Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Silver Linings Playbook [3.5/5]

Το στόρι έχει ως εξής: η Lawrence παίζει την Tiffany, ένα μυστηριώδες κορίτσι με ένα πρόσφατο τραγικό παρελθόν, που μπαίνει στη ζωή του Pat (Bradley Cooper), ο οποίος προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την πρώην γυναίκα του και ως έναν κάποιο βαθμό με τους γονείς του (Robert De Niro και Jacki Weaver) μετά από την έξοδο του από ένα τοπικό ψυχιατρικό ίδρυμα.

Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας έλκεται από τις σπασμένες ψυχές του Pat και της Tiffany. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια ιστορία για δύο συναισθηματικά λαβωμένους ανθρώπους που βρίσκουν δύναμη ο ένας από τον άλλο, προσπαθώντας παράλληλα να εντοπίσουν και να αναγνωρίσουν το καλό στους ανθρώπους που τους έχουν βλάψει. Με αφοπλιστική ευκολία, η προσαρμογή από τον σεναριογράφο/σκηνοθέτη David O. Russell του μυθιστορήματος του Matthew Quick είναι αμφότερα γοητευτική και θαρραλέα. Το άγχος και οι δυσκολίες τόσο της διπολικής διαταραχής όσο και άλλων ψυχικών νοσημάτων δεν είναι δυσδιάκριτα για τον κόσμο, δεν έχουν λουστραριστεί για να απεικονιστούν καλύτερα και δεν χρησιμοποιούνται ως μέσο για κάποια αδέξια απόπειρα χιούμορ. Αυτό που ο σκηνοθέτης έντεχνα καταφέρνει, είναι να μας βάλει μέσα στην πραγματικότητα μιας κοινότητας που όχι μόνο οι πρωταγωνιστές, αλλά και η οικογένεια και οι φίλοι τους, έρχονται αντιμέτωποι με πολύπλοκα θέματα. Οι εξαιρετικές ερμηνείες του Bradley Cooper και της Jennifer Lawrence θα μας επιτρέψουν να κατανοήσουμε τα δύο άτομα στην καρδιά της ιστορίας: ο Pat είναι νευρικός, ενώ η Tiffany είναι δυναμική. Το αποτέλεσμα είναι ένα ικανοποιητικό δράμα που περιγράφει ένα πολύπλοκο κόσμο αντιπαραβαλλόμενο στην καθημερινή ζωή δοσμένο μέσα από μια ασυμβίβαστη οπτική γωνία. Μας δίνεται η δυνατότητα να τον καταλάβουμε και να δούμε την ομορφιά του.

Αυτό που, στον μεγαλύτερο βαθμό, κάνει τη δουλειά του David O. Russell να ξεχωρίζει, είναι οι ηθοποιοί του και οι ερμηνείες τους. Από την μια, ο Cooper είναι πολύ επιδέξιος και πειστικός στην οριοθέτηση της ταραγμένης ιδιοσυγκρασίας του χαρακτήρα του και σε έναν δύσκολο ρόλο τα καταφέρνει περίφημα αποδεικνύοντας περίτρανα την ερμηνευτική του δεινότητα. Από την άλλη, έχουμε τη θεσπέσια Lawrence που είναι απλά υπέροχη ως η άγρια κι ευάλωτη Tiffany. Μας είχε αποδείξει στο παρελθόν με την ερμηνεία της στο Στην Καρδιά του Χειμώνα ότι είναι μια υπολογίσιμη δύναμη, εδώ όμως τα δίνει όλα. Μια ατρόμητη ερμηνεία πραγματικά. Εκτός όμως από αυτούς τους δύο και όλο το υπόλοιπο καστ βρίσκεται σε εξαίσια φόρμα. Ο Robert De Niro επιστρέφει δυναμικά υπενθυμίζοντας μας γιατί θεωρείται ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς, η Jacki Weaver είναι πολύ καλή αλλά έχει πολύ λίγα να κάνει, ενώ προς έκπληξη μου βρήκα έξοχο και τον Chris Tucker σε έναν μικρό αλλά ουσιαστικό ρόλο.

Εκείνο που στερεί αστεράκια και είναι ίσως το κεντρικό πρόβλημα του «Οδηγού Αισιοδοξίας» είναι η τεράστια τονική μετατόπιση προς το τέλος του. Εκεί όπου τα κύρια θέματα της εύθραυστης ψυχικής υγείας και της εξάρτησης παραβλέπονται για χάρη μιας αλά «Τα Βήματα που Γοητεύουν» σκηνής διαγωνισμού χορού. Αυτό οδηγεί αναπόφευκτα σε ένα προβλέψιμο τέλος, όχι τόσο συμβατό με τις βάσεις που θέτει η ταινία στην αρχή. Σίγουρα και λόγω αυτού, το έργο θα διαθέτει τους διαφωνούντες του. Εμένα δεν με ενόχλησε και μάλιστα μπορώ να πω ότι ανήκω και στους οπαδούς του. Αν μπορέσετε να παραβλέψετε κι εσείς αυτό το αβλαβές ατόπημα του φιλμ, θα δείτε ότι στο τέλος αυτό που ουσιαστικά θα σας μείνει είναι μια διασκεδαστική, συναισθηματική, με καλά δοσμένους χαρακτήρες, ταινία που σε προτρέπει να είναι άνετος με τον εαυτό του κι αισιόδοξος για τη ζωή.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται