Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The Amazing Spider-Man 2 [1.5/5]

Δύο χρόνια από την πρώτη άσκοπη επανεκκίνηση της ιστορίας του Spider-Man, η ακόμα πιο άσκοπη συνέχεια έφτασε. Μόνο που μέχρι να φτάσει στους κινηματογράφους, τα ματάκια μας είδαν όχι μία, ούτε δύο, αλλά τρεις καλές και πνευματώδεις ταινίες με υπερήρωες («Iron Man 3», «Thor 2: Σκοτεινός Κόσμος» και «Captain America 2: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα»), κάτι που σημαίνει ότι πέρα από την αναπόφευκτη σύγκριση με τα παλαιότερα Spider-Man, το «The Amazing Spider-Man 2» πλήττεται σε μεγάλο βαθμό κι από τη σύγκριση με αυτές. Μοιάζοντας σαν μια ταινία βγαλμένη από μια εποχή όπου οι ταινίες βασισμένες σε κόμικς ήταν για να περνάς την ώρα σου τα μεσημέρια του Σαββάτου και χιλιόμετρα μακριά από τα έξυπνα, γεμάτα δράση, δράματα επιστημονικής φαντασίας που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σήμερα, το όλο εγχείρημα. για άλλη μια φορά, δεν είναι και τόσο «amazing».

Με την επιείκεια μου να έχει εξαντληθεί στην «τρία στα πέντε» βαθμολογία της πρώτης ταινίας, εδώ είναι ξεκάθαρο και πού πάει το πράγμα και με τι ποιότητας προϊόν έχουμε να κάνουμε. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να κάνεις μια ταινία απλά για να περνάει η ώρα, εφόσον βέβαια η ώρα που θέλεις να «κάψεις» αγγίζει τα 136 λεπτά. Με τον Marc Webb να βρίσκεται ξανά στη σκηνοθετική καρέκλα και με τη βοήθεια των πολλών (πάρα πολλών θα έλεγα γι` αυτό το αποτέλεσμα) σεναριογράφων, είναι σαφές ότι το έργο θέλουν, από το πρώτο κιόλας λεπτό, να αντιμετωπιστεί από κοινό και κριτικούς, τουλάχιστον εν μέρει, ως ένα σοβαρά δράμα. Συνεπώς, αποφάσισαν γύρω από την καρτουνίστικη δράση που κυριαρχεί στο φιλμ να στριμώξουν και το μυστήριο της μοίρας των γονέων του Peter Parker ή αλλιώς Spider-Man. Δυστυχώς, όμως, δεν τους βγαίνει καθόλου.

Και αυτό γιατί είναι αρκετά δύσκολο να αγνοήσει κάνεις πόσο σε αντίθεση είναι αυτές οι λίγες δραματικές στιγμές σε σχέση με το τι συμβαίνει γύρω τους: είναι σαν να έχουν εισαχθεί από άλλη ταινία. Είναι ακόμα πιο δύσκολο να αδιαφορήσει κανείς για τις γελοιότητες που παρακολουθείς να συμβαίνουν μεταξύ του Spider-Man και των καρικατουρίστικων κακών. Μα είναι δυνατόν να βλέπουμε, σε τέτοιου επιπέδου ταινία, τον υπερήρωα, αφού νικά έναν κακό, να του τραβάει κάτω το παντελόνι για να αποκαλύψει ένα «αστείο» μποξεράκι; Για να μην αναφερθώ στην, ξεχασμένη από του σενάριο, φίλη του Spider-Man, Gwen Stacy (Emma Stone), που μόνη της δουλειά είναι να στέκεται και να περιφέρεται με την πανέμορφη γκαρνταρόμπα της για την ευχαρίστηση του Peter, αλλά και του αρσενικού κοινού φυσικά. Βέβαια, για να μην είμαι άδικος, σε κάποιες στιγμές της έρχονται και μια-δυο αναλαμπές και πετάει κάποιες ιδέες που και τον Spider-Man βοηθούν, αλλά κι εξελίσσουν την, με καμία συνοχή, πλοκή του έργου. Κι όλα αυτά είναι ένα δείγμα μόνο από τον αχταρμά που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια σου.

Δεν υπάρχει πραγματικά τίποτα που να σε κάνει να ενθουσιαστείς με αυτήν την ταινία. Ίσως (και γι` αυτό το «ενάμιση στα πέντε») οι ηθοποιοί και το love-story μεταξύ των πρωταγωνιστών. Το δεύτερο λειτουργεί χάρη στους ηθοποιούς και, όπως και στο «The Amazing Spider-Man», οι περισσότεροι είναι πολύ καλοί. Ο Garfield είναι από εκείνους τους ηθοποιούς οπού όλα φαίνονται στο πρόσωπο του όλη την ώρα. Πραγματικά πολύ καλός. Από την άλλη, η Emma Stone κάνει για ακόμα μια φορά ό,τι καλύτερο μπορεί με τον μέτρια γραμμένο ρόλο που έχει. Η Sally Field είναι, φυσικά, μια κινηματογραφική θεά. Ο Jamie Foxx δεν παίζει στην ταινία γιατί είναι ολόκληρος φτιαγμένος από CGI, άρα δεν έχουμε να του προσάψουμε τίποτα. Ο Paul Giamatti είναι χάλια, τελεία. Και δυστυχώς, ο Dane DeHaan δεν ξέρω αν θα μπορέσει να πετάξει από πάνω του τη χαζή εικόνα που έχει εδώ. Μέτριος και δεν το περίμενα.

Μιλάμε λοιπόν για ένα είδος ταινίας, στην οποία ένας τρελός επιστήμονας φοράει πραγματικό κραγιόν και eyeliner. Στην ίδια ταινία και οι δύο σούπερ κακοί γίνονται από φίλοι του Spider-Man εχθροί του και είναι κακοί γιατί απλώς είναι κακοί. Μα το χειρότερο όλων είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια ταινία στην οποία ούτε ο ίδιος ο ήρωας ούτε η ιστορία έχει αμφιβολίες για το ποιος θα υπερισχύει. Τέτοιου είδους, λοιπόν, απλοϊκές ιστορίες του καλού και του κακού μπορεί να ικανοποιήσουν τα μικρά παιδιά, αλλά όσοι από εμάς περιμένουμε περισσότερα από τους μεταλλαγμένους και τους μασκοφόρους μας, δεν ικανοποιηθήκαμε ούτε μία στιγμή.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται