Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Epic [1.5/5]

Το κακό με το «Μυστικό Βασίλειο του Δάσους» είναι ότι συγκρίνοντας το με τις ταινίες κινούμενων σχεδίων των τελευταίων ετών κατατάσσεται, σε μια υποτιθέμενη κλίμακα αξίας, με το ζόρι περίπου πάνω από τον μέσο όρο. Είναι εμφανέστατο ότι έχει ως στόχο του τη δημιουργία κάτι σπουδαίου, αλλά δυστυχώς καταλήγει να είναι μέτριο. Κάτι που μοιάζει να συμβαδίζει απόλυτα με την πορεία του στούντιο Blue Sky, εταιρίας υπεύθυνη για τα Rio, Robots και τη σειρά ταινιών Ice Age.

Κοιτώντας το καθαρά από τεχνική πλευρά, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα άψογο animation, προσεγμένο στην εντέλεια και με ένα από τα πιο ωραία και ξεκούραστα 3D που έχω δει μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα. Εκεί που η ταινία παρουσιάζει αδυναμία και βρίσκεται, κατά κύριο λόγο, το μεγαλύτερο της πρόβλημα, είναι το σενάριο. Διαθέτοντας μια ιστορία απλή που παρά την ξέφρενη δράση (πολλές αλά Avatar αερομαχίες στις πλάτες των πτηνών και νυχτερίδων), δεν είναι πότε ιδιαιτέρως ελκυστική, αλλά και ασχολούμενη με ένα, λίγο συγκεχυμένο, οικολογικό μήνυμα το οποίο έχεις ξαναδεί σε δεκάδες άλλες ταινίες, το όλο εγχείρημα κάπου κουράζει. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι η ταινία μοιάζει να γράφτηκε στο πόδι. Σοβαρή εκεί που πρέπει, περιπετειώδης εκεί που χρειάζεται και φυσικά, όπως με τις περισσότερες ταινίες κινουμένων σχεδίων, πρέπει να υπάρχει κάποια κωμική ανακούφιση για τα παιδιά, κάτι που εδώ επιτυγχάνεται με τη μορφή ενός γυμνοσάλιαγκα κι ενός σαλιγκαριού. Και δυστυχώς παρά την (προς έκπληξη μου) καλή μεταγλώττιση, οι χαρακτήρες του έργου είναι τόσο απλά γραμμένοι, που ούτε στιγμή δεν μας κάνουν να εμπλακούμε μαζί τους.

Εν κατακλείδι, η ταινία μπορεί να είναι διασκεδαστική για τα πολύ μικρά παιδιά, αλλά για εμάς τους υπόλοιπους δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα όμορφα οπτικοποιημένο παραμύθι, το οποίο αξίζει να δεις μια φορά (σε DVD, κατά προτίμηση) απλά για να πεις ότι το είδες.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται