Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The Shack [0/5]

Δεν έχω λόγια να περιγράψω την κουλαμάρα που λέγεται «Αναζητώντας την Αλήθεια». Παρόλα αυτά, θα το προσπαθήσω γιατί αξίζει κανείς να αποτρέψει κόσμο από το να τη δει. Ας ξεκινήσουμε με την υπόθεση: πατέρας προερχόμενος από διαλυμένη φαμίλια, γίνεται ο ίδιος οικογενειάρχης με τρία παιδιά και μια γυναίκα θρήσκα. Ο καημός και ο πόνος όμως χτυπάει και τη δική του οικογένεια με αποτέλεσμα η ήδη κλονισμένη πίστη του στον papa (έτσι λέει η γυναίκα του τον Θεό, μα την Παναγία) να αγγίξει αρνητικό ρεκόρ. Ένα πρωινό σαν όλα τα άλλα, λαμβάνει γράμμα από τον papa να πάει σε μια καλύβα. Και εκεί γίνεται... του παραδείσου!

Όσο κι αν μας είχε προϊδεάσει η αφήγηση στην αρχή ότι αυτό που θα δούμε τείνει προς το φανταστικό, τίποτα δεν είχε προετοιμάσει τα μάτια μας και τα αυτιά μας γι` αυτό που έμελλε να πάθουμε. Με μια «come to papa» προσέγγιση που ξεπερνάει τα όρια του διδακτισμού, το σενάριο των Τζον Φούσκο, Άντριου Λέιναμ και Ντέστιν Κρέτον μοιάζει να διαθέτει έναν και μόνο σκοπό: να μας κάνει να πιστέψουμε. Κάνοντας τον δικηγόρου του διαβόλου (θου κύριε), θα μπορούσα να αποδεχθώ μια υπενθύμιση του λόγου του Κυρίου με τη λογική ότι το έργο θα είχε πραγματικά μια ιστορία να διηγηθεί, μια παραβολή να ζωντανέψει, να στοχεύει σε κάτι παραπάνω τέλος πάντων. Όμως, όχι. Χαρακτήρες, κινηματογραφική ροή και λογική παραμερίζονται προς τέρψη ενός γλυκανάλατου θρησκευτικού χάους. Διαθέτοντας ένα αποφθεγματικό σενάριο γεμάτο βαρύγδουπες ατάκες τύπου: «as long as there is the freedom to not follow god, evil will find a way» και μια «μιλάς με γρίφους γέροντα» νοοτροπία που σου κάθεται στον λαιμό όπως το ψίχουλο από το ψωμί που έχει βουτήξει στη σαλάτα, η ταινία του Στούαρτ Χαζελντίν σε κάνει να θέλει να τρέξεις στο πλησιέστερο μπαρ και να πιεις δυο τρία σφηνάκια.

Χρησιμοποιώντας κάθε πιθανή ιστορία από τα ευαγγέλια, σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη με μόνο στόχο τα διδάγματα Του, με τον πλέον ηλίθιο και κλίσε τρόπο που θα μπορούσε να γίνει. Παραδείγματος χάρη: Υπάρχει μια σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής πάει βαρκάδα. Ξαφνικά, η βάρκα μπάζει νερό και κοντεύει να πνιγεί. Ποιο το ηθικό δίδαγμα; Ότι με τη βοήθεια του Θεού μπορούμε να περπατήσουμε στο νερό. Στα μέσα της ταινίας κάνει και grande εμφάνιση η Σοφία για να κρίνει τον πρωταγωνιστή. Και έτσι ο πρωταγωνιστής καταλαβαίνει ότι δεν πρέπει να κρίνεις για να μην κριθείς. Μα είναι δυνατόν να βλέπουμε τέτοια πράγματα εν έτη 2017; Και άντε τα κάνεις, γιατί να τα δούμε; Καθώς η πανσοφία του Θεού δεν μπορεί να δώσει απάντηση στο ερώτημα, το έργο βασίζεται στον συναισθηματικό εξαναγκασμό για να σε κάνει να χύσεις κανένα δάκρυ και να ενδιαφερθείς. Το μόνο που καταφέρνει όμως είναι να σε κάνεις να σιγοτραγουδάς το «Papa Don`t Preach» της Madonna, καταλαβαίνοντας ίσως για πρώτη φορά το πραγματικό νόημα των στίχων. Όχι άλλο κάρβουνο, λυπηθείτε μας!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται