Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Fifty Shades of Grey [2/5]

Για όσους δεν το γνωρίζουν, το «Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι» είναι ένα ερωτικό μυθιστόρημα, γραμμένο από μια νοικοκυρά και διαβασμένο (με βάση τις πωλήσεις) από 100 εκατομμύρια κόσμο. Δεδομένης της απήχησής του, υπάρχουν πολλοί λάτρεις και οπαδοί και άλλοι τόσοι «haters» και επικριτές του. Προσωπικά, μην έχοντας διαβάσει το βιβλίο, αλλά γνωρίζοντας πλήρως τι πάω να δω, το συναίσθημα που είχα μετά το τέλος της προβολής ήταν έκπληξη. Και αυτό γιατί (αν δεν πας προκατειλημμένος) το έργο που θα παρακολουθήσεις δεν είναι κακό. Σαφέστατα δεν μιλάμε για αριστούργημα, αλλά στο πλαίσιο του είδους της έχουμε να κάνουμε με μια ιδιάζουσα κι ενδιαφέρουσα ταινία.

Κρίνοντας την πηγή αναφοράς που είχαν, τα εύσημα πρέπει πρώτα-πρώτα να δοθούν στη σκηνοθέτιδα της ταινίας, Sam Taylor-Johnson, και στη σεναριογράφο, Kelly Marcel. Οι δυο τους κατάφεραν και μετέφεραν το βιβλίο στον κινηματογράφο με τέτοιο τρόπο που όχι μόνο λειτουργεί, αλλά σου παρέχει και μια υποβόσκουσα ευαίσθητη ιστορία αυτοανακάλυψης που σε ιντριγκάρει. Πέρα από αυτούς τους δυο, το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι το μεγαλύτερο προσόν της ταινίας. Οι Jamie Dornan και Dakota Johnson είναι εξαιρετικοί. Διαθέτοντας μια χημεία που είναι εμφανέστατη από την πρώτη κιόλας σκηνή, ερμηνευτικά και οι δυο τους τα καταφέρνουν περίφημα. Η Johnson καταφέρνει να σηκώσει στην πλάτη της τον δύσκολο ρόλο της, τόσο σωματικής όσο και συναισθηματικής έκθεσης στον φακό, χωρίς δυσκολία. Ο δε Dornan, πίσω και πέρα από την ομορφιά του, καταφέρει και προσδίδει στον χαρακτήρα του μια εσωτερική πάλη η οποία περνάει στο κοινό και σε κάνει να εμπλακείς.

Το πρόβλημα όμως είναι ένα και το εξής: για ένα βιβλίο που θεωρείται τόσο έντονο και γεμάτο με σεξ, το ομώνυμο «Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι», η ταινία δεν πείθει. Είναι μεν τολμηρή, πάντοτε στα πλαίσια μιας mainstream στουντιακής παραγωγής, αλλά και με γνώμονα την εταιρία αξιολόγησης των ταινιών στην Αμερική (MPAA), αλλά δεν είναι αυτό που (αναγνώστες και μη) θα ήλπιζαν. Ένα επεισόδιο του «Sex and the City» είναι πιο R-rated. Θα μου πείτε, εκεί είναι το πρόβλημα, το πόσο γυμνό δείχνει; Και όμως ναι! Για μια ταινία που έχει πλασαριστεί με τον τρόπο που έχει πλασαριστεί, αν δεν σου παρέχει έστω και το ελάχιστο αυτού… ποιο το νόημα; Αν ήθελα να δω μια ρομαντική κωμωδία με μια δόση ήπιου ερωτικού δράματος, θα έβλεπα κάτι άλλο. Δεν βλέπουμε ποτέ ιδρώτα να κυλάει στα κορμιά των πρωταγωνιστών, ούτε κάποιον να φτάνει σε οργασμό. Όλα είναι με το σταγονόμετρο. Και το χειρότερο, αν αναλογιστούμε ότι μιλάει για έναν σεξουαλικό κόσμο που δεν συναντάς συχνά, τότε το έργο μοιάζει τρομερά ανεκμετάλλευτο.

Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για ένα κομμάτι της pop κουλτούρας του σήμερα, φτιαγμένο να καταναλωθεί και να συζητηθεί, το οποίο θα σου πρότεινα να δεις για να σχηματίσεις άποψη. Η δικιά μου είναι μάλλον θετική.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται