Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάρτιος, 2014

Captain America: The Winter Soldier [3.5/5]

Από το 2008, όταν ο «Iron Man» ξεκίνησε το θαυμαστό κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel, η φράση «αυτή είναι η καλύτερη ταινία της Marvel» ανακύπτει ξανά και ξανά κάθε φορά που βγαίνει μια νέα ταινία. Αρκετά κλισέ, λοιπόν, αλλά το «Captain America 2: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα» διεκδικεί επάξια τον τίτλο της καλύτερης σόλο «μαρβελικής» ταινίας. Εκείνο που ξεχωρίζει αμέσως στη δεύτερη περιπέτεια του Captain America, είναι η 180 μοίρες μετατόπιση στον τόνο της σε σχέση με την πρώτη. Η παλιομοδίτικη ιστορία προέλευσης του Johnson έχει αντικατασταθεί με μια επιδέξια, πνευματώδη κι εξαιρετικά περιπετειώδη συνέχεια. Αυτό όμως που πραγματικά ξεχωρίζει το σίκουελ αυτό από το υπόλοιπο, τέτοιου είδους, κινηματογραφικό σύμπαν, είναι ότι δεν παίζει μόνο με τις παραδόσεις των ταινιών κόμικ και τη γνωστή σε όλους φόρμουλα τέτοιων ταινιών (μια δόση κωμωδίας, πολλή δράση και μια ιδέα πλοκής). Αντ` αυτού, χρησιμοποιεί την εν λόγω φόρμουλα ως μέτρο, προσφέροντάς μας ένα καλογραμμένο κατασκοπικό θρίλερ με

Noah [2.5/5]

Ας αρχίσουμε από την πρώτη παραδοχή: το να διαμαρτυρόμαστε ότι η ταινία του Darren Aronofsky, «Νώε», παρεκκλίνει από την ιστορία της Βίβλου, είναι σαν να διαμαρτυρόμαστε γιατί το «Jurassic Park» είναι μη ρεαλιστικό. Ο Aronofsky και ο συν-σεναριογράφος του, Ari Handel, διάλεξαν να μην πουν την κλασσική ιστορία του Νώε, αλλά μια ΑΛΛΗ ιστορία για τον Νώε. Δεδομένου ότι η ιστορία της Βίβλου είναι μια παραβολή, εδώ η ίδια παραβολή έχει εμπλουτιστεί με όπλα, εκρηκτικά και ούτω καθεξής. Αφήνοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας το παραπάνω, ας συνεχίσουμε με τη δεύτερη παραδοχή: το να κινηματογραφήσεις την ιστορία του Νώε ως ένα βιβλικό έπος για το κοινό του 21ου αιώνα, είναι πραγματικά κάτι το φιλόδοξο. Το να βάζεις στο σκηνοθετικό τιμόνι τον έντονα ανεξάρτητα σκεπτόμενο σκηνοθέτη Darren Aronofsky, είναι κάτι το ακόμα πιο μεγαλεπήβολο και η Paramount Pictures θα έπρεπε σίγουρα να γνωρίζει τι κάνει όταν αποφάσισε να προχωρήσει σε μια μεγάλη προϋπολογισμού αφήγηση του βιβλικού Νώε και της κιβ

Muppets Most Wanted [3/5]

Τρία χρόνια περίπου μετά την εξαιρετικά επιτυχημένη επανεκκίνηση τους, τα Muppets επιστρέφουν στη μεγάλη οθόνη με το «Τα Μάππετς Καταζητούνται», μια ταινία που, παρόλο που είναι φτιαγμένη από την ίδια δημιουργική ομάδα που εργάστηκε στο «The Muppets», δεν καταφέρνει να φτάσει το πρώτο. Ως έναν βαθμό, θεωρώ πως δεν είναι δίκαιο να συγκρίνουμε την ταινία του 2011 με αυτή. Η πρώτη ταινία γυρίστηκε για να τιμήσει την κληρονομιά τους, έπαιζε με τον νοσταλγικό συναισθηματισμό των οπαδών τους που περίμεναν μεγάλο χρονικό διάστημα να δουν τους αγαπημένους τους χαρακτήρες στο προσκήνιο για άλλη μία φορά και παράλληλα είχαν σχεδιαστεί για να δείξουν στο νεανικό κοινό τι έχανε μέχρι τώρα. Αφού επανατοποθετήθηκαν στην ποπ κουλτούρα, το μόνο που τους μένει να κάνουν είναι να πάνε σε μια τρελή και διασκεδαστική περιπέτεια και αυτό ακριβώς κάνουν, παραδίδοντάς μας μια χορταστική μουσικοχορευτική κωμωδία γεμάτη λογοπαίγνια, ποπ αναφορές, σάτιρα, χονδροειδές χιούμορ και πολλή τρέλα. Αν το «The Muppe

Need for Speed [1/5]

Ζηλεύοντας ξεκάθαρα την επιτυχία της Universal και των 6 (!) ταινιών Fast and the Furious, η Walt Disney, μάλλον έξυπνα, σκέφτηκε να πάρει το έτοιμο franchise των ηλεκτρονικών παιχνιδιών της Electronic Arts, Need for Speed, προκειμένου να μπει κι αυτή στον χορό των εκατομμυρίων. Δυστυχώς για εμάς, όμως, το στούντιο με το διάσημο ποντίκι, πέρα από αυτή την πρώτη καθαρά επιχειρηματική σκέψη, μάλλον ξέχασε να ασχοληθεί με όλο το υπόλοιπο φιλμ… Χάρη στο επαγγελματικό υπόβαθρο του σκηνοθέτη Scott Waugh ως κασκαντέρ, η ταινία κάνει κάποια πράγματα καλά. Οι ακροβασίες είναι κατάλληλα εντυπωσιακές, υπάρχουν οι απαραίτητες εκρήξεις καθώς και το είδος της επικίνδυνης οδήγησης στην πόλη που μόνο στα αγωνιστικά παιχνίδια βλέπεις. Οι δυνατότητες δεν σταματούν εδώ, αφού, επιφανειακά τουλάχιστον, χάρη σε ένα καστ που περιλαμβάνει ονόματα όπως Aaron Paul, Michael Keaton, Dominic Cooper και Imogen Poots φαίνεται να υπήρχαν πολλά περισσότερα για να προσβλέπουμε. Για κακή του τύχη, όμως, το Need for S

Το 1ο Φεστιβάλ Τρόμου της Αθήνας είναι γεγονός!

Μια πολύ ενδιαφέρουσα νέα κινηματογραφική πρόταση ξεκινάει από αύριο στο κέντρο της Αθήνας. Η εταιρείας διανομής FilmBoy Pictures αφουγκραζόμενη τον όλο και διαρκώς αυξανόμενο ενθουσιασμό του ελληνικού κοινού για ταινίες θρίλερ παρουσιάζει από την Πέμπτη 13 Μαρτίου μέχρι την Τετάρτη 19 Μαρτίου στην μεγάλη αίθουσα του κινηματογράφου ODEON ΟΠΕΡΑ (Ακαδημίας 57, Αθήνα) το 1ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ ταινιών τρόμου, Horrorant Film Festival ‘FRIGHT NIGHTS’. Η πρεμιέρα του Φεστιβάλ θα γίνει με το εναρκτήριο φιλμ του φεστιβάλ του Toronto «All Cheerleaders Die» των Lucky McKee και Chris Sivertson, και από εκεί και μετά με τρεις προβολές καθημερινά και μειωμένα εισιτήρια (απλό 6 ευρώ, ημερήσιο 10 ευρώ) το φιλοθεάμον κοινό θα έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει ταινίες όπως το «Σχίσμα (Fractured aka Schism)» του Adam Gierasch, το «Κορίτσια στον …Πάγο (Pinup Dolls on Ice)» των Geoff Klein & Melissa Mira, το «Seed 2: The New Breed» του Marcel Walz, το «The Battery» του Jeremy Gard

300: Rise of an Empire [3.5/5]

Βασισμένο στο τελευταίο graphic novel του Frank Miller με τίτλο «Ξέρξης» και εμπνευσμένο από την παγκόσμια επιτυχία «300», το «300: Η Άνοδος της Αυτοκρατορίας» αναφέρεται σε ένα άλλο κεφάλαιο των Περσικών Πολέμων και πιο συγκεκριμένα στη ναυμαχία στο Αρτεμίσιο και τη ναυμαχίας της Σαλαμίνας. Φυσικά, όσο κι αν υπάρχει ιστορικό πλαίσιο, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πρώτον ότι βλέπουμε τη μεταφορά ενός κόμικ στο σινεμά και δεύτερον ότι οι κινηματογραφικοί κανόνες, ως γνωστόν, επιτρέπουν την παραβίαση αυτού του πλαισίου χάρη της κινηματογραφικής ροής. Επομένως, όσοι αποζητούν μια ιστορικός πιστή μεταφορά των γεγονότων, σίγουρα θα απογοητευθούν και καλύτερα να μην πάνε να δουν την ταινία. Έχοντας λοιπόν ξεκάθαρο στο μυαλό μας το τι πάμε να δούμε, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ενημερώσω ότι μπορεί το «300: Η Άνοδος της Αυτοκρατορίας» να μη διαθέτει τη μοναδικότητα του προκατόχου του, καταλήγει όμως να είναι μια εξίσου συναρπαστική περιπέτεια. Με τα σκηνοθετικά καθήκοντα να βρίσκονται πλέον

The Grand Budapest Hotel [2/5]

Βλέποντας το «Ξενοδοχείο Grand Budapest», συνειδητοποιείς ότι το νέο πόνημα του σκηνοθέτη είναι η πιο Wes Anderson ταινία που έγινε ποτέ. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αυτόματα κι απολαυστική. Υπάρχουν σίγουρα αστείες στιγμές και υπάρχουν κι όμορφες στιγμές, όμως αυτό το ξενοδοχείο δεν είναι τίποτε άλλο από μια οπτικά τέλεια ταινία, η οποία στερείται σεναρίου και κατ` επέκταση ενδιαφέροντος. Με επίκεντρο έναν εκκεντρικό ιδιοκτήτη ξενοδοχείου, ένα lobby-boy, έναν αμύθητης αξίας πίνακα και τη διαμάχη για μια οικογενειακή περιουσία, η ταινία του Anderson είναι από εκείνες που ενώ πολλά πράγματα συμβαίνουν, δεν γίνεται τίποτα ουσιαστικό. Αντ` αυτού, προκειμένου να προκαλέσει το ενδιαφέρον του φιλοθεάμονος κοινού και παράλληλα να καλύψει το μεγάλο σεναριακό κενό που διαθέτει, το σενάριο των Anderson και Guinness αναλώνεται σε πανέμορφα κινηματογραφημένα, αλλά άσκοπα κυνηγητά, επιδέξιες αποδράσεις και αλλά, πολλών ειδών, τερτίπια. Για άλλη μια φορά το πρόβλημα επικεντρώνεται

#blogoscars: Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία

1. Cate Blanchett - Blue Jasmine 2. Emma Thompson - Saving Mr. Banks 3. Julie Delpy - Before Midnight 4. Sandra Bullock - Gravity 5. Julia Roberts - August: Osage County 6. Adèle Exarchopoulos - La Vie d'Adèle 7. Meryl Streep - August: Osage County 8. Judi Dench - Philomena 9. Andrea Riseborough - Oblivion 10. Emma Thompson - Beautiful Creatures