Παίζοντας με τις σκοτεινές δυνάμεις με τέτοιον στερεότυπο τρόπο ώστε να γίνουν λίγο πολύ σκοτεινές φάρσες, η φρικτή ταινία τρόμου «Ouija: Πίνακας Πνευμάτων» ακολουθεί το «Battleship: Ναυμαχία» στην άβυσσο των φτωχών προσαρμογών επιτραπέζιων παιχνιδιών στη μεγάλη οθόνη. Εκμεταλλευόμενο τον δρόμο που άνοιξαν κάποιες αξιοπρεπείς ταινίες τρόμου των τελευταίων ετών, όπως το «Παγιδευμένη Ψυχή», το «Κάλεσμα» και το «Ο Καθρέφτης της Κολάσεως», το δυσοίωνα ονομαζόμενο «Ouija: Πίνακας Πνευμάτων» θα μπορούσε να είναι μια διασκεδαστική ταινία. Δεν είναι όμως ούτε αυτό!
Κάθε κλισέ του είδους δίνει το παρών, δεν υπάρχει ενέργεια, δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, δεν υπάρχει τίποτα. Από τις λίγες ταινίες που μπορείτε άνετα να αντιληφθείτε την προσπάθεια της για χτίσιμο έντασης, αλλά ο ρυθμός είναι τόσο απωθητικός και άθλιος που η όποια πλοκή θρυμματίζεται και σου προκαλεί γέλιο. Ο κεντρικός χαρακτήρας παίρνει τις πιο ηλίθιες αποφάσεις που θα δεις σε ταινία και οι φίλοι της, ακόμα πιο χαζοί, την ακολουθούν στα τυφλά. Δεν υπάρχουν πουθενά γονείς (είναι λες και φύτρωσαν τα παιδιά), αστυνομία, γείτονες, τα κλασσικά. Πραγματικά όμως είναι όλα τόσο κούφια εδώ που θα πιάσεις τον εαυτό σου να χαχανίζει σε ολόκληρη τη διάρκεια και να ανασαίνει με ανακούφιση βλέποντας τους ήρωες να πεθαίνουν, ξέροντας ότι έρχονται ολοένα και πιο κοντά οι τίτλοι τέλους. Το πιο λυπηρό είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος του καστ πραγματικά προσπαθεί να είναι της προκοπής, παρά τους κακογραμμένους ρόλους τους, αλλά τι να το κάνεις.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα από όλα όμως είναι ότι μιλάμε για ένα μη-τρομακτικό έργο. Δεν είναι, έστω, περιστασιακά εντυπωσιακό. Οι περισσότεροι από τους φόβους προέρχονται από δυνατούς ήχους, οπτικά τρικ και φθηνούς εντυπωσιασμούς που αν δεν τους είχαμε δει τόσες πολλές φορές στο παρελθόν (σε πολύ καλύτερα θρίλερ), μπορεί να μας προκαλούσαν κάποιες νέες συγκινήσεις. Για να φανταστείτε, παρά τις υπερφυσικές δυνάμεις των φαντασμάτων και των δαιμόνων που είχαν στη διάθεση τους, οι συντελεστές δεν κατάφεραν ούτε να καταλήξουν σε δημιουργικούς τρόπους θανάτων. Κάθε ένας έχει το ίδιο ραμμένο στόμα, λευκά μάτια και πουφ πεθαίνει. Από ένα σημείο και μετά, θα εύχεσαι να μπορούσες να έχεις και εσύ τα μάτια σου ραμμένα κλειστά…
Ειλικρινά δυσκολεύομαι να γράψω μια πρόταση που δεν θα περιέχει τη λέξη «σκουπίδι» για να περιγράψω αυτό που θα παρακολουθήσετε. Μιλάμε για μια αξιολύπητη δικαιολογία υπό τη μορφή ταινίας. Καλύτερα να πάτε να παίξετε με έναν πραγματικό πίνακα Ouija, παρά να παρακολουθήσετε αυτό το χάλι.
Κάθε κλισέ του είδους δίνει το παρών, δεν υπάρχει ενέργεια, δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, δεν υπάρχει τίποτα. Από τις λίγες ταινίες που μπορείτε άνετα να αντιληφθείτε την προσπάθεια της για χτίσιμο έντασης, αλλά ο ρυθμός είναι τόσο απωθητικός και άθλιος που η όποια πλοκή θρυμματίζεται και σου προκαλεί γέλιο. Ο κεντρικός χαρακτήρας παίρνει τις πιο ηλίθιες αποφάσεις που θα δεις σε ταινία και οι φίλοι της, ακόμα πιο χαζοί, την ακολουθούν στα τυφλά. Δεν υπάρχουν πουθενά γονείς (είναι λες και φύτρωσαν τα παιδιά), αστυνομία, γείτονες, τα κλασσικά. Πραγματικά όμως είναι όλα τόσο κούφια εδώ που θα πιάσεις τον εαυτό σου να χαχανίζει σε ολόκληρη τη διάρκεια και να ανασαίνει με ανακούφιση βλέποντας τους ήρωες να πεθαίνουν, ξέροντας ότι έρχονται ολοένα και πιο κοντά οι τίτλοι τέλους. Το πιο λυπηρό είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος του καστ πραγματικά προσπαθεί να είναι της προκοπής, παρά τους κακογραμμένους ρόλους τους, αλλά τι να το κάνεις.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα από όλα όμως είναι ότι μιλάμε για ένα μη-τρομακτικό έργο. Δεν είναι, έστω, περιστασιακά εντυπωσιακό. Οι περισσότεροι από τους φόβους προέρχονται από δυνατούς ήχους, οπτικά τρικ και φθηνούς εντυπωσιασμούς που αν δεν τους είχαμε δει τόσες πολλές φορές στο παρελθόν (σε πολύ καλύτερα θρίλερ), μπορεί να μας προκαλούσαν κάποιες νέες συγκινήσεις. Για να φανταστείτε, παρά τις υπερφυσικές δυνάμεις των φαντασμάτων και των δαιμόνων που είχαν στη διάθεση τους, οι συντελεστές δεν κατάφεραν ούτε να καταλήξουν σε δημιουργικούς τρόπους θανάτων. Κάθε ένας έχει το ίδιο ραμμένο στόμα, λευκά μάτια και πουφ πεθαίνει. Από ένα σημείο και μετά, θα εύχεσαι να μπορούσες να έχεις και εσύ τα μάτια σου ραμμένα κλειστά…
Ειλικρινά δυσκολεύομαι να γράψω μια πρόταση που δεν θα περιέχει τη λέξη «σκουπίδι» για να περιγράψω αυτό που θα παρακολουθήσετε. Μιλάμε για μια αξιολύπητη δικαιολογία υπό τη μορφή ταινίας. Καλύτερα να πάτε να παίξετε με έναν πραγματικό πίνακα Ouija, παρά να παρακολουθήσετε αυτό το χάλι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου