Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Batman v Superman: Dawn of Justice [2/5]

Η κριτική περιέχει όσο το δυνατόν λιγότερα spoiler (δεν γινόταν και διαφορετικά)

Εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, αμέτρητες εργατοώρες και οι ελπίδες των οπαδών σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν συσσωρευτεί στη δημιουργία του «Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης». Κατά μία έννοια, είναι μια ταινία πολύ μεγάλη για να αποτύχει. Δεν έχει σημασία τι θα πουν οι κριτικοί, οι γενιές των οπαδών των DC κόμικ θα τρέξουν εγγυημένα στις αίθουσες, καθιστώντας την ταινία εμπορικά επιτυχημένη, όπως ακριβώς έγινε και με το «Άνθρωπος από Ατσάλι». Υποψιάζομαι επίσης ότι πολλοί από εκείνους που θα πλημμυρίσουν τις αίθουσες το σαββατοκύριακο, θα πουν ότι απολαύσαν πραγματικά το έργο. Η γνώμη τους όμως θα απορρέει από τη μεθυστική αναμονή και τη μακροχρόνια αγάπη προς τους ήρωες, παρά από την ταινία αυτή καθαυτή. Κι αυτό γιατί αυτή η υπερπαραγωγή είναι τόσο πεισματικά κακή.

Η «Αυγή της Δικαιοσύνης» ξεκινά με τέσσερα διαφορετικά ανοίγματα. Στο ένα βλέπουμε για μία ακόμα φορά τη δολοφονία των γονιών του Bruce Wayne. Την έχουμε δει ήδη από τον Tim Burton και τον Christopher Nolan, αλλά γιατί ο Snyder να χάσει την ευκαιρία να μας την πει ακόμα μια φορά; Στο επόμενο, βλέπουμε έξυπνα το τέλος του «Άνθρωπος από Ατσάλι», αυτή τη φορά με επίκεντρο τον Bruce Wayne καθώς τρέχει δίπλα στους ουρανοξύστες που καταρρέουν προκειμένου να σώσει τους υπαλλήλους του. Μετά κάνουμε άλμα 18 μήνες αργότερα σε μια τοποθεσία στην έρημο, όπου ο Superman σώζει τη Lois Lane. Ύστερα πάμε σε ένα απομακρυσμένο νησί όπου αποκαλύπτεται ένα επιθυμητό αντικείμενο, για να καταλήξουμε στην ευρύτερη περιοχή της Metropolis και της Gotham, δύο εμβληματικές πόλεις που βρίσκονται γεωγραφικά απέναντι η μια από την άλλη (!).

Ολόκληρη η ταινία συνεχίζει σε αυτό το χαοτικό τροπάρι. Σκηνές δεν δένουν η μια με την άλλη, αρνούμενες να δημιουργήσουν μια λογική ιστορία. Οι εναλλαγές από τη Gotham στη Metropolis και τούμπαλιν είναι ενοχλητικές, με το δυσδιάκριτο της σκηνογραφίας να δυσχεραίνει κι άλλο την κατάσταση. Υπάρχουν ονειρικές σκηνές χωρίς προειδοποίηση ή λογική. Και το χειρότερο, η ουσιαστική πλοκή είναι ένας αχταρμάς, με τους ήρωες να πράττουν πράγματα και να κάνουν ενέργειες που ναι μεν εξυπηρετούν την πλοκή, αλλά δεν έχουν κανένα νόημα για τους ίδιους τους χαρακτήρες. Πρώτος και χειρότερος ο Lex Luthor, ο οποίος -για όνομα του θεού- για ακόμα μία φορά είναι παντελώς κακογραμμένος. Ποτέ δεν γίνεται σαφές ποια είναι τα κίνητρα του Luthor πέρα από το ότι θέλει ο Superman να φύγει από αυτόν τον κόσμο. Η δε Lois Lane, δεν είχε που δεν είχε ρόλο, εδώ είναι λες και οι δημιουργοί της ταινίας χρειάζονταν ένα αντικείμενο ή ένα συγκεκριμένο άτομο σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία και, μην μπορώντας να καταλήξουν σε μια πιστευτή εξήγηση, σκέφτηκαν ας βάλουμε την Amy Adams.

Σε όλα τα παραπάνω δεν βοηθάει και το γεγονός ότι ο Snyder θέλει να χωρέσει και καμιά δεκαριά παραπάνω πράγματα στη δράση. Αν νομίζατε ότι η παραβολή με τον Ιησού στο «Άνθρωπος από Ατσάλι» ήταν υπερβολική, δεν έχετε δει τίποτα ακόμα. Το «Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης» είναι γεμάτο με θρησκευτικές αλληγορίες. Για χιλιοστή φορά υπάρχει η δευτερεύουσα πλοκή που θέλει το κοινό και το κράτος να διερωτάται αν ο υπερήρωας είναι ευνοϊκός για το ευρύ κοινό ή διαθέτει τυραννική εξουσία. Ο Batman μετατρέπεται από ταγμένος τιμωρός σε μοναχικό λύκο με πολλά άλυτα ψυχολογικά τα οποία δεν μας νοιάζουν. Και το πιο επώδυνο από όλα, το φιλμ μοιάζει σαν ένα διαφημιστικό για το «Justice League». Δεν θα αποκαλύψω πώς και ποια από τα υπόλοιπα μέλη παρουσιάζονται, οι εμφανίσεις τους όμως γίνονται με τον πιο κακόγουστο τρόπο.

Για μια ταινία που ο τίτλος της είναι Batman εναντίον Superman, τίποτα δεν συμβαίνει πέρα από τα βασικά, και αυτά άσχημα καμωμένα. Αν πας για τη μάχη, θα απογοητευτείς, Αν πας για τον κακό, θα απογοητευτείς, Αν πας για τα εφέ, αν και λιγότερο, θα απογοητευτείς. Με τέτοιες ταινίες να βγαίνουν πια σωρηδόν, θα πρέπει μία να ξεφύγει από τον μέσο όρο και να κάνει κάτι διαφορετικό για να ξεχωρίσει. Ο «Σκοτεινός Ιππότης» ήταν αρκετά φιλοσοφικός για να σου τραβήξει το ενδιαφέρον. Το «Captain America 2: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα» ήταν ένα καλογραμμένο κατασκοπικό θρίλερ με έξυπνες ανατροπές, το «Spider-Man 2» του Raimi έχει μια βαθύτερη συναισθηματική εστίαση που σπάνια βλέπουμε σε τέτοιους είδους ταινίες. Το «Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης» στερείται τις στιγμές της κατάπληξης που κάνουν αυτές τις ταινίες ανεβαστικές και ψυχαγωγικές, καταλήγοντας να είναι πέρα για πέρα ασεβές στο κοινό που εδώ και δεκαετίες περίμενε να δει αυτήν την επική αναμέτρηση στη μεγάλη οθόνη.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται