Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Three Billboards outside Ebbing, Missouri ★★★★

Μετά το εξαιρετικό «Αποστολή στην Μπριζ» και το άκρως ενδιαφέρον «Επτά ψυχοπαθείς», ο ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν Μακ Ντόνα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο λαμπρούς κινηματογραφιστές της εποχής μας. Η έντονη αίσθηση του αντίκτυπου των λέξεων, των χειρονομιών και των εικόνων που διαθέτει είναι σπάνια στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου και συμβαδίζει με την πρωτοφανή επιμέλεια του στην κατασκευή των λεπτομερέστατων, σύνθετων αφηγήσεών του. Με δεδομένη την έκφραση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”, ως ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Μακ Ντόνα πήρε το χρόνο του για ετοιμάσει το νέο του κινηματογραφικό πόνημα. Και μετά από πέντε χρόνια σιωπής επιστρέφει με το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» ένα άλλο μικρό θαύμα αφηγηματικής ισορροπίας όπου ο βαθύς πόνος και το λακωνικό χιούμορ, οι απροσδόκητες ανατροπές, η οργανική ροή δράσης και οι χαρακτήρες που αλλάζουν αλλά πάντα παραμένουν οι ίδιοι, δένουν αρμονικά.

Η ιστορία απλή: Η κόρη της Mildred είναι νεκρή εδώ και επτά μήνες. Οι τοπικές αρχές δεν κάνουν τίποτα για να διευκρινίσουν την αλήθεια. Προκειμένου να εκφράσει την αντίδραση της, η Mildred μισθώνει τρεις διαφημιστικές πινακίδες στα περίχωρα. Και είναι αυτές οι περιβόητες πινακίδες του τίτλου που αποτελούν το έναυσμα για μια ολόκληρη επεισοδίων μεταξύ των κατοίκων της πόλης. Τώρα, όποιος γνωρίζει τις ταινίες του Μακ Ντόνα ξέρει ότι στον πυρήνα τους υπάρχουν συχνά σκληροί χαρακτήρες που ασχολούνται με την άσχημη πλευρά της ζωής, η οποία αναγκάζει ακόμα και τους καλύτερους και πιο δυνατούς να λυγίσουν.

Και το «Three Billboards outside Ebbing, Missouri» διαθέτει πολλούς. Ανθρώπους γραπωμένους από το δράμα του θανάτου, της απώλειας και του καθήκοντος. Γεμάτους πόνο, άγχος και ενοχή. Όλοι τους υπέροχα σκιαγραφημένοι, ακόμα και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, αμφίθυμοι, τρισδιάστατοι. Και εξαιτίας αυτού μετά τα πρώτα δεκαπέντε λεπτά, ο θεατής πιστεύει ότι είναι ήδη καλά εξοικειωμένος τόσο με αυτούς και με το τι θα δει. Και εδώ έρχεται η μαγκιά της ταινίας. Αυτή η υποτιθέμενη τραγικότητα είναι παραπλανητική, διότι ο σκηνοθέτης μπολιάζει την πικρή του ιστορία με μικρές στιγμές χιούμορ που όχι μόνο προσθέτουν μια ελαφριά αίσθηση στο καταπιεστικό βάρος των σκοτεινών θεμάτων αλλά δίνουν στους χαρακτήρες νέες όψεις, ξεπερνώντας τα κλισέ που αρχικά δημιουργήθηκαν. Ο Μακ Ντόνα δείχνει στο κοινό του πόσο λάθος ήταν με τις πρώτες εντυπώσεις του. Και δεν το κάνει αυτό ξαφνικά κάνοντας τους χαρακτήρες να δρουν διαφορετικά από πριν. Όχι, δεν καταφεύγει σε φτηνά κόλπα, αλλά γράφει τόσο καλές σκηνές που τα αληθινά χαρακτηριστικά των χαρακτήρων ξεφλουδίζονται αργά, αλλά πάντα πιστευτά.

Όπως συμβαίνει στη ίδια την ζωή οι χαρακτήρες του αλλάζουν τις απόψεις τους, σχηματίζουν απροσδόκητες συμμαχίες, κάνουν απρόσμενα πράγματα που ίσως ξεπερνούν τα συνήθη όρια της ηθικής και ταλαντεύονται στις γκρίζες περιοχές. Και μέσω αυτών, ο Μακ Ντόνα απελευθερώνει σταδιακά νέα επίπεδα της αφήγησης του και υπονομεύει επιδέξια τις προηγουμένως κατασκευασμένες προσδοκίες. Ποτέ δεν κρίνει και αφήνει τους χαρακτήρες και την ιστορία χώρο και ευελιξία. Και αυτό τον κάνει αποτελεσματικό για να εξετάσει ζητήματα όπως η βία των ανδρών, τα προνόμια, τη δικαιοσύνη και πολλά ακόμα. Οι συγκλονιστικές επιδείξεις βίας, τόσο οι δικαιολογημένες όσο και οι αδικαιολόγητες, αφήνουν μια απτή και διαρκή εντύπωση και εξασφαλίζουν ότι θα σκέφτεστε αυτή την ταινία πολύ καιρό μετά τους τίτλους τέλους. Θα μπορούσε κανείς να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η ταινία είναι ένα είδος συμπυκνώματος από αυτό που υποφέρει η κοινωνία μας: ο θυμός δημιουργεί θυμό, τα στερεότυπα και η μεροληψία γεννά προκαταλήψεις. Το τέλος θα απογοητεύσει αναμφισβήτητα πολλούς, υπάρχει λόγος όμως που τελειώνει έτσι τον οποίο θα σας αφήσω να ανακαλύψετε μόνοι σας.

Πέρα από το σενάριο και την σημασία του, επιβάλλεται στην συγκεκριμένη κριτική να αναφερθούμε στους ηθοποιούς. Πρώτα από όλα και όλους στην Φράνσις ΜακΝτόρμαντ. Κανένας χαρακτηρισμός δεν μπορεί να αποδώσει πλήρως το μεγαλείο της ερμηνείας της. Απόλυτα σαγηνευτική, πίσω από το σκληροτράχηλο προσωπείο της αλλάζει αβίαστα συναισθήματα που διαπερνούν την οθόνη. Μαγευτική απλά! Το υποστηρικτικό καστ είναι επίσης εξαιρετικό. Ο Γούντι Χάρελσον να συνεχίζει να είναι αξιόπιστος και πάντα καλός σε ότι και αν τον βάλεις να κάνει. Ο Σαμ Ρόκγουελ είναι ένας πολύ υποτιμημένος ηθοποιός, και αυτή η ταινία δείχνει πραγματικά αυτά που είναι σε θέση να κάνει. Ο Λούκας Χέτζις είναι υπέροχος. Ενώ τέλος συγκρατήστε το όνομα του Κάλεμπ Λάντρι Τζόουνς, θα γίνει μεγάλο αστέρι!

Για να συνοψίσω, χάρη στους εκπληκτικούς ηθοποιούς και τη πολυεπίπεδη, συγκινητική ιστορία που, παρά το ζοφερό περιεχόμενό της, εκπέμπει επίσης τη ζεστασιά και την ελπίδα, το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» είναι ένα μικρό κόσμημα.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται