Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Σεπτέμβριος, 2016

La Pazza Gioia [3.5/5]

Αλλάζοντας εντελώς ύφος σε σχέση με τον κυνισμό που είχε επιδείξει στο «Ανθρώπινο Κεφάλαιο», ο Πάολο Βίρτζι επιλέγει για την νέα του ταινία το είδος της δραματικής κωμωδίας. Η «Τρελή Χαρά», που παρουσιάστηκε στο φετινό Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στις Κάννες, αφηγείται της ιστορία μιας τυχαίας συνάντησης από την οποία θα προκύψει μια ισχυρά συμπονετική σχέση ανάμεσα σε δύο εντελώς διαφορετικές γυναίκες, την εγωκεντρική Μπεατρίς και τη λιγομίλητη Ντονατέλα, που όμως μοιράζονται την ίδια βαθιά ανησυχία καθώς προσπαθούν να κλείσουν λογαριασμούς με το παρελθόν. Η πλοκή του έργου, παρουσιασμένη μέσα από μια συμπαγή σκηνοθεσία, καταφέρνει στο τέλος να σε κερδίσει, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι στην πορεία δεν υπάρχουν κάποιες αδυναμίες. Αυτές υπάρχουν διότι το σενάριο είναι με τέτοιο τρόπο δομημένο που, κυρίως στο μεσαίο μέρος του, φλερτάρει επικίνδυνα με τη στατικότητα, καθώς οι πρωταγωνίστριες έρχονται αντιμέτωπες με κάθε είδους δυσκολίες και εμπόδια, το ένα μετά το άλλο. Επιπρόσθετα

Closet Monster [2.5/5]

Οι ταινίες ενηλικίωσης δεν είναι κάτι νέο, έτσι είναι σπάνιο όταν κάποιος εμφανίζεται από το πουθενά παρουσιάζοντας μας μια φρέσκια και πρωτότυπη εκδοχή μιας κοινής ιστορίας. Τέτοια είναι η περίπτωση της πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του 27χρονου Στίβεν Νταν, «Closet Monster». Ένα πραγματικά ευφάνταστο παραμύθι για το πώς μια τραυματική εμπειρία σε πολύ μικρή ηλικία μπορεί τελικά να εξορκιστεί από μια προβληματισμένη ψυχή. Πιο σκοτεινή και πιο ιδιοσυγκρασιακά ευρηματική απ` ό,τι φαίνεται εκ πρώτης όψης, η ταινία αντανακλά το εκσυγχρονισμένο κλίμα ομοφοβίας αρκετά αποτελεσματικά, και χτίζει μια μάλλον εντυπωσιακή οπτική απεικόνιση του ψυχολογικού φορτίου που απαιτεί η διαδικασία της σεξουαλικής αφύπνισης. Ντροπή, ενοχή και το φάντασμα της βίας στοιχειώνουν το πλαίσιο μεταδίδοντας στον θεατή μια χειροπιαστή απειλή που παραδόξως και απολαυστικά ενισχύεται από την περίεργη σχέση του πρωταγωνιστή με το χάμστερ του, Μπάφι, που μιλάει με τη φωνή της Ιζαμπέλα Ροσελίνι (σεναριακό εύρημα επηρεα

The Magnificent Seven [2/5]

Ερωτηματικά για το κύρος και τη σημασία των «επτά υπέροχων» του Αντουάν Φουκουά, ένα κάτι σαν ριμέικ της ομότιτλης ταινίας του Τζον Στάρτζες (1960), που κι εκείνη με τη σειρά της ήταν εμπνευσμένη από το σενάριο της ταινίας του Ακίρα Κουροσάβα «Οι Επτά Σαμουράι», γεννιούνται στους θεατές καθώς παρακολουθούν τούτο εδώ το τετριμμένο έργο να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια τους. Με τις αρχικές ενδιαφέρουσες στιγμές που δίνουν την αίσθηση ότι το φιλμ θα υπερασπίσει την ίδια του την ύπαρξη να μην είναι τίποτα περισσότερο από μια σταγόνα στον ωκεανό, το έργο του Φουκουά δεν κάνει τίποτε παραπάνω απ` όσα έχουμε δει δισεκατομμύρια φορές στο παρελθόν. Διαθέτοντας μια στάσιμη πεποίθηση ότι δεν χρειάζεται πραγματικά να έχει κάτι να πει αλλά να διασκεδάσει, το σενάριο των Ρίτσαρντ Γουένκ και Νικ Πιτζολάτο ακολουθεί πιστά τις ιστορίες των δοκιμασίων του αουτσάιντερ. Με ολόκληρη την ταινία να περιστρέφεται γύρω από αυτή την ιδέα, τίποτα δεν είναι αξέχαστα εφευρετικό και όλα τα κλισέ δηλώνουν παρόν,

Inhebek Hedi [4/5]

Η Βίβλος αναφέρει στη Γένεση πως η δημιουργία του Αδάμ έγινε κατ` εικόνα και καθ` ομοίωσιν του Θεού και της Εύας, από ένα πλευρό του όταν εκείνος βρισκόταν εν υπνώσει. Αυτοί οι δύο χαρακτήρες αποτελούν αλληγορικά την αρχή της ανθρώπινης φυλής και ως σύμβολα της λαϊκής κουλτούρας υποστηρίζουν τα θεμέλια της ύπαρξης και της πορείας μας στον κόσμο. Αυτή η δυαδικότητα ανάμεσα στο σηματοδοτημένο μονοπάτι καθορισμένο από την εξουσία και η ενσάρκωση της παράβασης της, είναι άψογα εφαρμοσμένα στο δίλλημα που βασανίζει τον κεντρικό ήρωα Χέντι. Ο απόλυτος πρωταγωνιστής δίνει τον τίτλο στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη Μοχάμεντ Μπεν Ατία, προβάλλοντας στον θεατή έναν άνθρωπο κάτω από την πίεση ενός περιβάλλοντος που έχει διαμορφώσει όλες τις ζωτικής σημασίας συμπεριφορές και σκέψης του. Το μέρος είναι η Τυνησία μετά από χρόνια παρακμής και τον απόηχο του κύματος διαδηλώσεων και διαμαρτυριών της Αραβικής Άνοιξης, εξολοκλήρου παρουσιασμένη όμως μέσα από τα μάτια του ολοζώντανου και

Indignation [4/5]

Η «Αγανάκτηση» είναι η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του τριπλά υποψήφιου για Όσκαρ παραγωγού και σεναριογράφου Τζέιμς Σέιμους («Τίγρης και Δράκος», «Το Μυστικό του Brokeback Mountain»), και αποτελεί μια κινηματογραφική χαρά για όσους απολαμβάνουν την πρόκληση τού να παρακολουθούν πολυσύνθετα κι ευφυή δράματα στηριγμένα σε χαρακτήρες. Βασισμένη στο εικοστό ένατο βιβλίο του Φίλιπ Ροθ, που αφηγείται την ιστορία ενός νέου που διαπλάθεται μέσα στις συγκυρίες και τα εμπόδια που ορθώνει μπροστά του η ζωή, αυτό που καταφέρνει εδώ ο 56χρονος σκηνοθέτης είναι η άψογη προσαρμογή ενός δύσκολου μυθιστορήματος στην κινηματογραφική γλώσσα. Με τη λογική που εκτροχιάζεται από το συναίσθημα να σχηματίζει ένα πολυσύνθετο σύμπλεγμα, το σενάριο του Σέιμους είναι μια ευσυνείδητη κι ειλικρινής δραματοποίηση του μυθιστορήματος του Ροθ. Υφαίνοντας, προσεκτικά, θέματα που έχουν να κάνουν με την κοινωνική τάξη, την πίστη και τη σεξουαλική απελευθέρωση με φόντο τον πόλεμο της Κορέας, τούτη εδώ η «Αγανάκτηση» είν

Bridget Jones's Baby [3.5/5]

Ο κόσμος έχει αλλάξει από την τελευταία φορά που είδαμε την Μπρίτζετ Τζόουνς το 2004. Στις μέρες μας υπάρχουν εφαρμογές για online φλερτ, το facebook μετρά πάνω από ένα δισεκατομμύριο ενεργούς χρήστες, τα συναισθήματα μας πλέον εκφράζονται μέσω emoji και κάθε λεπτό της ζωής μας ανεβεί στα διάφορα social media. Πώς θα μπορούσε λοιπόν η -γεμάτη ατέλειες και εμμονές- Μπρίτζετ Τζόουνς να αποτελέσει ξανά μέρος του κυνικού μας κόσμου; Πολύ εύκολα όπως αποδεικνύεται κρίνοντας από το «Μωρό της Μπρίτζετ Τζόουνς», το οποίο βγαίνει στις αίθουσες δώδεκα χρόνια μετά το «Bridget Jones: Η Επόμενη Σελίδα». Χωρίς να αποτελεί μεταφορά του τρίτου μυθιστορήματος της σειράς και βασισμένο κυρίως στην ανεξάρτητη στήλη που διατηρούσε η Έλεν Φίλντινγκ, το τρίτο μέρος βρίσκει την -43ών ετών πλέον- Τζόουνς εργένισσα και έγκυο, χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι ο πατέρας. Από την μια, ο παλιός έρωτας της, Μαρκ Ντάρσι (ο Κόλιν Φερθ επιστρέφει σε έναν από τους πιο επιτυχημένους ρόλους της καριέρας του), και από τη