Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Mr. Peabody & Sherman [4/5]

Εντελώς στερημένο από πρωτότυπες ιδέες, το Χόλιγουντ συνεχίζει να βασίζεται στο παρελθόν και να μεταφέρει στον κινηματογράφο αγαπημένες τηλεοπτικές εκπομπές των παιδικών μας χρόνων. Τις περισσότερες φορές, τα αποτελέσματα είναι απαίσια, αλλά μία στο τόσο γυρίζουν όχι απλά καλές, αλλά εξαίσιες ταινίες και ο «Κος Πίμποντι & ο Σέρμαν» ανήκει σε αυτές.

Απευθυνόμενο τόσο σε μικρούς όσο και σε μεγάλους, το έργο βασίζεται στα δημιουργημένα από τον Ted Key στα τέλη του 1950 και τις αρχές της δεκαετίας του 1960 μικρού μήκους επεισόδια «Peabody`s Improbable History» και διαθέτει έναν κάπως επεισοδιακό χαρακτήρα με δύο κεντρικές ιστορίες να δένουν ολόκληρη την πλοκή. Ο σκηνοθέτης Rob Minkoff εξασφαλίζει, από την πρώτη στιγμή, το ότι η ταινία κινείται σε έναν ζωντανό ρυθμό, ενώ η πνευματώδης γραφή είναι γεμάτη με οπτικά και λεκτικά αστεία καταφέρνοντας, στα 85 λεπτά διάρκειας της, να μην κουράζει ούτε στιγμή. Συν τοις άλλοις, κατορθώνει πανέξυπνα να είναι έντονα συναισθηματική, αλλά και, ως έναν βαθμό, εκπαιδευτική, κεντρίζοντας την περιέργεια των θεατών. Από τεχνικής πλευράς, η ταινία διαθέτει ένα πολύχρωμο κι εφευρετικό animation με ελκυστικά σχεδιασμένους χαρακτήρας και τοπία, των οποίων η θελκτικότητα αυξάνεται από τα καταπληκτικά 3D εφέ που όχι μόνο δίνουν βάθος στα γραφικά, αλλά και σε διασκεδάζουν με τα διάφορα μυτερά αντικείμενα που πετάγονται κάθε τόσο.

Κάνοντας μια σούμα όλων των παραπάνω, μπορούμε να πούμε ότι το «Ο Κος Πίμποντι & ο Σέρμαν» είναι μια εξαιρετικά καλαίσθητη, ευρηματική κι αστεία περιπέτεια που μικροί και μεγάλοι μπορούν να απολαύσουν.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται