Kon-Tiki [3/5]

Η νορβηγική πρόταση για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας στα 85α βραβεία είναι ένα ιστορικό δραματικό έργο που εξιστορεί την ιστορία της αποστολής Κον-Τίκι του 1947. Δεν θα μπω σε πολλές λεπτομέρειες για την υπόθεση, θα πω όμως ότι αρκεί να τη δεις απλά και μόνο για το θέμα με το οποίο ασχολείται, αφού είναι μια από εκείνες τις περιπτώσεις όπου αν δεν έβλεπες το έργο, ίσως να μην μάθαινες ποτέ για το συγκεκριμένο γεγονός.

Σε μια οπτικά στυλιζαρισμένη δραματοποίηση αληθινών γεγονότων, βλέποντας τη συγκεκριμένη ταινία ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια τεχνικά επιτυχημένη παράγωγη (δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, ούτως η άλλως, αφού είναι η πιο ακριβή νορβηγική ταινία που έγινε ποτέ) με απίστευτα όμορφη φωτογραφία. Οι καλύτερες στιγμές του «Kon-Tiki» είναι σαφέστατα εκείνες που είναι γεμάτες με ένταση. Καρχαρίες, απειλητικές καταιγίδες και ύφαλοι δίνουν το παρόν ανεβάζοντας την αδρεναλίνη στα ύψη. Οι σκηνοθέτες Joachim Ronning και Espen Sandberg κινηματογραφούν την ταινία με αρκετή αυτοπεποίθηση, καταφέρνοντας να υπερκαλύψουν το γεγονός των δύο περίπου ωρών διάρκειας και να κρατήσουν έναν σωστό ρυθμό σε ολόκληρα τα 118 λεπτά της. Και όχι μόνο αυτό, άλλα είναι κάτι περισσότερο από ικανοί στο να αποσπάσουν την προσοχή σου από τα όποια ελαττώματα και να σε βάζουν στο κλίμα αυτού του συναρπαστικού ταξιδιού. Ακόμα και έτσι, όμως, ελαττώματα υπάρχουν. Κινηματογραφικά τίποτα δεν είναι ουσιαστικά αξιόλογο ή κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Μεγάλο λάθος βρήκα δε και στο γεγονός ότι τα συναισθήματα λείπουν από την ταινία σχεδόν εξολοκλήρου και εμφανίζονται μόνο στο τέλος με τη μορφή ενός γράμματος. Ενώ, τέλος, το soundtrack μοιάζει να υπερπροσπαθεί να ενισχύσει το αίσθημα του ηρωισμού.

Σαν τελική ετυμηγορία θα έλεγα ότι είναι ένα καλοφτιαγμένο, πανέμορφο οπτικά φιλμ. Δεν αγγίζει τα όρια του κλασσικού είναι όμως μια μεγάλη ιστορία του ανθρωπινού θριάμβου, με μια σαγηνευτική αληθινή ιστορία στο επίκεντρο της που αξίζει να δείτε.