Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Kung Fu Panda 3 [2/5]

Το πιο λογικό πράγμα, όταν πρόκειται για ένα πολύ επιτυχημένο franchise κινουμένων σχεδίων, είναι η εταιρεία παραγωγής να προσπαθήσει να εξαργυρώσει την επιτυχία του βγάζοντας όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα για όσο χρονικό διάστημα μπορεί. Αυτό συμβαίνει με το «Kung Fu Panda 3», το οποίο προσφέρει πάνω κάτω μία από τα ίδια στη μισο-αποτυχημένη προσπάθειά του να ενισχύσει περαιτέρω τον κόσμο του Πο.

Αστεία, γεμάτη δράση και σχεδόν οπτικά αβάσταχτη χάρη στην υπερβολική παλέτα χρωμάτων της, η τρίτη δόση του franchise της DreamWorks Animation θα ικανοποιήσει σίγουρα τους οπαδούς του κεντρικού ήρωα, θα δυσαρεστήσει εκείνους που ούτως ή άλλως δεν έδειχναν μεγάλο ενδιαφέρον για τις δύο προηγούμενες ταινίες και σίγουρα δεν θα δημιουργήσει νέους φαν

Όπως ήταν αναμενόμενο, η ιστορία δεν διαθέτει ιδιαίτερο βάθος μια και βασίζεται πλήρως στις περιπέτειες και το χιούμορ που προέρχεται από την αδεξιότητα των ομολογουμένως αξιαγάπητων χαρακτήρων. Αυτή τη φορά, ωστόσο, τα πάντα είναι λιγότερο σκοτεινά από τη δεύτερη ταινία, με τον Πο να συναντά τον πραγματικό του πατέρα, ο οποίος του αποκαλύπτει ένα μυστικό χωριό από πάντα. Εκεί ο «warrior dragon» πρέπει να διδαχθεί τη δύναμη του «τσι», ώστε να καταφέρει να αντιμετωπίσει τον ανελέητο και ισχυρό υπερκακό Κάι.

Περιττό να πούμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν με έναν τρελό ρυθμό, γεμάτο με απίστευτη ποσότητα έξυπνων και μη σεκάνς που συνθέτουν μια ταινία που, από τα πρώτα κιόλας λεπτά, σου δίνει την εντύπωση ότι δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Εντελώς «forgettable» και πολύ μακριά από το να είναι σε θέση να κρατήσει το ενδιαφέρον των πιο απαιτητικών θεατών, το «Kung Fu Panda 3» λειτουργεί μόνο ως ένα ψυχαγωγικό κινούμενο σχέδιο που μετά βίας πιάνει τη βάση. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται