Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Twilight Breaking Dawn: Part 2 [0.5/5]

Έχω την εντύπωση πως κάποιος μας κοροϊδεύει. Μόνο έτσι μπορώ να δικαιολογήσω με το κλείσιμο της πενταλογίας (!), για ποιο λόγο οι συγκεκριμένες ταινίες και ταυτόχρονα και τα βιβλία απέκτησαν τόσους οπαδούς και απέφεραν εκατομμύρια εισπράξεις στο αμερικανικό αλλά και διεθνές box-office. Ο λόγος που πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε ένα όνειρο και εύχομαι κάποια στιγμή να μας ξυπνήσουν και το συγκεκριμένο franchise να πάψει να υπάρχει, είναι γιατί ερχόμαστε αντιμέτωποι με το απόλυτο τίποτα. Η συγγραφέας του βιβλίου και παράλληλα οι συντελεστές των συγκεκριμένων ταινιών βασίστηκαν… όχι λάθος, εκμεταλλεύτηκαν τους καιρούς και τις συνθήκες και κατάφεραν να μας πουλήσουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Το κλείσιμο τις παρωδίας, λοιπόν, που λέγεται «Twilight» έρχεται με το «Χαραυγή: Μέρος 2». Μια άνευ προηγούμενου ανεκδιήγητη ταινία όπου αποτελεί τον θρίαμβο της σεναριακής κενότητας. Στα πρώτα σαράντα λεπτά της ταινίας παρακολουθούμε κάποιες αργόσυρτες και άκρως βαρετές σκηνές, όπου κόσμος πάει και έρχεται και κυρίως ετοιμάζεται για μια μάχη που κάποιοι από τους χαρακτήρες αναμένουν για 1.500 χρόνια. Κι εσύ σαν θεατής σκέφτεσαι δεν μπορεί, τόσα χρόνια περιμέναμε αυτό το αποτέλεσμα, θα δούμε κάτι καλό. Και η επική μάχη έρχεται τελικά και είναι ενδιαφέρουσα εικαστικά και καλογυρισμένη και αποτελεί το μοναδικό άξιο λόγου κομμάτι του έργου, το οποίο καταφέρνει έστω και κατά το ελάχιστο να δικαιολογήσει τη δράση. Όμως όχι, με ένα παντελώς ηλίθιο τέχνασμα που μονό σκοπό έχει τη δημιουργία και περαιτέρω χειραγώγηση συναισθημάτων, αυτή η μάχη ουσιαστικά δεν έρχεται ποτέ. Γιατί, βλέπετε, το κοινό στο οποίο απευθύνεται το έργο δεν θα μπορούσε να ανεχθεί το σκότωμα των αγαπημένων του ηρώων και την ύπαρξη μη happy-end. Αλλά άμα δεν έχεις τα κότσια και το σθένος να πράξεις και να πεις αυτό που θέλεις φτάνοντας εκεί που πραγματικά σε πάει το έργο, τότε μην το κάνεις καθόλου. Και κυρίως, μη μας σερβίρεις ξαναζεσταμένο φαΐ τόσο σε ποιότητα όσο και σε ποσότητα. Γιατί το μόνο που καταφέρνεις είναι να μας γελοιοποιήσεις σαν θεατές κουνώντας μέσα στα μούτρα μας το τσεκ με τα κέρδη από τις εισπράξεις. Αλλά, στην τελική, ακόμα και αν επιλέξεις την εύκολη λύση του «όλα καλά και όλα ωραία», τότε βρες και κάντο με έναν τρόπο που δεν υποβιβάζει τη νοημοσύνη μου. Γιατί μονό αυτό μπορώ να σκεφτώ όταν μας πλασάρεις τον έρωτα του λυκανθρώπου με την κόρη της Μπέλα. Βιβλίου υπάρχοντος, spoiler δεν υπάρχει…

Τοποθετώντας, λοιπόν, την ταφόπλακα σε μια ούτως ή άλλως παντελώς αδιάφορη και αστεία πενταλογία, το τελευταίο μέρος του «Twilight» απευθύνεται αποκλειστικά στους φαν. Όλοι οι άλλοι ας ευχόμαστε να ζήσουμε να μην το θυμόμαστε.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται