Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The End of the Tour [4/5]

Ξεκινώντας με τη θλιβερή είδηση ενός θανάτου από προφανή αυτοκτονία, η νέα ταινία του James Ponsoldt αφηγείται την ιστορία του συγγραφέα και δημοσιογράφου του Rolling Stone, Ντέιβιντ Λίπσκι (Jesse Eisenberg), και την πενθήμερη συνέντευξη που πήρε από τον βραβευμένο μυθιστοριογράφο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας (Jason Segel), αμέσως μετά την έκδοση του αριστουργηματικού βιβλίου του, «Αμερικανική Λήθη» (“Infinite Jest”).

Ίσως αναρωτιέστε, τι το ενδιαφέρον έχει μια συνάντηση και η συζήτηση δυο, όχι και τόσο γνωστών στην Ελλάδα, συγγραφέων: η απάντηση είναι… καθηλωτικό. Το πρώτο πράγμα που σου κάνει εντύπωση βλέποντας το «Τέλος Διαδρομής», είναι ότι κινείται και είναι δομημένο ως θεατρικό. Διαθέτοντας μεγάλους μονολόγους και ως επί το πλείστων κλειστά περιβάλλοντα, η ταινία ενδιαφέρεται περισσότερο για τις στιγμές και όχι τόσο για τον περίγυρο. Γραμμένο από τον αμερικανό συγγραφέα θεατρικών έργων Donald Marguliesς, το έργο θέλει τους δύο άνδρες να μοιράζονται ιστορίες και σκέψεις σχετικά με τη ζωή τους, να γελούν και να αποκαλύπτουν κρυφές πτυχές του εαυτού τους μέσα από έναν προσωπικό, αλλά βαθυστόχαστο λόγο.

Η επιδέξια αν κι απλοϊκή σκηνοθεσία του Ponsoldt δημιουργεί ένα έργο όπου τα πάντα και τίποτα δεν συμβαίνει, μετατρέποντας αυτό που θα μπορούσε να είναι μια στατική και βαρετή συζήτηση σε έναν κινητικό κινηματογράφο πρώτης τάξης. Όταν οι δύο συγγραφείς αρχίζουν να μιλάμε για το τι είναι αληθινά πραγματικό ή ψεύτικο μεταξύ τους, ή παρακολουθώντας τι λέει ή δεν λέει ο Γουάλας, αυτό που ακούς και βλέπεις είναι οι καλύτεροι διάλογοι που έχεις δεις σε ταινία εδώ και χρόνια. Καθώς τα στοιχεία συσσωρεύονται και οι δυο τους αποκαλύπτονται ακόμα περισσότερο, η δυναμική του φιλμ μεγαλώνει όλο και πιο πολύ αποκαλύπτοντας πάρα πολλά σε θέματα τέχνης, προτεραιοτήτων και της ίδιας της ζωής που θα σας μείνουν χαραγμένα για πάντα.

Αυτή η επική ποιότητα τού να βλέπεις και, το σημαντικότερο, να ακούς δυο ανθρώπους να μιλούν χτυπώντας νεύρο σε ό,τι κι αν λένε, απαιτεί και την αντίστοιχη υποκριτική δεινότητα. Ευτυχώς, η «Διαδρομή» είναι ευλογημένη με δύο εξαιρετικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές της. Ο Eisenberg, αν και διαθέτει ένα επαναλαμβανόμενο στυλ χιούμορ και υποκριτικής που ίσως απωθεί κάποιους, εδώ αποδεικνύει και πάλι το αστείρευτο ταλέντο του με μια λιτή, αλλά ποτέ μονότονη απεικόνιση του Λίπσκι. Η ταινία όμως ανήκει στον Segel, ο οποίος εδώ είναι οσκαρικά καλός. Σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι ο ίδιος ηθοποιός από το «Όταν Με Παράτησε η Σάρα» και το «Sex Tape: Μια Τρελή Βραδιά». Υποδύεται τον Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας ως αγαθό, ντροπαλό, έξυπνο, συμπαθητικό, κομπλαρισμένο, θυμωμένο, αστείο, πνευματώδη, προσδίδοντας του κάθε πιθανή γκάμα συναισθημάτων που μπορεί να διαθέτει ένας άνθρωπος. Θα μου πείτε, όλα αυτά είναι γραμμένα στο σενάριο, αλλά ο Segel τα καθιστά πραγματικότητα. Απλά μαγευτικός!

Τολμηρό κι απίστευτα όμορφο, το «Τέλος Διαδρομής» είναι μια κινηματογραφική φιλοσοφία, ένα επικήδειο εγκώμιο και ένα αστείο road-trip όλα σε ένα. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα μόνο και μόνο για να βιώσετε την ομορφιά των λόγων του Γουάλας. Μην το χάσετε.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται