Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The Hobbit: The Desolation of Smaug [4/5]

Σχεδόν τα πάντα στο «Χόμπιτ: Η Ερημιά του Νοσφιστή» είναι βελτιωμένα σε σχέση με το πρώτο μέρος της τριλογίας του Peter Jackson. Και αυτή η γνώμη προέρχεται από κάποιον που απόλαυσε το «Χόμπιτ: Ένα Αναπάντεχο Ταξίδι» πολύ περισσότερο από τον μέσο θεατή. Επίσης, οποιεσδήποτε ανησυχίες είχα (και πιστεύω και πολλοί άλλοι μαζί με μένα) σχετικά με το αν και πώς ο Jackson θα μπορούσε να κάνει τρεις ταινίες, με δεδομένη την πρώτη ύλη στην οποία βασίστηκε, έχουν παραμεριστεί.

Η ταινία ξεκινάει εκεί ακριβώς εκεί όπου μας είχε αφήσει η προηγούμενη. Ο Bilbo Baggins (Martin Freeman) μαζί με τους νάνους συνεχίζουν την πορεία τους στη Μέση Γη με τελικό προορισμό το Όρος Erebor και τη διεκδίκηση του από τον δράκο Smaug (Benedict Cumberbatch). Χωρίς να χρειάζεται να συστήσει τους χαρακτήρες όπως έκανε την πρώτη φορά, ο Jackson είναι σε θέση να παρουσιάσει συναρπαστικές σκηνές δράσης, τη μια μετά την άλλη. Από το συναρπαστικό ταξίδι μέσα από το σκοτεινό δάσος μέχρι την τολμηρή απόδραση από τα ξωτικά, όλες οι σκηνές θυμίζουν έντονα «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» και σε κρατούν συνεχώς σε εγρήγορση, ανά στιγμές σου κόβουν την ανάσα και φυσικά σου προσφέρουν τον ενθουσιασμό που έχουμε συνηθίσει να περιμένουμε από αυτές τις ταινίες. Ενώ χάρη σε αυτή την ευδιάκριτη έλλειψη ανάγκης ανάπτυξης χαρακτήρων, η «Ερημιά του Νοσφιστή» μπορεί είναι και πιο σκοτεινή, και πιο σοβαρή και πιο έντονη σαν εμπειρία σε αντίθεση με την ελαφρότητα της πρώτης.

Πέρα όμως από όλα τα φανταστικά στοιχεία, τα υπερφυσικά περιβάλλοντα και τις απίθανες σκηνές δράσης που, ούτως ή άλλως, σε μια ταινία τέτοιου είδους κλέβουν την παράσταση, υπάρχουν δύο στοιχειά τα όποια ανεβάζουν την ταινία σε άλλο επίπεδο. Πρώτον, το γεγονός ότι η ταινία μπορεί να ειδωθεί κι από μια ανθρώπινη προοπτική, αφού το κυρίαρχο θέμα τη, καθόλη τη διάρκεια της, είναι εκείνο της απληστίας και του εθισμού. Και δεύτερον, το ποσό σαφές γίνεται πως το δεύτερο κεφάλαιο του Χόμπιτ είναι εξίσου σημαντικό κι άμεσα συνδεδεμένο τόσο με το «Ένα Αναπάντεχο Ταξίδι» όσο και με την αρχική αριστουργηματική τριλογία του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Ο Peter Jackson παίζει έξυπνα με τα στοιχειά εκείνα που έχουν δημιουργήσει αυτή την εκπληκτική μυθολογία και πραγματικά όσοι είστε φαν δεν θα απογοητευτείτε καθόλου.

Επίσης, είναι σημαντικό να μιλήσουμε για το τεχνικό επίτευγμα το οποίο ο Jackson και οι συνεργάτες του έχουν κατορθώσει. Φωτογραφία, σκηνικά, κοστούμια, όλα, όπως είναι αναμενόμενο, αγγίζουν την τελειότητα. Ενώ δεν υπάρχουν αρκετοί έπαινοι που μπορούν να δοθούν στον Benedict Cumberbatch και την ομάδα των ειδικών εφέ για τη δημιουργία του δράκου Smaug. Πραγματικά, μιλάμε για ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα του κινηματογράφου, που αποδεικνύει τις εξαιρετικές δυνατότητες των σύγχρονων εφέ.

Κλείνοντας, θέλω να πω ότι όπως κάθε μεσαία ταινία μοιάζει να ξεκίνα όταν φτάνει στο αποκορύφωμά της, έτσι και το «Χόμπιτ: Η Ερημιά του Νοσφιστή» δεν είναι εξαίρεση στον κανόνα. Διαθέτοντας, όμως, ένα ανεπανάληπτο «cliffhanger», αυτό το συναρπαστικό κι ενδιαφέρον ταξίδι αποδεικνύει ότι υπάρχουν πολλά ακόμη να ανακαλύψουμε στη Μέση Γη.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται