Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Maudie [4/5]

Το σκηνικό: ένα μικρό εξοχικό στις ακτές του καναδικού Ατλαντικού στην περιοχή της Νέας Σκωτίας. Οι βασικοί χαρακτήρες: δύο. Ένας ισχυρογνώμων εργένης (ο Έβερετ) που ψάχνει οικονόμο και μια απονήρευτη γυναίκα (η Μοντ) που θέλει να φύγει από το σπίτι της. Οι δυσκολίες της ζωής θα ενώσουν τις μοίρες τους.

Ξέρω τι σκέφτεστε. Εκ πρώτης όψεως αυτή η ιρλανδοκαναδέζικη συμπαραγωγή μοιάζει ως μία ακόμα χλιαρή ιστορία αγάπης με μια κλασική έναρξη και μια κατάληξη που υπαγορεύεται αποκλειστικά από τους άγραφους νόμους του είδους. Αυτή η εντύπωση όμως είναι βιαστική, καθώς πρόκειται για ένα συγκινητικό, αλλά ποτέ μελοδραματικό, έργο με μια ιδιαίτερη πινελιά. Η σκηνοθέτης Έιλινγκ Γουόλς, η σεναριογράφος Σέρι Γουάιτ και οι δύο υπέροχοι πρωταγωνιστές μετατρέπουν την αληθινή ιστορία στο επίκεντρο του «Maudie» σε ένα άξιο παρακολούθησης δράμα για έναν γενναίο αγώνα κατά των φυσικών περιορισμών.

Ταινία ερμηνειών, το «Maudie» μοιάζει από το πρώτο κιόλας λεπτό να ανήκει στη Σάλι Χόκινς και τον Ίθαν Χοκ. Κουβαλώντας όλο το φιλμ πάνω της, η υποψήφια για Όσκαρ Βρετανίδα παραδίδει μια τρισμέγιστη ερμηνεία. Μια ερμηνεία που κλέβει τις εντυπώσεις και αξίζει να συζητηθεί. Συλλαμβάνοντας την ουσία του χαρακτήρα της Μοντ, καταφέρνει και βρίσκει εκείνη την ισορροπία μεταξύ μίμησης και ηθοποιίας παρέχοντας στο κοινό ένα οικείο πορτρέτο ενός ανθρώπου. Δίπλα της, ο Χοκ δεν είναι σε καμία περίπτωση κατώτερος της. Κρατώντας έναν υποστηρικτικό ρόλο, τονίζει περαιτέρω την ένταση με την οποία η Χόκινς φέρνει το αδάμαστο πνεύμα της Μοντ στην οθόνη, αποδεικνύοντας για ακόμα μία φορά ότι είναι ένας ατρόμητος ηθοποιός που δεν φοβάται να ασχοληθεί με πολύ διαφορετικούς χαρακτήρες. Οι δυο τους μαζί εισέρχονται σε ένα επίπεδο καλλιτεχνικής υπερβατικότητας που σπάνια βλέπουμε στην οθόνη, προκαλώντας τον θεατή σε κάθε λεπτό να εμπλακεί συναισθηματικά.

Αν οι ερμηνείες επί της οθόνης είναι η ραχοκοκαλιά της ταινίας, ο σύνδεσμος που κρατά τα πάντα μαζί είναι η σκηνοθεσία της Γουόλς. Αντίθετα με τις περισσότερες βιογραφίες που νιώθουν την ανάγκη να φτιάξουν κάτι το σπουδαίο, το «Maudie» μοιάζει να ικανοποιείται με τις απλές απολαύσεις που βρίσκονται σε μια απλή ιστορία. Ξεκινώντας την εξιστόρηση της με έναν λευκό καμβά, τόσο η σκηνοθέτης όσο και η σεναριογράφος προσθέτουν αφειδώς στρώσεις από χρώματα και συναίσθημα στην οθόνη, μέχρι να δημιουργηθεί κάτι που δεν απέχει καθόλου από ένα έργο τέχνης. Κάθε σκηνή είναι όμορφα καδραρισμένη και φωτισμένη, ενώ μια ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ συμπληρώνει παιχνιδιάρικα το σενάριο. Με τόνο επιδέξια ελεγχόμενο, χωρίς ποτέ να δίνει υπερβολική έμφαση σε δακρύβρεχτες καταστάσεις, αλλά ούτε να αποφεύγει τις δύσκολες στιγμές, το φιλμ μάς συναρπάζει. Όταν τελειώνει, νιώθεις ότι σε διακατέχει μια ευχάριστη λάμψη, αφού σου έχει υπενθυμίσει τη δύναμη της θέλησης, της αθωότητας και της τέχνης.

Εάν κάποιος παρατηρήσει την ταινία προσεκτικά, σίγουρα θα βρει λάθη ή πράγματα που δεν τα `κανε σωστά, αλλά ποιος νοιάζεται; Μερικές φορές είναι αρκετό να αφήσεις μια ταινία να είναι αυτό που είναι χωρίς να ζητάς περισσότερα ή καλύτερα. Υπέροχο…

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται