Νόμιζα ότι βρισκόμουν σε μια χρονική περίοδο όπου θα μου ήταν δύσκολο να καθίσω και, πραγματικά, να απολαύσω μια ταινία κινουμένων σχεδίων που το κοινό στο οποίο στοχεύει είναι, ξεκάθαρα, τα μικρά παιδιά. Ειδικά μετά από τις ταινίες τις Pixar, πίστευα ότι θα ήταν πολύ πιο δύσκολο. Γι’ αυτό έμεινα πραγματικά έκπληκτος από το πόσο το «Οι Πέντε Θρύλοι», βασισμένο στο «The Guardians of Childhood» του William Joyce, στην πραγματικότητα εμπεριέχουν όλα τα καλά συστατικά, από την ποιότητα των κινουμένων σχεδίων, την επιλογή των ηθοποιών που δανείζουν τη φωνή τους, μέχρι την απόδοση των χαρακτήρων και, πολύ βασικό, την ψυχαγωγία. Υπάρχουν πολλές ταινίες που προσπαθούν να το παίξουν διανοούμενες, αλλά κρατώντας τα πράγματα απλούστερα, και χωρίς ποτέ να ξεχνά το διασκεδαστικό της στοιχείο, το «Οι Πέντε Θρύλοι» ξεχωρίζει και τολμώ να πω πως είναι μια από τις πιο απολαυστικές ταινίες κινουμένων σχεδίων της χρονιάς.
Το έργο είναι η ιστορία ενός νέου θρύλου, του Τζακ Φροστ, ο οποίος είναι έτοιμος να ενταχθεί στην ομάδα των υπολοίπων διάσημων θρύλων όπως ο Άγιος Βασίλης, η Νεράιδα των Δοντιών, το Πασχαλινό Λαγουδάκι και τον Σάντμαν (κάτι σαν τον Μορφέα). Επιλεγμένοι από τον Άνθρωπο στο Φεγγάρι, οι φύλακες θρύλοι είναι ένα σύμβολο ελπίδας και είναι υπεύθυνοι για τη διασφάλιση της ευημερίας των νέων. Θρύλοι και παιδιά σχηματίζουν μια συμβιωτική σχέση, εκείνοι τους προστατεύουν και εκείνα πιστεύουν στην ύπαρξη τους. Αν χαθεί το ένα, τότε χάνετε και το άλλο αρκετά γρήγορα.
Με την ταινία να ξεκινά βάζοντάς σε κατευθείαν στο θέμα, η αφήγηση αναπτύσσεται με ιλιγγιώδη ρυθμό. Η εισαγωγή των θρύλων, η επίδειξη των ικανοτήτων τους, καθώς και η εμφάνιση του εχθρού τους, Pitch Black, που είναι κάτι σαν τον μπαμπούλα προσωποποιημένο που ευδοκιμεί στον φόβο και τους εφιάλτες, γίνεται γρήγορα και σωστά. Υπάρχει μια υποβόσκουσα πλοκή με θέμα τη μοναξιά και το πεπρωμένο που αναδύεται κάθε τόσο, μετατρέποντας ουσιαστικά το έργο σε μια «zero to hero» ιστορία για την εύρεση του σκοπού της ζωής και τις θυσίες που χρειάζονται για να φτάσεις εκεί. Εποικοδομητικό θέμα για μικρούς και μεγάλους. Επειδή, τώρα, σαν κοινό είμαστε πολύ εξοικειωμένοι σχεδόν με όλους τους κύριους χαρακτήρες, το «Οι Πέντε Θρύλοι», πολύ έξυπνα, καταφέρνει να μας τους παρουσιάσει κάπως διαφορετικούς απ` ότι θα περιμέναμε, διατηρώντας όμως πολλά από τη χαρακτηριστική τους εικόνα που τους κάνει αυτό που είναι. Για να καταλάβετε, ο Άγιος Βασίλης έχει τατουάζ στο σώμα του και πολεμά με ξίφη, η Νεράιδα των Δοντιών είναι κατά ένα μέρος κολιμπρί, το Πασχαλινό Λαγουδάκι δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με το αναμενόμενο, ενώ ο Σάντμαν είναι απλά μαγεία να τον βλέπεις. Αυτό το τέχνασμα ανεβάζει επίπεδο την ταινία, αφού δίνει δυνατότητες στους σεναριογράφους και μετέπειτα στους υπευθύνους των ειδικών εφέ πρώτον να παρουσιάσουν μια πλειάδα νέων αλλά γνωρίμων χαρακτήρων με τα δεδομένα του τώρα και δεύτερον να μετατρέψουν την ταινία σε ένα ατελείωτο ξεφάντωμα που περιορίζεται μόνο από τις δυνάμεις της φαντασίας των δημιουργών. Αυτές οι μοναδικές προοπτικές μετατρέπουν την ταινία σε ένα μαγικό ταξίδι που εμείς, σαν θεατές, εμπλεκόμαστε συναισθηματικά από την αρχή μέχρι το τέλος και που προσωπικά έμενα δεν με απογοήτευσε ούτε στιγμή.
Δεν είναι πολύ συχνά που μια ταινία με εκπλήσσει και το «Οι Πέντε Θρύλοι» το κατάφερε. Η κάτι παραπάνω από εξαιρετική ποιότητα του animation, το καλύτερο 3D που έχω δει μετά το Avatar, το μοναδικό σκορ του Alexandre Desplat και η σωστή μεταχείριση κι ανάπτυξη της ιστορίας συνθέτουν μια μεγάλη ταινία περιπέτειας που ολόκληρη η οικογένεια μπορεί να απολαύσει οποιαδήποτε εποχή του χρόνου. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου