Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Noah [2.5/5]

Ας αρχίσουμε από την πρώτη παραδοχή: το να διαμαρτυρόμαστε ότι η ταινία του Darren Aronofsky, «Νώε», παρεκκλίνει από την ιστορία της Βίβλου, είναι σαν να διαμαρτυρόμαστε γιατί το «Jurassic Park» είναι μη ρεαλιστικό. Ο Aronofsky και ο συν-σεναριογράφος του, Ari Handel, διάλεξαν να μην πουν την κλασσική ιστορία του Νώε, αλλά μια ΑΛΛΗ ιστορία για τον Νώε. Δεδομένου ότι η ιστορία της Βίβλου είναι μια παραβολή, εδώ η ίδια παραβολή έχει εμπλουτιστεί με όπλα, εκρηκτικά και ούτω καθεξής.

Αφήνοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας το παραπάνω, ας συνεχίσουμε με τη δεύτερη παραδοχή: το να κινηματογραφήσεις την ιστορία του Νώε ως ένα βιβλικό έπος για το κοινό του 21ου αιώνα, είναι πραγματικά κάτι το φιλόδοξο. Το να βάζεις στο σκηνοθετικό τιμόνι τον έντονα ανεξάρτητα σκεπτόμενο σκηνοθέτη Darren Aronofsky, είναι κάτι το ακόμα πιο μεγαλεπήβολο και η Paramount Pictures θα έπρεπε σίγουρα να γνωρίζει τι κάνει όταν αποφάσισε να προχωρήσει σε μια μεγάλη προϋπολογισμού αφήγηση του βιβλικού Νώε και της κιβωτού του. Έχει, όμως, αυτός ο ιντριγκαδόρικος συνδυασμός μπλοκμπάστερ και Aronofsky τα αναμενόμενα αποτελέσματα; Εδώ είναι που τα πράγματα μπερδεύουν…

Η ταινία σε αφήνει με ανάμεικτα συναισθήματα. Γνωρίζω ότι αυτό έχει ειπωθεί για πάρα πολλές ταινίες, αλλά εδώ είναι απόλυτα ταιριαστό. Και ο λόγος που σε αφήνει με ανάμεικτα συναισθήματα είναι γιατί, από καθαρά κινηματογραφική ματιά, ο Aronofsky μοιάζει να μην ξέρει τι ταινία θέλει να γυρίσει και τι είδους ιστορία θέλει να πει. Προσπαθεί να είναι μια ταινία πολυεπίπεδη, όπως και οι προηγούμενες δουλειές του, πατώντας πάνω σε μια ιστορία πολύ απλή, με αποτέλεσμα στο σύνολο να αποτυγχάνει αφήνοντας το κοινό μόνο με μερικές στιγμές κινηματογραφικού μεγαλείου.

Η ιστορία ξεκινά με τον γνωστό, στους περισσότερους, πρόλογο. Και από την πρώτη κιόλας στιγμή, το έργο ασχολείται με πολλά περισσότερα απ` όσα μπορεί και πρέπει. Εν μέρει, μιλάει για την καταστροφή της φύσης από τον άνθρωπο. Ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας περιστρέφεται γύρω από το θέμα της δυνατότητας του ανθρώπου για ελεύθερη βούληση. Έχουμε το χριστιανικό κομμάτι και την επικοινωνία με τον Πλάστη (περιέργως, η λέξη Θεός δεν ακούγεται ποτέ στην ταινία). Έχουμε τις αναφορές στην επιστημονική εξέλιξη και την θεωρία του Δαρβίνου. Και όλα αυτά για να φτάσουμε στο τρίτο μέρος της ταινίας, όπου οι αλά Aronofsky επιρροές στο σενάριο αρχίζουν να φαίνονται και να έχουμε έναν Νώε οδηγούμενο στο άκρα, ένα θέμα διάχυτο σχεδόν σε όλες τις ταινίες του («Μαύρος Κύκνος», «Ο Παλαιστής», «Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο», «π»). Ακόμα, όμως, και αυτό το άκρως ενδιαφέρον κομμάτι μοιάζει να μην έχει κανένα συναισθηματικό βάρος, παρά μόνο αυτό που του δίνουν οι ηθοποιοί (συνήθως η Connelly και η Watson) υπερβαίνοντας τα όρια των ρόλων τους.

Όμορφη και βάναυση, μεγαλοπρεπής και θλιβερή, πολύπλοκη και υπερβολικά απλοϊκή, σημαντική αλλά και μηδαμινής αξίας, η ταινία του Aronofsky τρέχει πάνω σε ένα ευρύ φάσμα κινηματογραφικών κλισέ, αλλά και κάποιων πρωτοποριών, οδηγώντας σε ένα περίεργο ποτ-πουρί sci-fi και βιβλικών στοιχείων, αμήχανα ανακατεμένο. Όπως και να `χει, όμως, δείτε το προκείμενου να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται