Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ένας Άλλος Κόσμος [4/5]

Αν στην πρώτη του απόπειρα αναφέραμε ότι με κινηματογραφικούς όρους καταφέρνει και φτιάχνει μια καλή ταινία, στη δεύτερη σκηνοθετική του προσπάθεια, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης υπερβαίνει εαυτόν και παραδίδει μια σπουδαία ταινία, ίσως την καλύτερη ελληνική της χρονιάς. Διαθέτοντας ένα πολύ πιο σφιχτοδεμένο σενάριο υπηρετούμενο με συνέπεια, αυτή η δεύτερη κινηματογραφική κατάθεση του «άκρως εμπορικού» και συνυφασμένου με αντιγραφές σκηνοθέτη θα κάνει ακόμα και τους πιο σοβαρούς κι έγκριτους δημοσιογράφους να παραδεχτούν ότι αυτό που βλέπουμε είναι η ενηλικίωση ενός καλλιτέχνη.

Εκατό φορές καλύτερο από το «Αν…», το «Ένας Άλλος Κόσμος» καταφέρνει πρωτίστως το ακατόρθωτο. Απεγκλωβίζει αυτό που λέμε ελληνικό σινεμά από το νέο ελληνικό ρεύμα, αλλά και της τηλεοπτικής λογικής παραγωγές που κατακλύζουν κάθε σεζόν, και το περνάει σε άλλη διάσταση. Παράγει σινεμά. Εμπορικό μεν, mainstream δε, αλλά σινεμά με ό,τι αυτό περιλαμβάνει. Και το καλύτερο, δημιουργεί ένα σινεμά που όσο εύκολο κι ελαφρύ φαντάζει, τόσο δύσκολο και με αξιώσεις είναι. Διαθέτοντας τρεις ιστορίες με κοινό παρονομαστή τον έρωτα και το ίδιο πολιτικό και κοινωνικό υπόβαθρο, το έργο του Παπακαλιάτη είναι επίκαιρο, έντιμο και με ουσία. Μιλάει για τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα χωρίς ποτέ να ξεχνά να ψυχαγωγήσει. Ασχολείται με το εργασιακό, το μεταναστευτικό, τον φασισμό, την οικονομική κρίση και άλλα πολλά γνώριμα στο κοινό, αλλά χάρη στην ειλικρίνεια και την ντομπροσύνη των διαλόγων του, το κάνει χωρίς διδακτισμό, καθιστώντας σου σαφές ότι αυτό που θα δεις σε αφορά.

Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες σχετικά με τις τρεις ιστορίες που συνθέτουν το «Ένας Άλλος Κόσμος», απλά προετοιμαστείτε να δείτε την πραγματικότητα. Να παρακολουθήσετε μια αντανάκλαση όλων όσων συμβαίνουν στη χώρα μας σήμερα. Να αναγνωρίσετε τον γείτονά σας, τον διπλανό σας, τον συνάδελφό σας και να αντιληφθείτε την απόγνωση. Φυσικά, όλα τα παραπάνω επιτυγχάνονται μέσα από τους ηθοποιούς. Μέσα από ένα άκρως πετυχημένο κάστινγκ και χάρη στη μαεστρία του σκηνοθέτη, όλοι όσοι βλέπεις ερμηνεύουν ανεπιτήδευτα γεμάτοι ψυχή. O πολυτιμότερος παίκτης όμως εδώ είναι η Μαρία Καβογιάννη. Ναι, όσο εξαιρετικός κι αν είναι ο βραβευμένος με Όσκαρ Β` ανδρικού ρόλου J.K. Simmons, η ταινία ανήκει ολωσδιόλου στο τεράστιο ταλέντο της κ. Καβογιάννη. Ξεφεύγοντας από την τηλεοπτική περσόνα που έχουμε συνηθίσει, παραδίδει μια ερμηνεία που όμοιά της σπάνια βλέπουμε σε ελληνικές ταινίες. Ειδική μνεία φυσικά πρέπει να γίνει και για τον Μηνά Χατζησάββα ο οποίος θα ήταν πολύ περήφανος για το κύκνειο άσμα του.

Αυτός ο οπτικοακουστικός σχολιασμός λοιπόν για μια χώρα η οποία ενώ διαθέτει τα πάντα μοιάζει να διαλύεται, σε συνδυασμό με την αναλλοίωτη δύναμη του έρωτα να μένει πάντοτε αλώβητος από οποιαδήποτε δοκιμασία, είναι άξιος συγχαρητηρίων και οφείλετε ως έλληνες σινεφίλ να μην τον χάσετε.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται