Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The Young and Prodigious T.S. Spivet [3/5]

Αν αναλογιστεί κανείς τις προηγούμενες ταινίες του γάλλου σκηνοθέτη Jean-Pierre Jeunet («Ντελικατέσεν», «Η Πόλη των Χαμένων Παιδιών», «Αμελί»), θα αντιληφθεί μια χαρακτηριστική κι αισθητικά ευχάριστη ιδιοτυπία και μια επιδέξια ικανότητα στη δημιουργία φανταστικών κόσμων. Το νέο του έργο, το δεύτερο αμερικανικό μετά το «Άλιεν: Η Αναγέννηση», δεν αποτελεί εξαίρεση. Βασισμένο σε ένα όμορφα εικονογραφημένο μυθιστόρημα του Reif Larsen για ένα αγόρι-ιδιοφυΐα, το «Ο Απρόβλεπτος Κος Σπίβετ» αποτελεί ένα γλυκό, αν και άνισο, σύγχρονο παραμύθι.

Τα πρώτα 50 λεπτά της ταινίας είναι πραγματικά θαυμάσια καλλιτεχνικώς, αλλά και σεναριακά. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με έναν κόσμο γεμάτο κορεσμένα χρώματα και ένα παστέλ εμποτισμένο ειδυλλιακό μέρος στο κέντρο της γραφικής αμερικανικής φύσης. Μέσω ενός μείγματος voice-over αφήγησης και κινούμενων σχεδίων, εικόνων, διαγραμμάτων και χαρτών, εμείς ως θεατές βυθιζόμαστε πλήρως στον κόσμο του Κου Σπίβετ. Επιβεβαιώνοντας δε ότι αν χρησιμοποιηθεί σωστά είναι ένα ακόμη εργαλείο στο οπλοστάσιο του σκηνοθέτη για να πει μια ιστορία, η χρήση του 3D είναι ίσως η καλύτερη που έχουμε δει από το «Η Ζωή του Πι» του Ang Lee, συμπληρώνοντας ιδανικά τον φανταχτερό χρωματισμό και τη σχολαστικά ιδιόμορφη σκηνογραφία.

Αν και διαθέτει ως πρωταγωνιστή ένα παιδί, το έργο είναι πολύ πιο έντονο κι έξυπνο απ` όσο φαίνεται. Έχοντας στο επίκεντρο μια οικογένεια, της οποίας τα μέλη (ένας απόμακρος πατέρας, μια ιδιότροπη μητέρα, δυο νεαρά αγόρια και μια έφηβη αδελφή που μισεί τη ζωή της στη μέση του πουθενά) αποτελούν τον δημιουργικό αγωγό μέσω του οποίου θα πει την ιστορία του, ο Jeunet σκιαγραφεί τους χαρακτήρες του εξαιρετικά καλά και διηγείται μια ιστορία απώλειας, θλίψης κι ενοχής, όπου ο κόσμος μεταξύ της παιδικής ηλικίας και της ενηλικίωσης, της πραγματικότητας και της φαντασίας, είναι ξεκάθαρος φέρνοντας στο μυαλό την εξαιρετικά υποτιμημένη ταινία του Tim Burton «Big Fish». Ισορροπώντας, τώρα, αποτελεσματικά μεταξύ κωμωδίας και δράματος, διατηρεί την αίσθηση της ειλικρίνειας, κάνοντας το έργο πιο ανθρώπινο και ως εκ τούτου πιο εμπλεκόμενο.

Δυστυχώς όμως, από ένα σημείο και μετά το φιλμ επιβραδύνεται. Ο Jeunet, αλλάζοντας τόνο συνεχώς, μοιάζει να έχει μπερδευτεί σχετικά με το αν θέλει αυτό που γυρίζει να είναι μια σοβαρή ποιητική Οδύσσεια στα εκκεντρικά βάθη του μεγάλου αμερικανικού κενού, ή μια ανάλαφρη οικογενειακή ταινία. Τα 105 λεπτά λοιπόν της διάρκειάς της, κινηματογραφικά μοιάζουν πολλά, αφού υπάρχουν σκηνές που κυμαίνονται από ξεχειλωμένες, μέχρι χωρίς νόημα (ειδικά οι τελευταίες στιγμές στη συνέντευξη είναι θλιβερές). Ακόμα και έτσι, όμως, παρόλο που το εξαιρετικό και το πληκτικό συνυπάρχουν μαζί σαν πουρές σε ένα τελικό προϊόν, το μόνο σίγουρο είναι ότι είτε το βρείτε σοβαρό, είτε παιχνιδιάρικο, γεμάτο νόημα ή χωρίς νόημα, θα το απολαύσετε.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται