επιπτώσεις των ενεργειών του. Μας επιτρέπει να βιώσουμε την πραγματικότητα για το πώς τόσοι λίγοι έχουν τον έλεγχο και του πως είμαστε όλοι πιόνια στο κόσμο του χρήματος. Αισθανόμαστε τη δύναμη και τον χειρισμό αυτού του κόσμου, ενώ την ίδια στιγμή έχουμε την αίσθηση ότι θέτονται πολλά περισσότερα σε κίνδυνο από απλώς τη δουλειά του Marc. Μας επιδεικνύει τη δύναμη και τον σεβασμό που έρχεται με τα πολλά λεφτά. Και μέσα από αυτά το φιλμ, υφαίνει όχι μόνο το πορτρέτο ενός ανθρώπου που προσπαθεί να φτάσει στην κορυφή της εταιρικής σκάλας χρησιμοποιώντας τα χρήματα, αλλά το πορτρέτο ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Και όσο περισσότερο δυσκολεύουν οι καταστάσεις και οι δολοπλοκίες δίνουν και παίρνουν, τόσο πιο αριστοτεχνικά χειρίζεται το όλο θέμα ο Γαβράς. Σκηνοθετεί την ταινία με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε αυτό το δράμα για το τραπεζικό σύστημα να είναι διαποτισμένο με τις ιδιότητες ενός θρίλερ. Οι γρήγορες εναλλαγές σκηνών βελτιώνουν την αγωνία, κρατώντας την ταινία σε γρήγορους ρυθμούς.

Προβλήματα υπάρχουν. Η ιστορία με το σουπερμόντελ είναι περιττή, ενώ σχεδόν καθόλου προσοχή δεν δίνεται στο χάσμα μεταξύ του Marc Tourneuil με τον έφηβο γιο του. Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι το «Capital» δεν λέει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Παρόλα αυτά, το προνόμιο του να είσαι σε θέση να βιώσεις μια ταινία που όχι μόνο θα σε διασκεδάσει αλλά ταυτόχρονα θα σε βάλει σε σκέψεις, είναι κάτι το σημαντικό. Τούτου λεχθέντος, ο Γαβράς στο «Capital» καταφέρνει να συμβαδίσει με την εποχή και να κάνει μια ταινία που ζει και αναπνέει στο τώρα, αλλά, όπως και οι προηγούμενες δουλειές του, είναι τόσο επιδέξια γυρισμένη που αποτελεί κάτι περισσότερο από μια εφήμερη απόλαυση.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται