Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The Transporter Refueled [0/5]

Η πρώτη φορά που άκουσα για το πιθανό, άκρως περιττό, reboot της ημι-αποτυχημένης σειράς ταινιών «Transporter», ήταν το 2014 όταν ο ηθοποιός Ed Skrein άφησε τον ρόλο του στην τηλεοπτική υπερπαραγωγή «Games of Thrones». Η πρώτη μου αντίδραση ήταν η ερώτηση «γιατί;», ακολουθούμενη από σκέψεις σχετικά με την έλλειψη δημιουργικών, πρωτότυπων ιδεών στον σύγχρονο κινηματογράφο. Δυστυχώς, μετά τη θέαση της ταινίας, η απάντηση στο ερώτημα αν χρειαζόμασταν άλλη μία νέα ταινία Transporter στη ζωή μας, είναι ένα μεγάλο βροντερό Όχι.

Ξεκάθαρα αναγεννημένο από την εταιρία παραγωγής του Besson, EuropaCorp (υπεύθυνη για τη χρηματοδότηση αρκετών απολαυστικών ταινιών δράσης όπως το «Lucy» και το «Taken»), επειδή μυρίστηκε πιθανό χρήμα, το «Transporter Refueled» ζέχνει από όποια πλευρά και να το δεις. Δανειζόμενο στοιχεία από χιλιάδες άλλες περιπέτειες, το δυσάρεστο με την ταινία του Camille Delamarre είναι ότι διαθέτει κάθε πιθανό κλισέ που μπορείς να φανταστείς. Γκάνγκστερ Ανατολικής Ευρώπης, εμπορία ανθρώπων, κυνηγητά με αμάξια, σκηνές σε γιοτ και γυναικεία οπίσθια είναι όλα εδώ, εξοπλισμένα και προσαρμοσμένα στο ίδιο μοντέλο που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ξανά και ξανά.

Η ύπαρξη ενός τόσο τετριμμένου σεναρίου πραγματικά σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί χρειάστηκαν τρεις σεναριογράφοι για τη σύνθεση του. Κάπου ανάμεσα σε ένα περίτεχνο σχέδιο όπου οι πόρνες επαναστατούν κατά των νταβατζήδων τους, απαίσιες ατάκες, ηλίθιο χιούμορ και σκηνές που δεν βγάζουν νόημα εναλλάσσονται η μία μετά την άλλη σε μια 96 λεπτών θλιβερή ταινία δράσης που όσο την αναλύεις, τόσο συνειδητοποιείς το προφανές. Η ίδια η υπόσταση του «The Transporter Refueled» αποτελεί κατάφωρη προσβολή προς όλους όσους θα πληρώσουν για να την παρακολουθήσουν. Αν παρόλα αυτά αποφασίσετε να τη δείτε, μην πείτε ότι δεν σας προειδοποιήσαμε…

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται