Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

A Respectable Family [3.5/5]

Συνεχίζοντας την ανοδική πορεία του ιρανικού σινεμά, το οποίο τα τελευταία χρόνια μας δίνει μικρά αριστουργήματα (δείτε το βραβευμένο με Όσκαρ Ένας Χωρισμός και θα καταλάβετε τι εννοώ), ο Massoud Bakhshi μας παρουσιάζει τη νέα του ταινία «Μια Αξιοπρεπής Οικογένεια». Ένα τεταμένο, αγχωτικό και πολιτικά αιχμηρό φιλμ, το οποίο συνδυάζει επιδέξια την αγωνία, μέσα από στοιχεία θρίλερ, και τον κοινωνικό σχολιασμό, παραδίδοντας μας ένα οξύ σχόλιο στην Τεχεράνη του σήμερα, αλλά κι ένα σύνθετο δραματικοποιημένο κατηγορητήριο για τη μετα-επαναστατική περίοδο στο Ιράν.

Παρουσιάζοντας την ιστορία του σαν ένα αφηγηματικό κρυφτό, ο Bakhshi αναγκάζει τον θεατή να μπει στο παιχνίδι του από το πρώτο κιόλας πλάνο. Αναμιγνύοντας πολεμικές σκηνές μαζί με πλάνα της σύγχρονης Τεχεράνης, διαπρέπει στη δημιουργία μιας συνεχόμενης υποβόσκουσας απειλής. Έχοντας λοιπόν επιτύχει τη δημιουργία της απαραίτητης ατμόσφαιρας, ο Bakhshi αρχίζει να εξιστορεί τις αλληλένδετες ιστορίες στο περίπλοκα δημιουργημένο σενάριο του. Μέσα από ισχυρές οπτικές μεταφορές, θίγοντας θέματα όπως η διαφθορά, η κερδοσκοπία, αλλά και η θρησκεία η οποία είναι πανταχού παρούσα σαν μια σύγχρονη μάστιγα του Ιράν, δημιουργεί ένα συναρπαστικό σύνολο που κρατάει, σχεδόν συνεχώς, σε εγρήγορση τον θεατή. Και λέω σχεδόν γιατί οι οικογενειακές σχέσεις, ζωτικής σημασίας για την πλοκή, ήταν αρκετά συγκεχυμένες, με αποτέλεσμα κάπου στο μέσο της ταινίας να χάνεις λίγο τη συγκέντρωση σου προσπαθώντας να καταλάβεις τι γίνεται. Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι το τέλος του έργου όπου όλα ενώνονται σε ένα δραματικό χτύπημα νοκ-άουτ.

Βασικά, το «Μια Αξιοπρεπής Οικογένεια» είναι αναμφίβολα μια σημαντική ταινία όπου μέσα από το ανάγλυφο κοινωνικό-πολίτικο της φόντο, την εξαιρετική της ατμόσφαιρα και τις άξιες λόγου ερμηνείες του πρωταγωνιστικού διδύμου Babak Hamidian και Mehrdad Sedighian, μας παρουσιάζει τη ζοφερή κατάσταση μιας χώρας. Μιας κατάστασης που δυστυχώς δεν φαντάζει καθόλου ξένη σε εμάς και επομένως μας αφορά όλους.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται